Λέγατε "λευκή πετσέτα" ο Πιτίνο - Τα ίδια με Πεδουλάκη - Είναι... άρρωστοι

Ένας-ένας παιδιά και μη σπρώχνεστε.

Θα προλάβετε όλοι.

Θα προλάβετε όλοι να πείτε και κάτι για τον Πεδουλάκη.

Θα προλάβετε.

Όπως είχατε προλάβει για όλους μετά τον Ζοτς.

Όπως προλάβατε να τα πείτε όλοι σας και για τον Πιτίνο όταν ακούστηκε το όνομά του για τον πάγκο του Παναθηναϊκού.

Ναι για τον Πιτίνο, γι' αυτόν δηλαδή που τώρα κλαίτε και οδύρεστε γιατί... μας έφυγε και δεν έμεινε στον Παναθηναϊκό.

Γι' αυτόν τον Πιτίνο μιλάμε, για τον ίδιο, που όταν ήρθε πλημμύρισαν σάιτ, ραδιόφωνα και διαδίκτυο από τις... πονεμένες καρδιές και... κραυγές, που έβλεπαν, λέει, λευκή πετσέτα από τον Παναθηναϊκό με τη συγκεκριμένη επιλογή (ναι... λευκή πετσέτα και μη γελάτε υπάρχει ΚΑΙ αυτό γραμμένο), για τον Πιτίνο που λέγατε "μα τι να κάνει πια γέρος άνθρωπος, αυτός ήρθε για τουρισμό και να δει τα αξιοθέατα της Αθήνας, πήραμε προπονητή που δεν έχει δουλέψει ποτέ σε επαγγελματικό επίπεδο" και πάει λέγοντας.

Να μην το πολυβασανίζουμε το πράγμα λοιπόν.

Στον Παναθηναϊκό κανείς δεν βάζει μυαλό και από τίποτε.

Εκεί, να δοκιμάζουν τις... αντοχές των ανθρώπων του και ειδικότερα αυτών που είναι ΠΑΝΤΑ ΕΚΕΙ και τον κρατάνε όρθιο.

Εκεί, αιώνια πιστοί πάντα, σ' αυτό το φρούτο που ευδοκιμεί άφθονο τα τελευταία χρόνια στον Παναθηναϊκό σ' όλα τα αθλήματα, πιστοί στο... οπαδιλίκι με όρους, δηλαδή.

Ακριβώς έτσι και μην ενοχλεί αρκετούς φίλους αλλά και από τους... άλλους η συγκεκριμένη διαπίστωση.

Γιατί είναι η πικρή αλήθεια.

Διαμορφώθηκε στον Παναθηναϊκό ένα περίεργο είδος οπαδού, του λεγόμενου "οπαδού υπό όρους".

Ναι μεν είμαι Παναθηναϊκός δηλαδή, αλλά για να είμαι... πιο πολύ και να στηρίζω ή να πηγαίνω να βλέπω την ομάδα μου, θέλω να έχει τον καλύτερο προπονητή, τον ιδανικό πρόεδρο -που να μου κάνει όλα τα χατίρια και τα βίτσια δηλαδή- τους καλύτερους παίκτες, τους καλύτερους μασέρ, τους καλύτερους που υπάρχουν στον κόσμο σε όλα του.

Αλλιώτικα;

Αλλιώτικα... να... ξενερώνουμε ρε παιδάκι μου... ξενερώνουμε γιατί είχαμε μάθει στα μεγαλεία (φυσικά απ' αυτούς προς τους οποίους γκρινιάζουμε τώρα)... τι να πάμε να δούμε... είναι κι ακριβά τα εισιτήρια... ε εντάξει άμα το βάλει... ένα ευρώ ίσως και να πηγαίνουμε και τα σχετικά.

Αυτό είναι το οπαδιλίκι με όρους.

Το οπαδιλίκι που πάνω απ' όλα βάζει τα πρόσωπα.

Κι όχι τα πρόσωπα που είναι σταθερά στον Παναθηναϊκό και τον κρατάνε, αλλά στα πρόσωπα που αντικειμενικά είναι περαστικά από την ομάδα και κυρίως τον προπονητή και τους παίκτες.

Και λέω "κυρίως τον προπονητή και τους παίκτες" γιατί κατά καιρούς το... βέτο περιείχε και άλλες ιδιότητες, από τους προέδρους μέχρι τους βοηθούς φυσικοθεραπευτές κατά περίσταση.

Τα ίδια ξανά λοιπόν με τον Πεδουλάκη.

Πυρ ομαδόν και κατά πάντων με το καλημέρα.

Γιατί;

Γιατί δεν μας αρέσει.

Σε ποιους δεν αρέσει;

Μα... στον κόσμο.

Άλλωστε αυτό είναι το κριτήριο για ένα... αγνό και γνήσιο οπαδό.

Αν του αρέσει ή δεν του αρέσει ο προπονητής.

Το ότι υπάρχει στην ομάδα ένας άνθρωπος που αποφασίζει και που για να αποφασίζει ξέρει και παίρνει υπ όψιν του μια σειρά δεδομένα, στον χώρο, στο άθλημα, στην ομάδα, στο πρωτάθλημα, στη χώρα και όλο το σχετικό πλαίσιο στο οποίο καλείται να πάρει μια απόφαση και να κάνει μια επιλογή, αυτό... μικρή σημασία έχει.

Ή κι εν πάση περιπτώσει και μεγάλη σημασία να έχει, η ουσία είναι ότι... εμάς, των αγνών οπαδών δηλαδή, δεν μας νοιάζει.

Είπαμε.

Είμαστε οπαδοί, αλλά έχουμε και...όρους για να είμαστε τέτοιοι ή για να συνεχίσουμε να είμαστε.

Είμαστε δηλαδή... αν... αν... αν και σ' αυτό το "αν" βάλτε ότι τραβάει η ψυχή του καθενός.

Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι ο Πεδουλάκης.

Και δεν είναι κανένας Πεδουλάκης κι ούτε θα είναι ο οποιοσδήποτε Πεδουλάκης στο μέλλον.

Το πρόβλημα είναι αυτή η αρρωστημένη νοοτροπία που έχει μπολιάσει μέχρι το πετσί τους ένα σημαντικό κομμάτι των οπαδών του Παναθηναϊκού.

Ένα κομμάτι που εξακολουθεί να μην παραδειγματίζεται και να μη βάζει με τίποτε μυαλό από όσα έχει ζήσει στα υπόλοιπα τμήματα του συλλόγου και κυρίως στο ποδόσφαιρο.

Εκεί που το διαλύσαμε εντελώς το πράγμα, λειτουργώντας ακριβώς με αυτή τη λογική, τη λογική του "αγαπάω και στηρίζω αλλά... με όρους".

Εκεί που... πετύχαμε το "δύο στα δύο" μέχρι στιγμής και καταφέραμε να διώξουμε από το ποδόσφαιρο του Παναθηναϊκού τις δύο πιο ισχυρές και Παναθηναϊκές οικογένειες, την οικογένεια Βαρδινογιάννη αρχικά και την οικογένεια Γιαννακόπουλου στην συνέχεια στο όνομα να μη... χάσουμε τους πουράτους εκτοξευτές που πέρασαν, είδον, διέλυσαν και απήλθον και μην τους είδατε μην τους απαντήσατε.

Συνεχίστε ακάθεκτοι λοιπόν.

Πού ξέρετε;

Μπορεί και να... καταφέρετε ακόμα και το... ακατόρθωτο.

Να κάνετε το... "τρία στα τρία" δηλαδή και με το μπάσκετ και με τον Ερασιτέχνη και μετά να το κλείσουμε εντελώς το μαγαζί και να καθόμαστε να κλαίμε όλη μέρα στα ραδιόφωνα και στα φόρουμ για τον... μεγάλο Παναθηναϊκό που δεν υπάρχει πια.

Και κάτι τελευταίο, γιατί όλα τα αντέχω την υποκρισία όμως και τη... γιαλαντζί αγανάκτηση για... ιδίους λόγους, δεν την μπορώ με τίποτε.

Να μιλάνε όλοι δηλαδή, εντάξει, λες τι να κάνουμε αυτούς έχουμε έτσι έχουν μάθει πάμε και βλέπουμε.

Αλλά να μιλάνε και γκρινιάζουν για τον Πεδουλάκη και οι τύποι που στο ποδόσφαιρο αποθέωναν και έστηναν ανδριάντες στους Αναστασίου, στους Στραματσιόνηδες και στους Μαρίνους και έκαναν πασαρέλα με τον Αλαφούζο καμαρώνοντας κιόλας, πάει πολύ.

Είναι δυστυχώς και πρόκληση αλλά και απόδειξη.

Του που μπορεί να σε οδηγήσει και σε τι παραλογισμούς να σε μπλέξει, το περιβόητο... οπαδιλίκι με όρους.