Στη διάρκεια εκείνων των τελικών ο Allen έπαιξε κατά μέσο όρο 46.5 λεπτά (!), σκόραρε 33 πόντους, μοίρασε 6.1 ασίστ και έκανε 2.4 κλεψίματα.

Εξωαγωνιστικά πάντως η προσφορά του Iverson ήταν ακόμα μεγαλύτερη για όλη τη νεολαία της Αμερικής και όχι απλά της Philadelphia. Γαλούχησε μία ολόκληρη γενιά, έγινε μόδα και τρόπος ζωής για εκατομμύρια πιτσιρικάδες. Όλοι ήθελαν να φορέσουν τα T-shirts και τα αθλητικά παπούτσια που φορούσε, ενώ πολλοί μαύροι είχαν επί χρόνια κοτσιδάκια, τα ονομαζόμενα corn rows, ίδια με τα δικά του.

Έγινε είδωλο και σύμβολο για τη φτωχολογιά της Αμερικής γιατί πολέμησε τον καθωσπρεπισμό και την τυπολατρία όσο κανείς άλλος. Κυρίως γιατί απέδειξε, ενάντια στο σύστημα, πως δεν χρειαζόταν κάποιος να φορά κοστούμι, γραβάτα, να καλοχτενίζει τα μαλλιά του και να συμπεριφέρεται σαν ευνουχισμένος λεμές για να πετύχει στη ζωή.

Σε όλη τη διάρκεια της καριέρας του μιλούσε πάντα απευθείας στην καρδιά των οπαδών του. Γι αυτό και λατρεύτηκε σε ατομικό επίπεδο περισσότερο από κάθε άλλον αθλητή οποιουδήποτε σπορ. Ίσως και από τον Μαραντόνα.

Βουτηγμένος στα σκατά από γεννησιμιού του

Στα υψηλά κλιμάκια του ΝΒΑ ο Allen δεν ήταν ποτέ αρεστός. Όχι μόνο για τις δοσοληψίες που είχε με ανθρώπους του υποκόσμου, πριν και κατά τη διάρκεια της καριέρας του, αλλά γιατί αρνήθηκε πεισματικά να πιστέψει πως υπήρχε κάτι λάθος με το ποιος ήταν, πως ντυνόταν, πως έφτιαχνε τα μαλλιά του και πως συμπεριφερόταν.

Στην πραγματικότητα ο Allen δεν αρνήθηκε απλά να συμμορφωθεί με τους κανόνες. Απαίτησε από το σύμπαν το δικαίωμα του να υπάρξει και να ξεχωρίσει όσο πολύ του άξιζε, αφού ήταν μία απλησίαστα μοναδική ύπαρξη. Μία ύπαρξη που ξεκίνησε το ταξίδι της στη ζωή με τους χειρότερους οιωνούς.

Όχι απλά γιατί όπως ο LeBron δεν γνώρισε ποτέ τον βιολογικό πατέρα του αλλά γιατί τα πρώτα μπλεξίματά του με το νόμο άρχισαν όταν ήταν μόλις 13 χρονών. Τότε συνελήφθη από κάμερες της Αστυνομίας να αγοράζει ναρκωτικά για την εθισμένη μάνα του (!). Και τα λεφτά που χρησιμοποίησε για τη συναλλαγή ήταν η αμοιβή του για τις τσίλιες που κράταγε σε συμμορίες διαρρηκτών την ώρα δράσης τους.

Κι όμως αυτός ο τύπος έφτασε κάποτε στο σημείο να πληρώνει δεκάδες εκατομμύρια δολάρια ως φόρο εισοδήματος στο αμερικάνικο κράτος, κάτι που όλοι αυτοί οι κουστουμάκηδες πουστόφλωρες που τον ξέσκιζαν με την πένα τους δεν θα το κάνουν ούτε στις δέκα επόμενες ζωές τους.

“Keep the damn car Matt”

iverson-sixers

Με τα χρήματα ο Allen είχε κάκιστη σχέση. Όπως ίσως και με όλους τους ανθρώπους, πλην όσων ήταν από παραπλήσια πάστα με τη δική του. Δηλαδή αγρίμια. Δεν ήξερε να τα διαχειριστεί. Φυσικά δεν ήταν ο μόνος έγχρωμος αστέρας του ΝΒΑ με αυτό το κουσούρι. Η πιο κωμική δήλωση που έχω ακούσει ποτέ στη ζωή μου είναι από τον Kenny Anderson, πρώην πλεϊ μέικερ των Nets, τον χειμώνα του 1999 λίγο πριν τελειώσει το πρώτο lock out κι ενώ τότε ζούσα στο εξωτερικό.

Είχε δηλώσει ο Kenny, που τότε έβγαζε περίπου 12 εκατομμύρια το χρόνο από το New Jersey, σε μία εκπομπή του Larry King: “Πρέπει να λήξει άμεσα το lock out, πάση θυσία. Οι περισσότεροι παίκτες δεν έχουμε πια ούτε να φάμε. Εγώ για να συντηρήσω την οικογένειά μου έχω πουλήσει αυτό το διάστημα και τα οκτώ πολυτελή μου αυτοκίνητα και τα δύο σκάφη μου. I’m broke, man“.

Ο Iverson έκανε συμβόλαια αξίας σχεδόν 200 εκατομμυρίων δολαρίων και ίσως άλλα τόσα να έβγαλε από τη Reebok. Όλο αυτό το χρήμα εξανεμίστηκε στους πέντε ανέμους. Αν απορείτε το πως αναλογιστείτε μόνο τα λόγια που είπε κάποτε ο πρώην συμπαίκτης του στη Philadelphia Matt Geiger:

“Όταν ο Allen μεταγράφηκε στο Denver μου πούλησε το σπίτι του. Μου το πούλησε μόνο για 700 χιλιάρικα. Man, it was huge. Είχε 23 υπνοδωμάτια. Κάποτε αυτός και η γυναίκα του είχαν χάσει τη μία από τις κόρες μες στο ίδιο το σπίτι τους. Κάλεσαν την Αστυνομία και τους την βρήκε μέσα σε μία ντουλάπα. Το σπίτι μου το παρέδωσε άδειο, αλλά στο γκαράζ βρήκα μια χρυσαφένια Mercedes, κάμπριο.

Του τηλεφώνησα και μου πε ότι θα στελνε κάποιον να την πάρει, αλλά δεν το κανε ποτέ. Μετά από μήνες κι αφού τον είχα επανειλημμένως ενοχλήσει για τη Mercedes μου πε: “Keep the damn car, Matt. Θεώρησέ το σαν μπόνους για το σπίτι που αγόρασες“.

Ανίσχυρος μπροστά στη μεγαλύτερη πρόκληση της ζωής του

Σήμερα ο Allen είναι μόνος. Χωρίς λεφτά, χωρίς τη γυναίκα και τα πέντε του παιδιά. Χωρίς τα φώτα της δημοσιότητας στραμμένα πάνω του. Πριν την τελετή απόσυρσης της φανέλας του μαθαίναμε νέα του μόνο όταν οι διάφοροι πιστωτές τού χτυπούσαν την πόρτα, όταν η Αστυνομία του κατίσχυε το αυτοκίνητό του επειδή έτρεχε με υπερβολική ταχύτητα ενώ ήταν μεθυσμένος ή όταν κάποιος δικαστής τού άδειαζε παντελώς τον τραπεζικό του λογαριασμό για να πληρωθεί ένας κοσμηματοπώλης στον οποίο ο Allen χρωστούσε λεφτά.

Είναι πλέον πρώην παίκτης, πρώην σούπερ σταρ. Το πλέον στενάχωρο για όσους τον αγαπήσαμε για το πάθος του στο παρκέ και τα όσα πρέσβευε έξω από αυτό είναι πως φαίνεται τραγικά απροετοίμαστος για τη μεγαλύτερη πρόκληση που έχει ήδη αρχίσει εδώ και 2-3 χρόνια αρχίσει να αντιμετωπίζει: τη ζωή μακριά από τα γήπεδα.

Έξω από αυτά, τα οποία ήταν ο φυσικός του χώρος, δεν στέριωσε πουθενά. Τον έδιωξαν από όσα High Schools φοίτησε. Ο ίδιος παράτησε το κολέγιο μετά την πρώτη του χρονιά για να λάβει μέρος στο draft του 1996 και να επιλεγεί ως Νο1 σε αυτό. Η γυναίκα του τον παράτησε, η οικογένειά του διαλύθηκε και ατελείωτες στρατιές “φίλων”, που ουσιαστικά συντηρούσε και κουβαλούσε μαζί του σε όσα γήπεδα έπαιζε, εξαφανίστηκαν.

Έκανε την τεράστια διαδρομή από το τίποτα στην κορυφή του κόσμου και από εκεί πολύ κοντά στο τίποτα ξανά. Ίσως το best case scenario για τον Allen είναι να μην ξανακούσουμε ποτέ πια τίποτα γι αυτόν.

Έπαιξε το κάθε ματς σαν να ήταν το τελευταίο του

iverson-retirement

Στη Philadelphia έχω μείνει τρεις ημέρες, την Άνοιξη του 1999. Άχρωμη, μουντή αλλά ιδιαίτερη πόλη. Σου έδινε όμως την εντύπωση με το που πατούσες το πόδι σου εκεί ότι ανήκε ολοκληρωτικά στον Iverson. Όλα τα μαυράκια δώδεκα ως δεκαπέντε ετών κυκλοφορούσαν με τα T-Shirts και τα sneakers που φορούσε ο Allen κι ένα τσιγάρο περασμένο στο πίσω μέρος του αυτιού τους (!).

Ίσως ήταν ο τρόπος που πουλιόταν η μαγκιά από τους πιτσιρικάδες εκείνης της εποχής. Η ζωή δεν σταματούσε καμιά στιγμή του 24ωρου. Απέναντι από το ξενοδοχείο που έμενα κάθε βράδυ μαζεύονταν μαύροι, άναβαν φωτιές σε τεράστια βαρέλια με σκουπίδια και χτυπούσαν τα τύμπανά τους μέχρι την ώρα που ξημέρωνε.

Παρά την αϋπνία μου, θέλησα να κάνω δώρο στον εαυτό μου το να παρακολουθήσω τον Iverson σε μία live παράστασή του στο γήπεδο το επόμενο βράδυ εναντίον του Toronto. Στους Raptors εκείνη τη σεζόν έπαιζε ο, όπως αποκαλείτο από τους τηλεσχολιαστές του ΤΝΤ, half-man half-amazing Vince Carter.

Στη ζωή μου έχω δει καλύτερες ομάδες από τη Philadelphia και καλύτερους παίκτες από τον Allen. Για παράδειγμα, τους Lakers και τον Shaquille στο 7ο παιχνίδι της σειράς των τελικών της Δύσης του 2000 εναντίον του Portland στο Rose Garden, που ήταν ο καλύτερος αγώνας που έχω δει ποτέ μου ζωντανό.

Ποτέ όμως δεν έχω ακούσει κάτι παρόμοιο σαν την οχλοβοή που δημιουργείτο στο Wells Fargo Center, το γήπεδο της Philadelphia, κυρίως όποτε ο Allen έπαιρνε τη μπάλα στα χέρια του. Ειδικά αν κόλλαγες στα φανάρια της διασταύρωσης της Oak με τη Beggley Street και έφτανες καθυστερημένος, όταν πλησίαζες στο γήπεδο και άκουγες τον ήχο που έβγαινε μέσα από αυτό, ανατρίχιαζες.

Ο λόγος ήταν ότι ο Iverson είχε κατεβάσει τη μπάλα, τη χτυπούσε κάποιες φορές στο παρκέ, σήκωνε τα μάτια του προς το μέρος του αντιπάλου -ήταν το σήμα του ότι θα του σκαγε αμέσως μετά τη σταυρωτή του ντρίμπλα- και εφορμούσε προς το καλάθι.

Πολλές φορές, στις διεισδύσεις του αυτές αντιμετωπιζόταν με τόση αγριότητα από τους αντίπαλους ψηλούς ώστε ένιωθες πως δεν θα ξανασηκωνόταν από το παρκέ ή δεν θα επιχειρούσε ποτέ πάλι το ίδιο μπάσιμο. Όμως πάντα στεκόταν ξανά όρθιος στα πόδια του και συνέχιζε να επιτίθεται στο αντίπαλο καλάθι με την ίδια άγνοια κινδύνου.

Για να καταλάβετε τι κλάση ήταν σκεφτείτε τι σόι παίκτες θα ήταν ο Kobe και ο Jordan, που αγωνίστηκαν επίσης ως σούτινγκ γκαρντ, αν είχαν γεννηθεί 16-17 πόντους κοντύτεροι και ζύγιζαν 20-25 κιλά λιγότερα. Τι είδους καριέρα θα είχαν κάνει και πόσα δαχτυλίδια θα είχαν κατακτήσει, ειδικά αν για συμπαίκτη δεν είχαν ποτέ κανέναν Hall of Famer και τις περισσότερες σεζόν ούτε κάποιον All Star.

Οι Sixers δεν κατάφεραν ποτέ να περιστοιχίσουν τον Allen με παίκτες πιο ταλαντούχους από τον George Lynch, τον Theo Ratliff, τον Aaron McKie, τον Matt Geiger, τον Eric Snow και τον Dikembe Mutombo.

Όλους αυτούς τους κουβάλησε στην πλάτη του και τους έσυρε μέχρι τους τελικούς του 2001. Ανάλογο κατόρθωμα στην ιστορία μόνο ο LeBron έχει πραγματοποιήσει με τα χρώματα του Cleveland όταν έφτασε στους τελικούς του 2007 την απίθανη κουστωδία των Larry Hughes, Drew Gooden, Zydrunas Ilgauskas, Anderson Varejao, Damon Jones και Sasha Pavlovic (τον γραφικό ατάλαντο που παίζει σήμερα στην Partizan).

Ο Allen, αντίθετα με τον LeBron που βρήκε την Ιθάκη του στο Miami, δεν κατόρθωσε να κατακτήσει κάποιο δαχτυλίδι πρωταθλητή γιατί δεν του δόθηκε πραγματικά ποτέ η ευκαιρία και οι στοιχειώδεις έστω προϋποθέσεις.

Όμως θα τον θυμόμαστε για το ότι ήταν ο μόνος παίκτης που έπαιξε το κάθε ματς της καριέρας του σαν να ήταν το τελευταίο του. Εκείνος που ηλέκτριζε τα πλήθη περισσότερο από κάθε άλλον. Ο μόνος που κανε το κτήριο στο οποίο έπαιξε μπάσκετ να τρέμει συθέμελα. Ο πιο καύλα παίκτης όλων των εποχών.

ΠΗΓΗ: ebasket.gr

Μπάσκετ SPORTS