Τρία είναι τα πολύ ευχάριστα «σημάδια» από την πορεία της προετοιμασίας του Ολυμπιακού και χωρίς να εξετάζω σκορ, νίκες-ήττες-ισοπαλίες της ομάδας ή ατομικές «επιδόσεις» στα φιλικά παιχνίδια, αφού τέτοια εποχή και σε αυτό το πλαίσιο και επίπεδο αγώνων είτε συντρίβεις είτε κατατροπώνεσαι, τη βιτρίνα δεν την κοιτάζεις. Οι «κρυμμένοι θησαυροί» πίσω της, στην αθέατη πλευρά των δοκιμών, είναι εκείνοι που νοιάζουν και λαμβάνονται υπόψη.

Επομένως, απαριθμώ:

  1. Μεγάλα λόγια δεν λες, για όλους είναι πρώιμο να εξάγεις συμπεράσματα, όμως η σοβαρότητα του νέου προπονητή δεν γίνεται να περάσει απαρατήρητη. Σοβαρός και συνεπής σε όλα του ο Πέδρο Μαρτίνς. Δείχνει ορθολογισμό σε όσα θέλει να παρουσιάσει η ομάδα του σταδιακά στο γήπεδο.

Παίζει με τα άκρα επιθετικά και με ανεβάσματα των μπακ, αμύνεται με τη δέουσα πίεση να αρχίζει από ψηλά στον αντίπαλο και ζητάει από τους κόφτες στο κέντρο να είναι οι κυματοθραύστες προτού δεχθεί κύματα επιθέσεων η κατ εξοχήν αμυντική γραμμή, ιδίως από τον άξονα και, κυρίως, αναθέτει ταιριαστούς ρόλους στους παίκτες, ανάλογα με τη θέση που ξέρει να παίζει και το στυλ του καθενός.

Δεν χρίζει, δηλαδή, εξτρέμ τον μπακ, δεν ζητάει από τον αμυντικό μέσο να γίνει στόπερ, δεν μετατρέπει τον κεντρικό επιθετικό μέσο σε σέντερ φορ.

Επιπλέον, είναι δίκαιος προς όλους, με ξεχωριστό παράδειγμα, λ.χ., τον Τζούρτζεβιτς. Μολονότι γνωρίζουμε όλοι ότι ο Σέρβος είναι υπ’ ατμό, ότι σήμερα είναι εκεί, στην ερυθρόλευκη προετοιμασία και αύριο θα είναι κάπου αλλού, ο Πορτογάλος του δίνει ευκαιρίες. Αμέσως μετά τον Γκερέρο, ο Τζούρτζεβιτς είναι αυτός που παίρνει τα πολλά λεπτά συμμετοχής, γιατί επιθυμεί να εξαντλήσει κάθε περιθώριο, κάθε προοπτική κάτι καλού να γίνει με τον οποιονδήποτε ποδοσφαιριστή του, ανατρέποντας θεαματικά ακόμα, τις συνθήκες.

Από αγκάθι βγαίνει ρόδο άλλωστε στη ζωή και ποτέ δεν ξέρεις, όσο υπάρχουν χρονικά αποθέματα, τι ενδεχομένως σου προκύπτει.

‘Εξάλλου, κατά την άποψη μου, ένα ακόμα στοιχείο είναι αυτό που μου κεντρίζει το ενδιαφέρον να εξετάσουμε με πολλή προσοχή τη σοβαρότητα που παρουσιάζει ο Πέδρο Μαρτίνς και η οποία τόσο πολύ έχει λείψει από τον πάγκο του Ολυμπιακού ύστερα από τον Μάρκο Σίλβα και κάποιες μικρές, σπάνιες «εκλάμψεις» του Μπέντο οφείλουμε να παραδεχθούμε (το πώς έδωσε τις ευκαιρίες και «ξέβγαλε» νέα παιδιά από την «κάτω» ομάδα, τα γνωστά…).’

Ποιο είναι αυτό το στοιχείο; Το πόσο υπομονετικά και ώριμα δουλεύει σε συνεργασία με το τιμ του, ώστε να μη βρεθεί προ δυσάρεστων εκπλήξεων, των γνωστών της εποχής: Των τραυματισμών.

Ο Ποντένσε είναι η μεταγραφή που την ήθελε όσο τίποτε άλλο. Βασικό εργαλείο του για την επιθετική εικόνα της ομάδας και το παιχνίδι που θέλει να παίξουν οι Ερυθρόλευκοι από τα πλάγια.

Και όμως, είδε αμέσως ότι το παιδί έχει μείνει πίσω αγωνιστικά και αθλητικά εξαιτίας της μακράς αποχής του από τη δράση και άρα θα έπρεπε να τον τραβήξει… στα πιτς. Όπως και έκανε, για να του ανεβάζει στροφές ήρεμα, αργά και σταθερά. Χωρίς βιασύνες και του βγει καμιά, ω μη γένοιτο, θλάση, που είναι μια γνωστή «επιδημία» και την… πατάνε πολλοί προπονητές.   

  1. Ο Λάζαρος. Είναι αξιοσημείωτη η ταχύτητα με την οποία ενσωματώθηκε στο νέο του περιβάλλον. Δεν έχει σημασία πόσες φανέλες έχει αλλάξει, οι εμπειρίες και η ωριμότητα της ηλικίας του. Έχουμε δει πολλούς παίκτες να είναι σαν τον Χριστοδουλόπουλο και να παραμένουν… κάπου αλλού ερχόμενοι σε μια ομάδα, που πιθανά να είναι και η τελευταία της καριέρας τους. Δεν έχει να κάνει.

‘Ο Λάζαρος δείχνει σαν να βρίσκεται δεύτερο ή τρίτο καλοκαίρι στον Ολυμπιακό. Και αυτό είναι εντυπωσιακό γιατί μαζί με τον Ποντένσε προορίζονται ως πρώτιστες επιλογές για τα «φτερά».’

  1. Ο Γκερέρο. Δεν τον γνωρίζαμε από πριν, εγώ τουλάχιστο, δεν έχω καταφέρει ούτε ακόμα να τον παρακολουθήσω ιδιαίτερα, λόγω Μουντιάλ. Οι λοιπές δημοσιογραφικές υποχρεώσεις μου, δεν μου το επέτρεψαν να ζουμάρω στα μέχρι τώρα φιλικά του Ολυμπιακού ώστε να μπορώ να διατυπώσω ασφαλέστερη άποψη για συγκεκριμένους παίκτες.

‘Με την απλή λογική όμως, ένας κυνηγός που βλέπει δίχτυα συνεχώς, σε κάθε αγώνα, με σουτ, κεφαλιές και στημένα, είναι μέσα σε όλες τις φάσεις, πασάρει και μοιράζει στην περιοχή, δεν γίνεται να είναι κακός παίκτης. Έτσι; Μόνο τούτο προς το παρόν και βλέπουμε…’

Εντάξει όμως, μείνε εκεί, σε αυτά ρε «Παπ». Δεν έχασε ποτέ όποιος δεν κατανάλωσε περιττό σάλιο. Και ο Ιωάννης είναι ένα πολύ ήρεμο και λιγόλογο παιδί. Τι τα θέλει τώρα όλα αυτά που ρίχνουν – άθελα του, αλλά ρίχνουν – νερό στον μύλο της αντιπαλότητας των αιωνίων;

«Ξέρω τι θα συμβεί στο ΣΕΦ»… Και; Τι το λες; Δεν χαμπαριάζεις δηλαδή; Να μη χαμπαριάζει ΟΚ, αλλά μην το λέει. Σκυμμένο κεφάλι και όταν έρθει εκείνη η ώρα, με ταπεινότητα ιδρώτας για τη νέα ομάδα του στο παρκέ. Όταν κι αν θα γίνεται τριγύρω του. Όπως έκανε μια ζωή ο Διαμαντίδης ή κάνει ο Σπανούλης με όσα του σούρνουν κάθε φορά στο ΟΑΚΑ. Βουλοκέρι, μαρμελάδα στα αυτιά.

Μετά: Εκείνο το «είχα την πράσινη φανέλα του Σπανούλη» το λες για να πεις ότι ήσουνα πάντα Παναθηναϊκός και με τις εκδηλώσεις σου στα ντέρμπι πούλαγες μέχρι τώρα «Ολυμπιακοφροσύνη»; Άστο να πάει!

Δικαιώνεις στο τέλος όσους τυφλωμένους θεωρούν ότι έπαιζες το παιχνίδι σου και όταν ήρθε η ευκαιρία άδειασες Ολυμπιακό και Αγγελόπουλους! Γιατί;

  • ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΤΕ ή θέλετε σώνει και καλά να μου την «πείτε»: Όταν είχα σημειώσει ότι κάποιος μου είχε πει πριν τους τελικούς ότι ο Παππάς θα έπιανε λιμάνι, δεν σημαίνει ότι θα γινόταν κιόλας! Αφού κανείς δεν τον ήθελε στον Ολυμπιακό. Και ειδικά ο κόσμος. Ούτε ένας ερυθρόλευκος δεν γούσταρε Παππά στα ερυθρόλευκα. Ούτε για πλάκα. 100%. Τέτοια αντίθεση στην προοπτική, ούτε τότε που ο Μαρινάκης κουβέντιαζε για Βύντρα. Θυμάστε; Χειρότερα με τούτον εδώ.

Νίκος Παππάς Παναθηναϊκός Ολυμπιακός