Για τις μεταπτώσεις στην απόδοσή του, για το ότι δεν έχει καταφέρει να τρέξει ένα σερί νικών μεγαλύτερο των τριών, για το ότι δυσκολεύεται απέναντι σε ομάδες που παίζουν υπερβολικά κλειστά ή τρώει αρκετά «κοροϊδίστικα» γκολ, πολλά εξ αυτών από στημένες φάσεις. Ολα τα παραπάνω είναι στα μείον της ομάδας, αλλά ευτυχώς για τον Γιάννη Αναστασίου τα συν είναι σαφώς περισσότερα κι αυτά είναι που κάνουν το πρόσημο ως τώρα θετικό, με ανοδικές τάσεις ενδεχομένως, καθώς εκκρεμεί ο δεύτερος ημιτελικός κυπέλλου και τα πλέι οφ.

 

 

Πολλή κουβέντα επίσης έχει γίνει σχετικά με τις μεταγραφικές επιλογές: λίγο ως πολύ, πετυχημένες ήταν με εξαίρεση τον Μπαϊράμι κι όλοι όσοι ήρθαν έχουν προσφέρει στην ομάδα, με μοναδική εκκρεμότητα την προσθήκη του Ιανουαρίου, τον Πέτριτς, που θα κριθεί όταν θα είναι φουλ ετοιμοπόλεμος. Πάνω σε όλη αυτή τη συζήτηση που γίνεται για το ρόστερ, κάποιοι ξεχωρίζουν τον Μπεργκ, τον Πράνιτς, τον Νάνο, τον Ζέκα, τον Αμπέντ, ως «πρώτους μεταξύ ίσων» και κάποιοι πιστεύουν ότι χωρίς αυτούς, ο Παναθηναϊκός δεν θα είχε καταφέρει τίποτα απʼ όσα έχει κάνει ως τώρα. Με κάποιον περίεργο τρόπο, όλοι έχουν τα δίκια τους..

 

 

Προφανώς ο Μπεργκ είναι ο ηγέτης της ομάδας, ο Νάνο είναι ο ακάματος και βιονικός φουλ μπακ που δεν έχει χάσει παιχνίδι, ο Ζέκα είναι το πολυεργαλείο που τρέχει πάνω - κάτω, ο Πράνιτς είναι ο ποιοτικός play - maker και πάει λέγοντας. Δίπλα σʼ αυτούς βάλτε και τον Αμπέντ που εξελίχθηκε σε ένα ποιοτικό «οχτάρι», τον Σίλντενφελντ που τον τελευταίο μήνα πείθει ως ηγέτης της άμυνας, τον Ατζαγκούν που έγινε τακτικά πειθαρχημένος εσχάτως άρα και ιδιαίτερα χρήσιμος, τον Μέντες που όταν είναι καλά, είναι καλύτερα και το κέντρο. Βεβαίως και όλοι αυτοί κάνουν τη διαφορά λίγο ή πολύ, άλλωστε γιʼ αυτό αποκτήθηκαν. Κι αν δεν έρχονταν αυτοί, κάποιοι άλλοι θα έπρεπε να έρθουν, ενδεχομένως λιγότερο ικανοί ή περισσότερο βαριεστημένοι, χωρίς διάθεση ή πνευμόνια, χωρίς κίνητρο να παίξουν μπάλα. Θυμηθείτε από πέρυσι τον Κάιπερ, τον Εσπάρθα, τον Πίντο, τον Βελάσκεζ, τον Τοτσέ. Κι αυτοί για να κάνουν τη διαφορά είχαν έρθει, αλλά δεν...

 

 

Το δεύτερο σκέλος της κουβέντας, αφορά στους Ελληνες παίκτες. Στους πιτσιρικάδες, υποτιμημένους, μη - διαφημισμένους, που κλήθηκαν όχι απλά ως γεμίσματα της 11άδας ή της 18άδας, αλλά να τραβήξουν το κουπί και να γίνουν από «νέοι», «άντρες» μέσα σε λίγες εβδομάδες. Ο Καπίνο, ο Κουτρουμπής, ο Τριανταφυλλόπουλος, ο Ρισβάνης, ο Μαρινάκης, ο Σπυρόπουλος, ο Δώνης, ο Καρέλης, ο Κλωναρίδης, δίπλα τους ο «παλιός» αλλά χωρίς γεμάτες χρονιές Κοτσόλης, άλλος περισσότερο κι άλλος λιγότερο έχουν προσφέρει ενέργεια, τρεξίματα, διάθεση, χαμαλίκι, έχουν ρίξει κι έχουν φάει κλοτσιές, έχουν «ψηλώσει» απότομα και στέκονται μια χαρά στη Σούπερ Λίγκα, στην πρώτη κατηγορία όπου ελάχιστοι απ' αυτούς είχαν γράψει συμμετοχές.

 

 

Οι ξένοι του Παναθηναϊκού λοιπόν κάνουν τη διαφορά, αλλά την κάνουν επειδή έχουν δίπλα τους παίκτες έτοιμους να θυσιάσουν το «εγώ» τους για τον συμπαίκτη και την ομάδα. Η φιλοδοξία τους να πετύχουν πάει παρέα με τη φιλοδοξία του προπονητή τους και με αυτήν της ομάδας που προσπαθεί να φτιάξει όχι κάτι μιας χρήσης, αλλά κάτι με προοπτική ετών, που θα βελτιώνεται μήνα με τον μήνα. Κι αυτή ακριβώς η νοοτροπία, σε συνδυασμό με τη φιλοδοξία και τη δουλειά που ρίχνουν όλοι στο «Απήλιον», είναι οι παράγοντες που φανερώνουν ότι πραγματικά κάτι καλό μπορεί να βγει μέσα απʼ αυτό το project που ξεκίνησε πριν από λίγους μήνες με τον Αναστασίου στο τιμόνι κι ένα μπάτζετ πολύ χαμηλότερο από άλλες εποχές.

Πηγή: SportDay
 

Ποδόσφαιρο Παναθηναϊκός Superleague SPORTS