Ο Παναθηναϊκός σκαρφάλωσε στις πλάτες του παθιασμένου κοινού και ακούμπησε στην πράσινη τσόχα το «πρέπει» και το «θέλω». Το πρώτο ελληνικό ευρωπαϊκό ντέρμπι της χρονιάς ανέδειξε ισοδυναμία και κρίθηκε στα σημεία, υπέρ της ομάδας που χρειαζόταν τη νίκη περισσότερο.

Τόσο το καλύτερο, θα πει ο ουδέτερος Ελληνας μπασκετόφιλος. Τώρα συνεχίζουν οι δύο «αιώνιοι» χέρι με χέρι, ισόβαθμοι στα μισά του δρόμου και με συγκρίσιμα αποτελέσματα, ικανοί να μοιραστούν τη 2η και 3η θέση της τελικής βαθμολογίας. Εάν είχε κερδίσει ο Ολυμπιακός, θα έστελνε τον Παναθηναϊκό κοντά στο χείλος του γκρεμού.

Οι «πράσινοι» έπαθαν μεγάλη ζημιά μέσα από τις ρακέτες στα πρώτα 35 λεπτά, αλλά έφεραν την κατάσταση στα δικά τους νερά όταν απαγόρευσαν τα «ποσταρίσματα» του Περπέρογλου και του Πρίντεζη, αλλά και τα επιθετικά ριμπάουντ, με τα οποία ο Ολυμπιακός ανανέωνε επιθέσεις.

Στο τελευταίο δίλεπτο, μετά το 61-61, η μπάλα δεν πέρασε ποτέ τις πoλεμίστρες της άμυνας του Αργύρη Πεδουλάκη. Είτε από εθισμό είτε την ανάγκη φιλοτιμία ποιούμενος, ο πρωταθλητής Ευρώπης έψαξε τα καλάθια της νίκης με μακρινά σουτ: Σπανούλης, Πρίντεζης, πάλι Σπανούλης, στο τέλος Λοτζέσκι. Η τελευταία επίθεση του Ολυμπιακού ήταν παράδειγμα προς αποφυγή, αλλά και παράσημο σε μία άμυνα που βρήκε τρόπο να προσαρμοστεί πάνω στην μπάλα χωρίς να ξεγελαστεί από τα δολώματα. Ο Λοτζέσκι αναγκάστηκε να δοκιμάσει ένα σουτ εκτός λογικής, κάτι σαν προσευχή. Με προσευχές δεν κερδίζονται τέτοιοι αγώνες.

Ο Λάσμε ήταν εκείνος που όρθωσε το ανάστημά του στην τελική ευθεία, με δύο καλάθια και μία τάπα στο τρίλεπτο της κρίσης, αλλά ο παίκτης που δικαιούται να βάλει το ροζ φύλλο στο μαξιλάρι του ήταν ο Λένι-Ρόκο Ούκιτς. Ο Κροάτης έπαιξε λες και είχε στο κορμί του αποθηκευμένη ενέργεια, και λογική, πέντε μηνών! Η άμυνά του στον Σπανούλη ήταν ως συνήθως υποδειγματική, αλλά συνδυάστηκε με σωστές επιλογές και καθοριστικής σημασίας καλάθια, όπως εκείνο που σταμάτησε το τελευταίο ξέσπασμα του Ολυμπιακού (στο 57-59).

Επιτέλους, ένα ντέρμπι χωρίς τα ανυπόφορα «εεεεεεεεε!» που τείνουν να γίνουν το σάουντρακ του ελληνικού αθλητισμού! Παρά την τύφλα που τους δέρνει, ένθεν κι ένθεν για να μη παρεξηγηθώ, οι φανατικοί οπαδοί καταλαβαίνουν ότι δεν κατατρέχει την αγαπημένη τους ομάδα καμία Ευρωλίγκα, καμία σκοτεινή αρχή της Βαρκελώνης, κανένας… Ρήγας. Και δεν έχουν προηγούμενα ούτε με τον Ιερεθουέλο ούτε με τον Ρότσα ούτε με κάποιον άλλον Ευρωπαίο ρέφερι. Οι διαμαρτυρίες ήταν πιο κόσμιες και σταματούσαν μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα. Δεν του πάει του οπαδού, να βρίσει τη μάνα του Ρίζικ, πώς να το κάνουμε;

Αλλο, όμως, ξεκίνησα να γράψω. Η τακτική των διαιτητών, με τα μετρημένα σφυρίγματα και τα σταθερά κριτήρια, επέτρεψε να παιχτεί περισσότερο μπάσκετ απ’ ό,τι στα ηφαιστειώδη ντέρμπι του ελληνικού πρωταθλήματος. Ο αγώνας είχε ρυθμό, ποιότητα και αρκετά καλό θέαμα. Επέτρεπε στον θεατή να ασχοληθεί με την τακτική, με τις προσπάθειες των παικτών, με το ίδιο το μπάσκετ. Θεωρώ αυτό το αποτέλεσμα γαλόνι στη στολή των διαιτητών και στις ντιρεκτίβες της διοργανώτριας αρχής.

Πηγή: sday.gr

Ευρωλίγκα Ελλάδα Παναθηναϊκός Μπάσκετ SPORTS