Το ποδόσφαιρο που ξεγυμνώνει τη νοοτροπία του μέσου Έλληνα οπαδού. Το ποδόσφαιρο της έκπληξης, του απρόβλεπτου, το ποδόσφαιρο της απίστευτης εναλλαγής συναισθημάτων.

Είναι δυνατόν ο Ολυμπιακός που ταπεινώνει το βράδυ της Τρίτης ολόκληρη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ να διασύρεται μετά από πέντε βράδια από τον Παναθηναϊκό μέσα στο ίδιο του το σπίτι; Στο μυαλό του οπαδού που έχει μάθει να αγαπάει την ομάδα του μόνο μετά από μεγάλες νίκες, ασφαλώς κάτι τέτοιο φαντάζει αδιανόητο έως και... προσβλητικό για την ιστορία του συλλόγου που υποστηρίζει.

Στην Ελλάδα, βλέπετε, τα πάντα κρίνονται εκ του αποτελέσματος. Η κριτική ενός αγώνα πραγματοποιείται με βάση το σκορ που υπάρχει στο τέλος στον ηλεκτρονικό πίνακα και όχι με βάση όσα έχουν συμβεί κατά τη διάρκεια των ενενήντα λεπτών. Προσωπικά, λοιπόν, επιτρέψτε μου να διαχωρίσω λίγο τη θέση μου για όσα είδα και όσα δεν... είδα στο σπουδαίο ντέρμπι των “αιωνίων”.

1) Είδα ένα πραγματικό ρεσιτάλ από τον Γιάννη Αναστασίου και ειλικρινά χαίρομαι που αυτός ο προπονητής δικαιώνει... λέξη προς λέξη τις προσδοκίες που είχε δημιουργήσει με το καλημέρα της θητείας του στον Παναθηναϊκό. Όπως γράφω και στο άρθρο που δημοσιεύεται στο σημερινό “Goal”, θαρρείς και ο Έλληνας τεχνικός δημιούργησε τον... κλώνο του Ευρωπαίου Ολυμπιακού ακολουθώντας πιστά τη συνταγή της επιτυχίας που επέτρεψε στους πρωταθλητές να καθηλώσουν την ομάδα του Ντέιβιντ Μόγιες.

Εμφάνισε έντεκα καμικάζι με τον καθένα να τοποθετεί το δικό του αγωνιστικό λιθαράκι σε ένα εμπνευσμένο στρατηγικό πλάνο, όπλισε με πίστη τους ποδοσφαιριστές του και εμφάνισε μια ομάδα που διαχειρίστηκε υποδειγματικά το παιχνίδι από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό. Στον Παναθηναϊκό αξίζουν χίλια μπράβο για το τεράστιο διπλό του. Ακόμη περισσότερα ανήκουν στον προπονητή του γιατί... στη βραδιά των Όσκαρ απέδειξε ότι δικαιούται και με το παραπάνω ένα από τα χρυσά αγαλματίδια της φετινής σεζόν.

2) Δεν χρειαζόταν να μεγαλουργήσει ο Μάρκους Μπεργκ στο Καραϊσκάκη για να διαπιστώσει κανείς τη σπουδαία πάστα από την οποία είναι φτιαγμένος. Απλά στέκομαι ιδιαίτερα για άλλη μια φορά στην αθλητική παιδεία αυτού του επιθετικού και τον τρόπο που έχει μάθει ποδόσφαιρο. Η κίνησή του στη φάση του πρώτου γκολ του Πράνιτς προσφέρεται για σεμινάριο...

3) Κάθε νίκη σε μια μεγάλη μάχη δε στηρίζεται μόνο στους στρατηγούς, αλλά και στους... αθόρυβους ηρωϊκούς στρατιώτες. Επιτρέψτε μου λοιπόν να θεωρώ πρώτο παίκτη του γηπέδου χθες τον απίστευτο Ατζαγκούν. Το αδιάκοπο πρέσινγκ του και το ασταμάτητο τρέξιμο σε κάθε γωνιά του αγωνιστικού χώρου, έχω την αίσθηση ότι αποτέλεσαν ακρογωνιαίο λίθο στην επικράτηση των “πράσινων”.

4) Καταλαβαίνω ότι ένα 0-3 από τον Παναθηναϊκό μέσα στο Καραϊσκάκη δεν μπορεί να περάσει χωρίς την... εύρεση ενόχων. Εκ του αποτελέσματος, όλοι φταίνε. Είναι όμως έτσι ακριβώς τα πράγματα; Φταίει, λέει, ο Μίτσελ που δεν προχώρησε σε ροτέισον μετά το παιχνίδι με τη Μάντσεστερ; Μα την ίδια ακριβώς πολιτική είχε ακολουθήσει στον πρώτο γύρο ο Ισπανός όταν η ομάδα του αντιμετώπισε διαδοχικά σε μια εβδομάδα Παναθηναϊκό, ΠΑΟΚ και Μπενφίκα; Θυμάστε την... αποθέωση που είχε γνωρίσει ο προπονητής του Ολυμπιακού για τη συγκεκριμένη η επιλογή; Τότε, βέβαια, τα αποτελέσματα τον είχαν δικαιώσει...

5) Εμφανίστηκαν, λέει, αδιάφοροι οι γηπεδούχοι. Συγχωρέστε με ξανά, αλλά καμία αδιαφορία δεν είδα από τους “ερυθρόλευκους” ποδοσφαιριστές. Προσωπικά είδα μια ομάδα που από το πρώτο λεπτό επιχείρησε να επιβάλλει το ρυθμό της, αλλά έπεσε θύμα ενός άριστα εκτελεσμένου αγωνιστικού πλάνου από τον αντίπαλο. Επιπλέον όσοι έχουν πατήσει έστω και για λίγο το πόδι τους στο χορτάρι ενός γηπέδου, αντιλαμβάνονται τι σημαίνει να βλέπεις έναν συμπαίκτη σου να καταρρέει στον αγωνιστικό χώρο. Θα ήταν αφύσικο – για να μην πω... απάνθρωπο – να βλέπαμε έναν Ολυμπιακό να πετάει μετά το σοκαριστικό περιστατικό με τον Ολαϊτάν. Στο ποδόσφαιρο κανένα σενάριο αγώνα δεν είναι ίδιο με το προηγούμενο. Και ο θρίαμβος από την ταπείνωση (πάντα με αγωνιστικούς όρους) απέχουν πολύ λιγότερο απ' όσο πιστεύουμε όλοι εμείς οι ειδικοί. Απλά στην Ελλάδα αδυνατούμε να διαχειριστούμε τη μοναδικότητα αυτού του απίστευτα όμορφου αθλήματος...

Υ.Γ. Δεν θα κουραστώ να επαναλαμβάνω ότι ο φετινός Παναθηναϊκός διαθέτει πρωτόγνωρη για τα ελληνικά δεδομένα υγεία. Αν καταφέρει να διαχειριστεί το θρίαμβο στο Καραϊσκάκη δικαιούται (και λόγω ειδικού βάρους φανέλας) να θεωρείται μεγάλο φαβορί για την πρώτη θέση στη μάχη των πλέι οφ.

ΥΓ 2. Για τον... καραγκιόζη που πέταξε το ποτήρι στον Αναστασίου δεν έχω να γράψω τίποτα. Απλά για άλλη μια φορά μια θύρα επισήμων αποδεικνύεται πολύ πιο επικίνδυνη από κάποια άλλη θύρα ενός ελληνικού γηπέδου. Να τους χαιρόμαστε τους... επίσημούς μας!

Πηγή: Goal

Ποδόσφαιρο Παναθηναϊκός Superleague SPORTS Ολυμπιακός