Λένε πως συνταγή πετυχημένη δεν την αλλάζεις. Δεν είναι πάντα σωστό αυτό φυσικά, ούτε κανόνας που δεν τον παραβαίνεις. Συνήθως όμως ισχύει. Κι ειδικά στο ποδόσφαιρο.

Αυτό έκανε ο Παναθηναϊκός στην Τρίπολη και γι’ αυτό βρέθηκε να παλεύει για το ακατόρθωτο στο τέλος, παίρνοντας όμως τελικά έστω και τον βαθμό της ισοπαλίας.

Ένας βαθμός που προσφέρει πολλά περισσότερα απ’ αυτή καθ’ αυτή την… πρόσθεσή του στους υπόλοιπους τους οποίους έχει μαζέψει μέχρι τώρα ο Παναθηναϊκός, δηλαδή στο απόλυτο 5Χ5.

Καθώς το βασικό γι’ αυτή την ομάδα, είναι να κρατήσει τα κουράγια και τον κόσμο της. Κι αυτά τα κράτησε και πολύ σφιχτά μάλιστα με το γκολ στο τελευταίο λεπτό της αναμέτρησης.

Για να φθάσει όμως στο σημείο να… κυνηγάει την κατάσταση και εναγωνίως μάλιστα ο Παναθηναϊκός, χρειάστηκε πρώτα να… αλλάξει.

Να αλλάξει τον τρόπο και το σύστημα με το οποίο ξεκίνησε το παιχνίδι, το οποίο τελικά όχι μόνο δεν λειτούργησε αλλά πρόσφερε και το αίσθημα υπεροχής στον Αστέρα που το εκμεταλλεύθηκε, αλλά ευτυχώς για τον Παναθηναϊκό μόνο μια φορά.

Συγκεκριμένα ο Παναθηναϊκός άφησε το σύστημα και την τακτική που τον είχαν φέρει στο 5Χ5 και ξεκίνησε στην Τρίπολη με το περιβόητο πια «τρεις πίσω», το οποίο θεωρητικά είναι και πιο συντηρητικό ή ασφαλές.

Δεν είχε λόγο να το κάνει αυτό ο Παναθηναϊκός.

Γιατί εκτός του ότι επί της ουσίας «απογύμνωσε» όλο το δημιουργικό κομμάτι το οποίο ήταν και το ατού του μέχρι τώρα στα παιχνίδια που είχε δώσει, ταυτόχρονα έφερε όλο τον Αστέρα σε θέση «υπεροχής ψυχολογικά» αλλά και υπεροχής μέσα στο γήπεδο αφού με το καλημέρα του αγώνα συνάντησε ένα Παναθηναϊκό που μπήκε να… αμυνθεί μέσα στο γήπεδο.

Πόσο μάλλον που η επιλογή της τριάδας των χαφ, δηλαδή Κουρμπέλης, Δώνης, Στάϊκος, δεν πρόσφερε ουσιαστικά τίποτε στο μαρκάρισμα και στην κυκλοφορία της μπάλας, με αποτέλεσμα και ο Κουλιμπαλί και ο Ινσούα να καταλήγουν τελικά σε κλασικά μπακ χωρίς ανεβάσματα, κάνοντας πρακτικά τον Παναθηναϊκός να παίζει μέσα στο γήπεδο με πέντε πίσω, με τρεις στο κέντρο εκ των οποίων μάρκαρε και λειτουργούσε σωστά μόνο ο ένας δηλαδή ο Κουρμπέλης και με δυο τύπους αποκομμένους μπροστά που η μόνη δυνατότητα που είχαν ήταν να επιχειρούν ατομικές ενέργειες ανάμεσα σε υπέρμετρους αντιπάλους τους.

Το καλό στην όλη υπόθεση, είναι ότι ο Δώνης όχι απλά είδε το πρόβλημα, αλλά το διόρθωσε κιόλας, βγάζοντας τον ένα στόπερ, περνώντας τον Τσανδάρη στην μεσαία γραμμή και αλλάζοντας το σχήμα και την τακτική της ομάδας του.

Το αποτέλεσμα φάνηκε αμέσως σχεδόν, ο Παναθηναϊκός όχι μόν δεν «έκατσε» αγωνιστικά και ψυχολογικά από το γκολ που είχε δεχθεί, αλλά βγήκε μπροστά με σωστό και παθιασμένο ταυτόχρονα τρόπο, εισπράττοντας τελικά έστω και στο τελευταίο λεπτό το πέναλτι και το γκολ της ισοφάρισης από τον Μακέντα.

Κι εδώ είναι και το σημαντικό κέρδος από το παιχνίδι στην Τρίπολη.

Στην πιο δύσκολη μέχρι τώρα αποστολή του, ο Παναθηναϊκός κατάφερε να μην χάσει, αν και ξεκίνησε λάθος το παιχνίδι και δεν έπιασε και καλή απόδοση σε γενικές γραμμές.

Έτσι έκλεισε όχι απλά με επιτυχία αυτόν τον πρώτο κύκλο αγώνων, αλλά με τρόπο που ξεπέρασε τις προσδοκίες ακόμα και του πιο αισιόδοξου στο ποδοσφαιρικό τμήμα.

Κι αυτό το πιστώνονται αφ’ ενός ο Δώνης και οι παίκτες του, αλλά ταυτόχρονα αποτελεί και την ιδανικότερη παρακαταθήκη για να έχει συνέχεια αυτή η προσπάθεια.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Κίνηση-έκπληξη Νταμπίζα στον Παναθηναϊκό - Έτσι θέλει να πιέσει την ΠΑΕ για τις πληρωμές!

Παναθηναϊκός Superleague