Πώς έπαιζαν οι μίζες στα τηλεοπτικά

Είχε τα δικαιώματα της εθνικής ομάδας η ΕΠΟ και της κτυπούσε την πόρτα η ξένη εταιρεία που ήθελε να τα αγοράσει. Υπήρχαν δύο νούμερα, δύο ποσά. Ένα πάνω στο τραπέζι, το άλλο κάτω από το τραπέζι. Λάθος.
 
Και το μαύρο χρήμα έπεφτε πάνω στο τραπέζι. Τόσο φανερά γινόταν η δουλειά. Δεν κατάλαβα. Η μίζα είναι πρόνόμιο των πολιτικών κι όχι των ποδοσφαιρικών παραγόντων. Κι αυτό γινόταν σ' όλη την Ευρώπη, όχι μονάχα στην Ελλάδα.
 
Όλοι το ξέρανε ότι έτσι γινόταν. Γι' αυτό, άλλωστε, όλοι είχαν το μερίδιό τους. Στην οικονομική προσφορά της ξένης εταιρείας θα αποφάσιζε το Δ.Σ. της ΕΠΟ. Πήρες πρέφα; Γιατί ο βλαχοπρόεδρος της τοπικής ένωσης που συμμετέχει στη διοίκηση της ομοσπονδίας να συμφωνήσει χωρίς να δικαιούται κι αυτός ένα κομμάτι από την πίτα της μίζας;
 
Τα πράγματα έχουν αλλάξει. Η ΕΠΟ δεν αποφασίζει, το παιχνίδι το έχει πάρει όλο η UEFA, η οποία βέβαια δίνει λεφτά από τα τηλεοπτικά δικαιώματα στις ομάδες, εθνικές και ΠΑΕ, αφού θα εισπράττει. Έτσι δεν είναι; Το μέγκα αποσύρθηκε από τα παιχνίδια της εθνικής ομάδας. Γιατί; Τα λεφτά είναι πολλά. Η δημόσια τηλεόραση δεν μπαίνει στο παιχνίδι της δημοπρασίας. Με ποια λεφτά;
 
Τίποτα δεν είναι τζάμπα. Κανείς δεν μοιράζει λεφτά από την τσέπη του, λέω για την UEFA. Δίνει τα λεφτά από τα πακέτα που έχει εξασφαλίσει. Αν από την Ελλάδα δεν υπάρχει κανάλι να αγοράσει τηλεοπτικά δικαιώματα από τον Πλατινί, γιατί η ΟΥΕΦΑ να δίνει λεφτά στις ελληνικές ομάδες;