Μπορεί να παίξει αμυντικό χαφ στο εγκεφαλικό στιλ του Ζιλμπέρτο Σίλβα. Μπορεί να παίξει ντεμί δεξιά αν η ομάδα είναι πίσω και χρειάζεται να ανοίξει την αντίπαλη άμυνα. Μπορεί να παίξει λίμπερο – στόπερ αν η ομάδα είναι μπροστά και το ματς στα τελευταία λεπτά. Αλλά τελεία και παύλα δεν μπορεί να παίξει στόπερ με την άμυνα ανεβασμένη ψηλά.

 

Μάλλον μπορεί, αφού δεν υπάρχει νόμος να το απαγορεύει αλλά τα αποτελέσματα είναι αυτά που είδαν όλοι στη Λεωφόρο. Δηλαδή να αποβάλλεται με δεύτερη κάρτα ό,τι έγινε με τον Κατσουράνη όταν κράτησε από τη φανέλα τον Μπεργκ που πήγαινε να μπει μόνος. Κάτι ανάλογο είχε συμβεί στην αρχή του ματς όταν ο Μπεργκ είχε φύγει μόνος και τον σταμάτησε ο Γλύκος και το ίδιο είχε γίνει στο πρώτο ημίχρονο όταν και πάλι ο Μπέργκ έριξε 3 μέτρα στα 20 στο σπριντ και ο Κατσουράνης χρειάστηκε να επιστρατεύσει το εξαιρετικό timing που έχει για να κάνει τάκλινγκ από πίσω και να μαζέψει την μπάλα πριν ο Σουηδός σουτάρει. Και το λάθος δεν είναι του Στέφενς. Είναι των ανθρώπων που κάνουν τις μεταγραφές του ΠΑΟΚ αφού εκτός του Βίτορ δεν υπάρχει πρώτης διαλογής στόπερ.

 

Στον ΠΑΟΚ όμως μοιάζει να θέλουν να ικανοποιήσουν τον Σαββίδη, αφού στους ιδιοκτήτες που δεν ξέρουν και πολλή μπάλα πάντα αρέσουν οι επιθετικοί από το να καλύψουν τις ανάγκες της ομάδας. Βλέπεις το ρόστερ και είναι σαν κάποιος να σκέφτηκε την τελευταία στιγμή ότι υπάρχει και άμυνα. Ο ΠΑΟΚ είχε φανεί ότι έχει πρόβλημα στην άμυνα από την αρχή της σεζόν και για αυτό έχει κάνει τόσες ανατροπές. Φτάνει λοιπόν ο Ιανουάριος και γεμίζει από επιθετικούς και μεσοεπιθετικούς ενώ είναι φανερό ότι έχει κενά στο κέντρο της άμυνας.

 

Ρωτάνε λοιπόν τον Στέφενς μετά το ματς αν ο ΠΑΟΚ χρειαζόταν στόπερ και απαντάει «Όχι, έχουμε τον Βίτορ, έχουμε τον Τζαβέλλα που έπαιζε πριν ως αριστερός μπακ, τώρα παίζει καλά ως κεντρικός αμυντικός, εκτός αν βλέπω κάτι λάθος. Δεν είναι ίδια όλα τα παιχνίδια. Πρέπει να συμφωνείτε ότι ο Τζαβέλλας παίζει καλύτερα ως σέντερ μπακ παρά ως αριστερός μπακ. Έχουμε και τον Χουάν (σ.σ.: Ινσαουράλντε), παίζει εκεί και ο Κατσουράνης. Προσπαθώ να εξηγήσω ότι έχουμε κεντρικούς αμυντικούς».

 

Συμπληρώνω λοιπόν και εγώ με το φτωχό μου το μυαλό. Κάθε άνθρωπος που ασχολείται με το ποδόσφαιρο δεν ξέρει ότι χρειάζονται μίνιμουμ τέσσερα στόπερ για να βγει η χρονιά; Το ξέρει. Έχουμε λοιπόν έναν τον Βιτόρ, που είναι κανονικότατος στόπερ αλλά και σκληρός οπότε θα πάρει τις κάρτες του και τραυματισμούς βγάζει. Εφέτος έχει παίξει 15 ματς που είναι και το ρεκόρ καριέρας του το 2008-09 όταν έπαιζε στην Μπενφίκα Β’. Τον Τζαβέλλα που όλη του τη ζωή έπαιζε πλάγιο μπακ δηλωμένο μπόι έχει το 1.83 και δεν σκίζει στις κεφαλιές. Τον Κατσουράνη, που μπορεί να παίζει στόπερ, φτάνει η άμυνα να μην παίζει ψηλά. Και τον Ινσαουράλντε που ο ίδιος ο Στέφενς λέει ότι τον πήρανε για 100 ημέρες με βασικό προσόν ότι ήταν ελεύθερος. Είναι λοιπόν αυτά τα τέσσερα στόπερ που θεωρούνται απαραίτητα για τη σεζόν;

 

Σε καμία περίπτωση. Απόδειξη το γκολ του Τριανταφυλλόπουλου. Στο οποίο ο Τριανταφυλλόπουλος πιάνει την κεφαλιά με πιρουέτα, αλλά ακόμα και αν η μπάλα περάσει στο κέντρο της μικρής περιοχής εκεί που έχει κάνει τη λάθος έξοδο ο Γλύκος δεν υπάρχει παίκτης του ΠΑΟΚ για να πηδήξει για κεφαλιά.

 

Πήγε σύννεφο η κλωτσιά

 

Ο Άρης χθες πήρε ένα ματς που μόνο οι connoisseur του against modern football θα εκτιμήσουν. Με την κλοτσιά να πηγαίνει σύννεφο στο Χαριλάου, με τον Πανιώνιο να μην το βάζει κάτω και με τον πιο πολυμελή πάγκο στην ιστορία των πάγκων του ποδοσφαίρου, ο Άρης του Σούλη Παπαδόπουλου πήρε ένα ματς που θα μπορούσε έχει παιχτεί στον Κορυδαλλό πριν από 20 χρόνια.

 

Συνδυασμοί δεν μπορούσαν να υπάρχουν, αφού αν ένας παίκτης κρατούσε την μπάλα πάνω από τρία δευτερόλεπτα κατέληγε ξαπλωμένος στο χορτάρι. Υπήρχε όμως εγωισμός. Γιατί δεν μπορώ να καταλογίσω σε κάτι άλλο εκτός από τον εγωισμό την εμφάνιση για παράδειγμα του Τάτου, ο οποίος παίκτης του Ολυμπιακού είναι και σήμερα βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη και αύριο αλλού. Ο οποίος όχι μόνο παίζει την μπάλα που ξέρει, αλλά κάνει το σπριντ των 50 μέτρων στο 90λεπτο, που το μόνο που μπορούσε να τον κρατάει όρθιο ήταν ο εγωισμός.

 

Φυσικά δεν ήταν ένα ματς για τους τζέντλεμεν των γηπέδων. Τα μπουκαλάκια πετάχτηκαν στα κόρνερ και οι τσαμπουκάδες με τα ντου από τον πάγκο γίνανε και οι δεύτερες μπάλες πέσανε και ο Διούδης ξάπλωσε «τραυματισμένος» στο πόδι στο 91'. Και δεν λείψανε και οι χοντράδες. Για παράδειγμα η κεφαλιά του Τάτου στον σβέρκο του Μητρόπουλου τη στιγμή που ο διαιτητής κοιτάζει αλλού. Είναι όμως από τα ματς που για λεφτά παίκτες ποτέ δεν μπορούν να παίξουν.

 

Αξιοπρόσεκτη λοιπόν και η εμφάνιση των παικτών του Πανιωνίου που απλήρωτοι με το ένα πόδι στην πόρτα έφαγαν τις κλοτσιές τους και σκίστηκαν σε μια ομάδα που το πιθανότερο είναι να μην παίζουν του χρόνου. Όπως ο Αραβίδης που κάνοντας πέντε επιθετικά φάουλ έδειξε στους αντιπάλους του ότι δεν μασάει και ο Λαμπρόπουλος που επειδή εκεί τον χρειαζόταν η ομάδα του έπαιξε δεξί μπακ.

 

Οι διαιτητές δεν έχουν οπαδούς. Τα ακούνε όταν κάνουν λάθη, ακόμα πιο συχνά όταν οι προπονητές και οι διοικήσεις θέλουν να καλυφθούν και ούτε καν αναφέρονται όταν πηγαίνουν καλά. Εύφημος μνεία λοιπόν στον Τοπούζη που κράτησε σε μια λογική ένα ματς, που σχεδόν κάθε διαιτητής στον κόσμο θα το είχε χάσει.

Πηγή: SportDay

Ποδόσφαιρο SPORTS