Τα τελευταία είκοσι χρόνια, κάθε κυβέρνηση θεωρεί... καθήκον της να παρεμβαίνει στα του ποδοσφαίρου, είτε φτιάχνοντας νόμους (που συνήθως δεν τηρούνται) είτε προσπαθώντας, για ψηφοθηρικούς και μόνο λόγους, να ρυθμίζει τον τρόπο λειτουργίας των θεσμών του πιο δημοφιλούς αθλήματος.

Αυτό που συμβαίνει πάντοτε σ' αυτές τις περιπτώσεις είναι να καταφεύγει η ΕΠΟ στη FIFA και στο τέλος οι πολιτικοί να κάνουν πίσω, άλλες φορές με διπλωματικό και άλλες με ταπεινωτικό τρόπο. Το ίδιο φαίνεται ότι θα συμβεί και τώρα. Η συζήτηση στη Βουλή για το νέο νομοσχέδιο για τον αθλητισμό έδωσε την ευκαιρία στον κ. Γερουλάνο να δώσει τη δική του «παράσταση» εμφανιζόμενος ως διώκτης των κακοποιών στοιχείων που έχουν εισχωρήσει στο ποδόσφαιρο.

Το ίδιο έκαναν και ορισμένοι βουλευτές χρησιμοποιώντας βαριές, έως και μηνύσιμες εκφράσεις, εις βάρος των μελών της ΕΠΟ, οχυρωμένοι πίσω από τη βουλευτική ασυλία και όλοι θεώρησαν ότι έκαναν το καθήκον τους. Η ΕΠΟ ακολούθησε τον μόνο δρόμο που είχε, ενημερώνοντας τη FIFA και στο τέλος, όπως ανέφερα και πιο πάνω, το θέμα θα λυθεί με «εκατέρωθεν υποχωρήσεις».

Τώρα, γιατί φτάσαμε ως εδώ; Απλούστατα επειδή η πολιτεία, με αφορμή τις αποκαλύψεις για τα στημένα και το σκάνδαλο που ξέσπασε, θεώρησε ότι είχε μια καλή ευκαιρία να προβληθεί ως σημαιοφόρος της κάθαρσης και από την άλλη πλευρά η ΕΠΟ βολεύτηκε από τις παρεμβάσεις της, ώστε να μην εμφανιστεί αυτή ως υπαίτια για τον αφανισμό κάποιων ομάδων.

Στη μέση βρέθηκε η Επιτροπή Επαγγελματικού Αθλητισμού, το «εργαλείο» της κάθαρσης, που όπως φαίνεται έμεινε στη μέση και που όλοι το θυμούνται όχι όποτε χρειάζεται, αλλά κατά βούληση. Με λίγα λόγια, πολλή φασαρία για το τίποτε.

Πηγή: Goal

ΕΠΟ Superleague