Το χειρότερο που θα μπορούσαμε να κάνουμε σ’ αυτή την ομάδα του Παναθηναϊκού, στον Δώνη και στους παίκτες του, θα είναι να την αντιμετωπίσουμε όπως τις προηγούμενες και να της συμπεριφερθούμε αναλόγως.

Η συγκεκριμένη ομάδα, κατέκτησε με το σπαθί της το δικαίωμα και την απαίτηση να την βλέπουμε και να την κρίνουμε σαν ποδοσφαιρική ομάδα, καθώς και την διαφορετικότητα από τις προηγούμενες στο κοντινό και παλιότερο παρελθόν της.

Με λίγα λόγια, αυτό το κουσούρι, αυτή την αντιποδοσφαιρική σαχλαμάρα, αυτή την προσβλητική συνήθεια, να αντιμετωπίζουμε τα τελευταία χρόνια την ομάδα του Παναθηναϊκού, τον εκάστοτε προπονητή της και τους παίκτες της σαν «ομάδα με ειδικές ανάγκες» και σαν πρόσωπα με «ειδικές ανάγκες», θα πρέπει κάποια στιγμή να την σταματήσουμε.

Και μάλιστα να την σταματήσουμε, όχι απλώς… κάποτε, αλλά τώρα αμέσως και… χθες αν γίνεται.

Άμα αρχίσουμε και αυτή την ομάδα να την «προστατεύουμε δια του… χαϊδέματος» και να της βρίσκουμε χίλια-δυο… αποκούμπια και «ηρωϊκά, επικολυρικά και,.. πένθιμα» στις μέτριες ή τις κακές της μέρες, τότε αντίο ζωή.

Θέμα χρόνου είναι να την καταντήσουμε κι αυτή όπως και τις προηγούμενες.

Να την αντιμετωπίζουμε και αυτή όχι σαν κανονική ποδοσφαιρική ομάδα, αλλά σαν… δεκάλεπτα ή σα… μαχητική ψυχή που «… έβγαλε αντίδραση» και όλα τα σχετικά και να την καταντήσουμε ένα άνευρο, μαλθακό και αντιποδοσφαιρικό οργανισμό.

Ένα οργανισμό και μια ομάδα, που ποτέ δεν θα νοιώθει την ανάγκη να δει με κριτικό και αυτοκριτικό μάτι τις εμφανίσεις και τα αποτελέσματά της και πάντα θα αναζητάει την «προστασία» και την «ασφάλεια» του χαϊδεμένου και κακομαθημένου «παιδιού με ειδικές ανάγκες», που θέλει κάθε φορά… ιδιαίτερη μεταχείριση μην τυχόν και την κακοκαρδίσουμε και της δημιουργήσουμε… ψυχολογικό πρόβλημα ή την αδικήσουμε.

Απ’ αυτή την άποψη, το παιχνίδι στο Βικελίδης με τον Άρη, ήταν πολύ ενδεικτικό κι χρήσιμο για συμπεράσματα πάσης φύσεως και κυρίως ποδοσφαιρικά.

Κατ΄ αρχήν και για να ξεμπερδεύουμε με τα… προφανή.

Έγινε πραγματική σφαγή από ένα διαιτητή ονόματι ΤΖΟ-βα-ΡΑΣ, που πραγματικά αν του βγάζαμε το «βα» από το όνομά του, θα τον χαρακτήριζε πλήρως ως προσόντα και παρουσία.

Έκανε εγκλήματα, αλλά το χειρότερο γι’ αυτόν είναι ότι δεν τα έκανε επειδή ήταν «σε διατεταγμένη υπηρεσία» να σφάξει τον Παναθηναϊκό, αλλά τα έκανε γιατί… κατάφερε να κάνει ακόμα και τέτοιου είδους εγκλήματα και γιατί με λίγα λόγια ήταν πραγματικά Τζό-ρας από πλευράς προσόντων.

Ένας διαιτητής που θέλει να σε σφάξει, πρώτον δεν δίνει τέτοιο πέναλτι σαν κι αυτό που έδωσε στον Γιόχανσον αλλά βρίσκει άλλους τρόπους να το κάνε χωρίς να γίνεται και ρόμπα ταυτόχρονα και δεύτερον διαιτητής σε διατεταγμένη υπηρεσία δεν σου δίνει το πέναλτι που σου έδωσε στο 93’ για να ισοφαρίσεις.

Ήταν καθαρά θέμα ανικανότητας στην χειρότερη ή έστω… κακιάς μέρας στην καλύτερη.

Και για να το κλείνουμε εδώ το θέμα, το πεναλτι του Ινσούα ήταν, το πέναλτι στο Γιόχανσον καλύτερα να μην το συζητάμε και το πέναλτι που κέρδισε ο Παναθηναϊκός στην πραγματική ροή και ταχύτητα του αγώνα και της φάσης ήταν πέναλτι που δίνεται και θα πρέπει να είσαι φαινόμενο σαν διαιτητής για να μην το δώσεις και να δεις στο… φτερό τι έγινε και μετά σε… τηλεοπτικό χρόνο και άνεση διαπιστώνεις ότι τελικά δεν ήταν.

Από κει και πέρα.

Μετά τον αγώνα του Παναθηναϊκού στην Τρίπολη, είχαμε πει πως «πετυχημένη συνταγή» δεν την αλλάζεις.

Κι ο λόγος ήταν για την απόφαση του Δώνη να ξεκινήσει με τρία στόπερ που με δεδομένο το είδος των χαφ που έχεις, είναι θέμα χρόνου να παραδώσεις όλο το γήπεδο στον αντίπαλο, να αφήσεις κάπου ψηλά μόνο του απομονωμένο τον φορ σου και να παίζεις συνεχώς στο δικό σου μισό του γηπέδου κάνοντας τη… δημιουργία και τις προοπτικές σου για σκοράρισμα επικίνδυνη στα όρια της ακατόρθωτης αποστολής.

Αυτό έγινε και στο Βικελίδης με τον Άρη.

Ο Παναθηναϊκός πέρα από τον παραλογισμό των απανωτών πέναλτι και της εφεύρεσης του ΤΖΟ-βα-ΡΑ στη δεύτερη περίπτωση, ουσιαστικά και μετά το πρώτο πεντάλεπτο, είχε δώσει όλο το γήπεδο στον Άρη.

Με τα τρία στόπερ να πηγαίνουν όλα μαζί σε ένα ή δύο το πολύ αντιπάλους τους, με τα χαφ τα οποία υποτίθεται ήταν ενισχυμένα και με τους Ινσούα-Γιόχανσον σε πιο… κεντρικούς και δημιουργικούς ρόλους αλλά και οι δύο τους από πολύ νωρίς έπαιζαν ουσιαστικά πιο κοντά στα στόπερ τους αντί στα χαφ και τους μεσοεπιθετικούς τους, με αποτέλεσμα οι Μπουζούκης και Χατζηγιοβάνης, από την μια να μην έχουν ξεκάθαρους ρόλους και από την άλλη να μοιάζουν εκτός παιχνιδιού με βάση την απόδοση των κεντρικών μέσων και ειδικά του Κουρμπέλη.

Το ότι τελικά το γκολ ήρθε από την εφεύρεση του ΤΖΟ-βα-ΡΑ και όχι σαν αποτέλεσμα της πίεσης και των καταστάσεων που δημιουργούσε ο Άρης, απλά «μπερδεύει» την συνολικη οπτική του παιχνιδιού και βοηθάει στην λάθος ανάγνωσή του.

Μόνο που και αυτή τη φορά, η λάθος ανάγνωση έγινε από όλους τους «απ’ έξω» όπως είχε γίνει και στην Τρίπολη.

Καθώς ο Δώνης, κατάλαβε ξανά το άτοπο της ιστορίας και προσπάθησε να το αλλάξει και μάλιστα πολύ πιο νωρίς απ’ ότι το είχε κάνει στην Τρίπολη, καθώς τον «βοήθησε» σ’ αυτό και η γρήγορη χρονικά αναγκαστική αποχώρηση του Γιόχανσον.

Από κει και πέρα, το θέμα ήταν ότι ο Παναθηναϊκός παρά τη γρήγορη επαναφορά της τακτικής και του σχηματισμού του στην κανονικότητα, δεν ήταν συνολικά αλλά και σαν μεμονωμένες παρουσίες σε καλή μέρα.

Δεν ήταν απειλητικός, δεν έβγαλε το λάδι στον Άρη, βρέθηκε πολλές φορές εντελώς αδικαιολόγητα εκτεθειμένος ανασταλτικά και δεν απείλησε ουσιαστικά επιθετικά.

Το ότι παρ’ όλα αυτά, έμεινε στο παιχνίδι, δεν το εγκατέλειψε και το πάλεψε έστω και μέσα στην μετριότητά του, είναι ασφαλώς στα συν, τόσο του συγκεκριμένου αγώνα, όσο και συνολικά της δουλειάς που έχει γίνει σ’ αυτή την ομάδα σε όλα τα επίπεδα, με πρώτο και καλύτερο αυτό του προπονητή, δηλαδή του Δώνη.

Τώρα και καταλήγοντας.

Αν απ’ όλα αυτά, μείνουμε στις ψυχές, τις μαγκιές, τις νοοτροπίες, τον ΤΖΟ-βα-ΡΑ και τους… Πανένκα σαν απόηχο και συμπεράσματα του αγώνα με τον Άρη, όχι μόνο αδικούμε την ποδοσφαιρική εικόνα της δουλειάς που γίνεται στην ομάδα, αλλά βάζουμε ταυτόχρονα και τις… βάσεις για να αρχίσει το ξήλωμα του πουλόβερ που με τόσο κόπο και ικανότητα έπλεξαν σαν «ποδοσφαιρική φορεσιά» αυτής της ομάδας ο Δώνης και οι συνεργάτες του.

Αντίθετα, αν μείνουμε στις καθαρά και με κρύο μάτι ποδοσφαιρικές επισημάνσεις και συμπεράσματα του αγώνα, τότε ο Παναθηναϊκός, ο Δώνης και οι παίκτες του, θα έχουν κερδίσει ΚΑΙ απ’ αυτό το παιχνίδι, πολλά περισσότερα από τον ένα βαθμό, το αήττητο σε ένα ακόμα δύσκολο παιχνίδι, την κερδισμένη πια μαχητικότητα και σωστή νοοτροπία της ομάδας και την ευκαιρία για μια σειρά άρθρα και θριαμβευτικά έως γλυκανάλατα λόγια και αναφορές στην… Πανάθα και πάει λέγοντας.

Απλά είναι, για μια ακόμα φορά και για… πολλοστή μάλιστα φορά τα πράγματα στον Παναθηναϊκό.

Αρκεί να συνεχίσει να επιλέγει η ομάδα και οι άνθρωποί της την σωστή πλευρά και οπτική για ότι συμβαίνει σε κάθε παιχνίδι.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ: Έρχεται «μπαμ» στον ΠΑΟ - Μεταγραφάρα Νταμπίζα-Δώνη - Δείτε τι «ψήνουν» και θα τρελάνουν κόσμο

Άρης Παναθηναϊκός Superleague