Πόλεμος

Με κάτι που το παίζουν πολύξεροι, αλλά ιδέα δεν έχουν τί είναι το ποδόσφαιρο. Με όσους τέλος πάντων, ισχυρίζονται πως “το ποδόσφαιρο είναι μόνο γιορτή” και “αυτά συμβαίνουν μόνο στην Ελλάδα” και διάφορα άλλα... καραμελογλειφάτα και γλυκερά, που από την αηδία που μου προκαλούν, φτάνω ένα “κλικ” πριν ξεράσω.

Όχι επειδή, δεν θα μου άρεσε αν ήταν έτσι, καλά και σώνει. (Που εδώ που τα λέμε, σε κανέναν δεν θα άρεσε να γινόταν ξαφνικά το ποδόσφαιρο ΜΟΝΟ πανηγύρι...) Αλλά επειδή, δεν είναι έτσι, δεν ήταν ποτέ έτσι και δεν θα γίνει στον αιώνα τον άπαντα έτσι. Ναι, μάλιστα, έχουμε πλέον Champions και Europa League, έχουμε Fair Play, αντιρατσιστικές καμπάνιες και ένα σωρό κοινωνικά επωφελείς παράλληλες δράσεις. Αλλά θα μου επιτρέψετε να σας πω, ότι το ποδόσφαιρο, ήταν, είναι και θα είναι, ό,τι κοντινότερο υπάρχει στην προσομοίωση πολέμου. Αληθινού, κανονικού, μεταφορικού, αθλητικού, επιχειρηματικού, αλλά τελικώς, πολέμου.

Με “φυλές” κι εθνότητες, με λάβαρα, σημαίες και χρώματα, με συμμαχίες κι εχθρότητες, με οικείες εστίες που καλούνται οι φρουροί να υπερασπιστούν κι αντίπαλες που καλούνται οι μαχητές να παραβιάσουν, με τακτικές και στρατούς, με στρατηγικές και στρατηγούς, με αγώνα για την επικράτηση, για την καταξίωση, για την επιβίωση, με το όνειρο της κατάκτησης τροπαίων και λαφύρων, με αγάπες, με δοξασμένους ήρωες, με μίση, με προδοτικούς Εφιάλτες. Με αδρεναλίνη, με βαρβατίλα, με θύματα και με τραύματα. Πόλεμος είναι το ποδόσφαιρο. Παιχνίδι, είναι τα μήλα...

Όχι πως επικροτώ εμπρηστικές δηλώσεις και κλωτσιές, ανοησίες και κίβδηλους ηγέτες, χτυπήματα κάτω απ τη μέση και επεισόδια, γιατί μερικοί επιπόλαιοι μπορεί να βιαστούν και δίχως να πάρουν είδηση τί σκατά λέω, να βγουν και πάλι διαμαρτυρόμενοι. Λέω απλώς, πως από αυτά, έχουμε ακόμα και σήμερα σε ένα σωρό ντέρμπι και σε πολύ πιο προηγμένες ποδοσφαιρικά χώρες από την δική μας: Τις προάλλες έγινε ροντέο το Ατλέτικο – Ρεάλ και καναδυό βδομάδες μετά, ποδοσφαιριστές της Φέγενορτ και του Άγιαξ, ξεκατινιάζονταν στις κάμερες. Νέοι άντρες, που βράζει το αίμα τους στο γήπεδο και ακόμα χειρότεροι στις κερκίδες. Πράγματα που γίνονται στην προσομοίωση πολέμου που λέγεται ποδόσφαιρο... Αυτό που γίνεται όμως μόνο στην Ελλάδα, είναι ότι εκείνοι που καλούνται να απονείμουν δικαιοσύνη, έχουν χάσει ανεπιστρεπτί, κάθε σεβασμό, κάθε αξιοπιστία, κάθε εντιμότητα, κάθε δικαιοδοσία, κάθε αξιοπρέπεια.

Το πρόβλημα δηλαδή, είναι πως διεξάγουμε πόλεμο δίχως δικαστές και ΟΗΕ, χωρίς κανόνες, χωρίς καμία έννοια τήρησης στοιχειωδών ηθικών, γραμμένων ή άγραφων νόμων. Και για την εγκαθίδρυση όλων των προαναφερθέντων, απαιτείται άλλος πόλεμος. Γιατί με ειρηνικές διαπραγματεύσεις, κανείς δεν παραχώρησε ποτέ εδάφη που θεωρεί δικά του. Κι αυτός είναι ένας πόλεμος που κυρήχθηκε από τον Σαββίδη, την στιγμή που το όνομα “Μαρινάκης”, γράφτηκε στην ανακοίνωση της ΠΑΕ ΠΑΟΚ. Έγκαιρα, σωστά, καθυστερημένα, μεθοδικά, αυθόρμητα - θα φανεί... Θα τον παρακολουθήσουμε στενά.

Όλα τα υπόλοιπα φλώρικα και βαρετά που ακούω και διαβάζω, είναι σοφιστείες άσχετων ανθρώπων, που κι αν κλότσησαν ποτέ τους μπάλα, θα έγινε μια φορά και θα την πόνεσαν πολύ.
Ναι, το ποδόσφαιρο είναι το ωραιότερο δευτερεύον πράγμα στον κόσμο.
Και είναι το ωραιότερο, γιατί μοιάζει με τον πόλεμο...

Κι όποιος δεν ξέρει ή δεν πολεμά επειδή φοβάται, κάλλιο να πέφτει να κοιμάται.

Πηγή: fatgames.gr