Ο Μισέλ Πλατινί, τα πρώτα χρόνια ιδίως, έμοιαζε επικίνδυνα στον Ζεπ Μπλάτερ. Ηταν ικανός, κάθε μέρα (που λέει ο λόγος) να πετάει και μία παρόλα. Δεν ξεχνώ, για παράδειγμα, εκείνο που είχε προτείνει σαν ιδέα για την κατάργηση του Τσάμπιονς Λιγκ και την αναβίωση του παλαιού, με νοκ-άουτ αγώνες απ’ την αρχή ως το τέλος, Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Να σχηματίζεται, είχε πει, ένα ταμπλό 128 ομάδων που, ανά γύρο, θα γίνονται 64, 32, 16 κ.λπ. και να ζευγαρώνουν, δίχως κλήρωση, το νούμερο-1 με το νούμερο-128, το 2 με το 127, το 3 με το 126 κ.ο.κ. Ωσπου κάποιος δίπλα πρέπει να του σφύριξε κάτι σαν «ναι, πρόεδρε, αλλά ποιος θα καθήσει μπροστά στην τηλεόραση να δει» Μπαρτσελόνα με Στρέιμουρ απ’ τα Φερόε, Μπάγερν με Λουσιτάνος απ’ την Ανδόρα ή Ρεάλ με Τρε Πένε απ’ το Σαν Μαρίνο. Το σχέδιο, μονομιάς κάηκε. Μία νύχτα που το συνέλαβε, και μία που το εγκατέλειψε…

Ωριμάζοντας, ο Γάλλος αντιλήφθηκε πως ήταν άλλος ο τρόπος (απέναντι στον πραγματικό κίνδυνο μιας μελλοντικής κλειστής λίγκας των ολίγων) για το άνοιγμα εκδημοκρατισμού των διοργανώσεων της UEFA. Διοργανώσεων, συλλογικών αλλά και των εθνικών. Ο Πλατινί, απ’ την αρχή, έβγαλε μια τρέλα, μια ωραία τρέλα, με τις Εθνικές Ομάδες. Διαισθανόταν, και δεν είχε άδικο, ότι οι μεγάλοι προβολείς φώτιζαν τα κλαμπ ενώ οι Εθνικές (μιλώντας, κυρίως, για τις προκριματικές φάσεις) έπαιζαν, περίπου, σε ημίφως. Σαν ένα αναγκαίο κακό, σχεδόν. Ο Πλατινί δεν ξεχνούσε ποτέ πως ό,τι ιστορικά έγινε, ένας της λίστας των top ever του ποδοσφαίρου, το οφείλει πολύ περισσότερο στην Εθνική Γαλλίας και αρκετά λιγότερο στη Νανσί, στη Σεντ-Ετιέν, ακόμη και στη Γιουβέντους.

Διάβασε περισσότερα στο gazzetta.gr

Ποδόσφαιρο SPORTS