Ναι, ο Παναθηναϊκός από την αρχή της χρονιάς έχει εμφανίσει δυο πρόσωπα. Ξεκίνησε μέτρια τη χρονιά και συνέχισε παίζοντας όλο και καλύτερα. Σε καμία περίπτωση όμως δεν δείχνει άλλο πρόσωπο από αγωνιστική σε αγωνιστική, δεν έχει το σύνδρομο «Δόκτορ Τζέκιλ και Μίστερ Χάιντ». Φυσικά μπορεί να υπάρχουν μεταπτώσεις, να είναι σε μια καλή, μέτρια ή κακή βραδιά τη μία ή την άλλη εβδομάδα, με τη διαφορά ότι ο Αναστασίου έχει περάσει στην ομάδα μια αγωνιστική φιλοσοφία η οποία πλέον χαρακτηρίζει τον Παναθηναϊκό.

 

Ποια είναι αυτή η φιλοσοφία; Πρώτα απ' όλα πολύ τρέξιμο. Το μειονέκτημα των μικρών σε ηλικία ποδοσφαιριστών το γύρισε ο προπονητής σε αβαντάζ: οι πιτσιρικάδες δεν έχουν εμπειρία, αλλά έχουν πνευμόνια, τρέχουν και πρεσάρουν από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό, μαρκάρουν τον αντίπαλο καμιά φορά έξω από τη μεγάλη του περιοχή, πιέζουν πολύ στο κέντρο και προσπαθούν να κλέψουν την μπάλα και να βγουν γρήγορα στην κόντρα πριν προλάβει να οργανωθεί η αντίπαλη άμυνα. Στοιχείο δεύτερο: οι επιθέσεις του Παναθηναϊκού ξεκινούν από τα σέντερ μπακ, όπως ακριβώς η άμυνα ξεκινά από τον σέντερ φορ. Άρα δεν υπάρχουν παίκτες επιφορτισμένοι με ένα καθήκον (ο επιθετικός να σκοράρει, ο αμυντικός να κόβει), αλλά η ομάδα παίζει σαν ένα, όπου όλοι συμμετέχουν είτε στην επιθετική ανάπτυξη είτε στην αμυντική προσπάθεια. Κάπως έτσι ο Ρισβάνης ή ο Κουτρουμπής, ανάλογα ποιος παίζει, είναι ο παίκτης που παίρνει την μπάλα και ξεκινά την επίθεση, όχι με γιόμα 40 μέτρων αλλά με πιο κοντινές και σίγουρες μεταβιβάσεις. Και ο Μπεργκ, ο Κλωναρίδης, ο Καρέλης, εσχάτως και ο Ατζαγκούν ξεκινούν το πρέσινγκ από ψηλά, αναγκάζοντας τους αντιπάλους σε λάθη ή απομάκρυνση όπως όπως.

 

Το τρίτο στοιχείο είναι ότι πολλοί παίκτες μπορούν να κάνουν πολλά πράγματα, κινούμενοι σε διάφορους χώρους. Τα πλάγια μπακ ανεβαίνουν συχνά και γίνονται εξτρέμ (με τον ΠΑΟΚ το έκανε καλά και ο Τριανταφυλλόπουλος), οι κεντρικοί αμυντικοί ανεβαίνουν πάνω από τη σέντρα και φτιάχνουν παιχνίδι, τα κεντρικά χαφ αλλάζουν θέσεις και παίζουν είτε πιο πλάγια είτε πατάνε περιοχή, όποιος παίζει στην κορυφή του ρόμβου έχει την ελευθερία να κινείται οπουδήποτε, οι δυο επιθετικοί αλλάζουν θέσεις μεταξύ τους ή ακόμα και ο Μπεργκ, που είναι κλασικός φορ περιοχής, τραβιέται πλάγια, βγάζει σέντρες και ανοίγει χώρους για συμπαίκτες του. Όλα αυτά κάνουν τον Παναθηναϊκό απρόβλεπτο και την αντιμετώπισή του από τον αντίπαλο πιο δύσκολη.

 

Κάνει κι άλλα ενδιαφέροντα ο Αναστασίου, όπως το να αλλάζει συστήματα ανάλογα με τις απαιτήσεις του αγώνα ή ανάλογα με το πώς κυλάει το ματς, χωρίς να είναι κολλημένος σε ένα και μόνο πράγμα από την αρχή της χρονιάς. Ψάχνει και ψάχνεται κάθε εβδομάδα, ανάλογα με τον αντίπαλο και με τους παίκτες που έχει στη διάθεσή του, επιβραβεύει τους φορμαρισμένους, δεν «τιμωρεί» κάποιον για ένα λάθος ή μια κακή εμφάνιση, δεν ζητάει περίπλοκα ή εξεζητημένα πράγματα, αλλά απλά και κατανοητά.

Πηγή: SportDay

Ποδόσφαιρο Παναθηναϊκός Superleague SPORTS