Επρεπε να… απασφαλίσει κάποια στιγμή ένας πρόεδρος και να αποφασίσει να τα τινάξει όλα στον αέρα, για να αρχίσουν να συζητιούνται δημόσια όλα όσα ακούμε χρόνια τώρα στο ελληνικό ποδόσφαιρο σαν φήμες…

 

Από το να αφήνει ο καθένας τα δικά του υπονοούμενα ανάλογα με το πώς τον βολεύει, είναι προτιμότερο να βλέπουμε κάποιον ιδανικό αυτόχειρα και χαμένο για χαμένο να ανοίγει το στόμα του και να γίνεται ταλιμπάν, επειδή έφτασε στο… δεν πάει άλλο, δεν ενδιαφέρεται να μείνει στο ποδόσφαιρο και γουστάρει να τα κάνει όλα λίμπα. Αλλωστε, ζούμε σε εποχή όπου το ποδόσφαιρο δηλητηριάζεται καθημερινά, την ώρα που η ΕΠΟ και η Σούπερ Λίγκα κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν και ζητάνε για κάθε λαμογιά που γίνεται να… κόβονται αποδείξεις.

 

Βέβαια, έχουμε πει από την αρχή πως όλα όσα υποστηρίζει ο Βελλής μένει να αποδειχτούν. Προσωπικά, συμφωνώ με τα μισά και λιγότερα. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως πρέπει να χαμογελάμε ειρωνικά ή να τα θάβουμε όταν τα ακούμε. Αλλωστε, για να φτάσουμε στο σημείο να έχουμε έστω «αποχρώσες ενδείξεις» σε μια υπόθεση, είναι ανάγκη να ξεκινήσει έρευνα. Δεν γίνεται δηλαδή και η Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία, και η Λίγκα, και οι λεγόμενοι ποδοσφαιρικοί εισαγγελείς και (κυρίως) οι κανονικοί εισαγγελείς να κάθονται και να περιμένουν τις αποδείξεις στο πιάτο τους.

 

Βέβαια, όπως έλεγε κάποτε ο Πάνος Μάρκοβιτς, σε τέτοιες περιπτώσεις «θα πρέπει να ψάξουν έναν άνθρωπο αποφασισμένο να αυτοκτονήσει».

 

«Μου φέρνετε στο μυαλό», δήλωνε, «τους αστυνομικούς στην Αμερική, που ζητάνε από τον μάρτυρα να καταδώσει τους γκάνγκστερ, αλλά δεν του εξασφαλίζουν τη ζωή του. Οποιος μιλήσει, θα χάσει τη ζωή του. Οποιος μιλήσει θα χάσει τη δουλειά του, θα πάθει ζημιά η οικογένειά του, θα εξαφανιστεί».

 

Τέτοιος άνθρωπος χρειάζεται. Κι ο Βελλής φαίνεται να το πήρε απόφαση, επειδή οικονομικά νιώθει ελεύθερος χωρίς να έχει ανάγκη κανέναν.

 

Το θέμα είναι, όμως, ποιος εγγυάται σε όσους μιλήσουν ότι οι καταγγελίες τους θα φέρουν αποτέλεσμα. Κανένας. Πάνω από 40 χρόνια ακούγονται πολλά και διάφορα, με μηδέν αποτέλεσμα. Επειτα, κι εκείνοι που κάνουν τις καταγγελίες τους ενδιαφέρονται περισσότερο να αλλάξουν τους συσχετισμούς και τα μπλοκ εξουσίας για να αποκτήσουν τον έλεγχο στα «κέντρα των αποφάσεων», αφού ο κρυφός αντικειμενικός τους σκοπός είναι να μπορούν να πάρουν ένα κομμάτι ή και ολόκληρη την ποδοσφαιρική πίτα. Ελάχιστα ασχολούνται με το λεγόμενο 50-50, που θα ήταν η σωστή αφετηρία για να ξεκινήσει η όποια εξυγίανση.

 

Δεν μπορώ να μη θυμηθώ εδώ κι εκείνη την έρευνα που είχα κάνει για λογαριασμό της ΕΡΤ στα τέλη της δεκαετίας του ‘80 μαζί με τον Κώστα Γεωργιάδη. Βγήκαν τότε τεράστια λαβράκια, αλλά η εκπομπή δεν παίχτηκε ποτέ. Το μόνο που έμεινε ήταν ένα βιβλίο, με ολόκληρο το υλικό, που μπορεί να ξεπούλησε, μα από κει και πέρα… τίποτα. Ξεχάστηκαν τα πάντα, μαζί με όλους εκείνους που είχαν μιλήσει επειδή πίστεψαν πως κάτι θα γίνει. Απογοητευμένοι αποφάσισαν να λουφάξουν.

 

Και εις άλλα με υγεία, λοιπόν…

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

Απόλλων Σμύρνης Ποδόσφαιρο Superleague SPORTS