Δύο ταλεντάρες για την Ελλάδα - Μοντέρνα εκδοχή του Σπίντι Γκονζάλεζ - Γι’ αυτό χάθηκε το μετάλλιο

Δεν θα έχει μόνο η Ελλάδα... Αντετοκούνμπο!

Εθνική Ελλάδας: Έχω καλά και άσχημα νέα παλικάρια μου! Παρακολουθώντας όλους τους αγώνες της εθνικής μπάσκετ U18 στο Βόλο (ως και δηλώσεις Μπέου αναγκάστηκα να δω…), έβγαλα μερικά συμπεράσματα και τα καταθέτω στο Sportdog για όλους τους μπασκετολάτρες και όλες τις μπασκετολάτρισες.

Τα άσχημα πρώτα:
Μας πάτησαν στον ημιτελικό οι Ισπανοί, μας πάτησαν και στον μικρό τελικό οι Σλοβένοι. Εξηγούνται και οι δύο ήττες και δεν είναι τυχαίο ότι τα παλεύαμε τα ματσάκια ως τα μέσα της τρίτης περιόδου κάθε φορά και ύστερα έπεφτε κλατάρισμα. Επ’ αυτού περισσότερα σε λίγο.
Έχω και καλά νέα όμως!

Το πρώτο εξ αυτών είναι ότι μετά από μια μακρά περίοδο ανομβρίας εμφανίστηκαν δύο ταλεντάρες στη θέση του πλέη μέηκερ:
ο Καράμπελας και ο Νικολαΐδης.

Ο πρώτος είναι έτοιμος παίκτης, το διαπιστώσαμε και από τη σειρά του Περιστερίου με τον Παναθηναϊκό και πρέπει απλώς να πήξει το μυαλό του για να αποδώσει τα μάξιμουμ. Συν μερικές χιλιάδες σουτ, που είναι απαραίτητα σε κάθε «άσσο».

Ο δεύτερος ήταν η έκπληξη του τουρνουά, γιατί όλο καλά λόγια ακούγαμε για την πάρτη του αλλά δεν τον είχαμε δει σε συνθήκες πίεσης. Πρόκειται λοιπόν για μια μοντέρνα εκδοχή του Σπίντι Γκονζάλεζ, που βλέπει και γήπεδο και παίζει και άμυνα. Μοναδικά μειονεκτήματά του, για την ώρα τουλάχιστον, το μέτριο σουτ και το κορμί. Όταν σταματήσει να ψηλώνει (κλείνει τα δεκαεπτά στις εικοσιμία του μηνός), πρέπει αμέσως να μπει στην αίθουσα με τα βάρη.

Έχουμε όμως κι έναν τρίτο αθλητή που αφήνει υποσχέσεις για το μέλλον. Ο λόγος για τον Ρογκαβόπουλο, που τα κάνει όλα και συμφέρει. Σουτάρει, μαρκάρει, δέρνει, παίρνει ρημπάουντ, πασάρει, πλήρες το πακέτο. Είναι και ασόβαρος πολλές φορές, ας μην το κρύβουμε, αλλά σε αυτά την ηλικία μην ζητάμε και εμπειρίες με το τσουβάλι.

Από εκεί και πέρα, ενδιαφέρουσες ήταν οι παρουσίες των Τσάμη, Κουρτίδη και Σωτηρίου και φιλότιμα τα υπόλοιπα παιδιά, αλλά πολύ σπουδαία πράγματα δεν είδαμε. Και έτσι εξηγείται γιατί πέφταμε από την τρίτη περίοδο και ύστερα:

Δεν άντεχαν άλλο τα μεγάλα ταλέντα μας να σηκώνουν το βάρος, οι υπόλοιποι ήθελαν αλλά δεν μπορούσαν, αντίο μετάλλιο…
Ήταν και η αδιανόητη τρύπα που είχαμε στη θέση του σέντερ, όπου αντίπαλοι όπως ο Γκαρούμπα π.χ. έπαιζαν βόλεϋ. Αλλά δεν θα δίνει μόνο στην Ελλάδα ταλαντούχα παιδιά μεταναστών ο Θεός, θα δίνει και στους άλλους…
Και πάλι καλά να λέμε που ο μπαμπάς με τη μαμά Αντετοκούνμπο έκαναν ένα σωρό απογόνους!

 

Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις