Όλα τα e mail και τα sms, που μου έχουν έρθει από φίλους Ολυμπιακούς χθες το βράδυ (με τη Γιουβέντους στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ και τη Ντνίπρο ένα βήμα από τον τελικό του Γιουρόπα Λιγκ), καταλήγουν στον ίδιο παρονομαστή: στο ότι ο Ολυμπιακός κάποια στιγμή πρέπει να το παλέψει "μέχρι εκεί που δεν πάει" για να φτάσει σε ένα τελικό Γιουρόπα Λιγκ η, σε ένα ημιτελικό Τσάμπιονς Λιγκ.

Η περσινή σεζόν άνοιξε την όρεξη. Ο Ολυμπιακός ήταν μακριά μόλις ένα γκολ από τα προημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ, παρότι αντιμετώπισε στους 16 την πρωταθλήτρια Αγγλίας Μάντσεστερ Γιουνάϊτεντ (2-0 στο Καραϊσκάκη, 0-3 στο Όλντ Τράφορντ στα νοκ άουτ παιχνίδια μετά τους ομίλους και τον αποκλεισμό της Μπενφίκα).

Η φετινή σεζόν έφερε τον Ολυμπιακό πάλι ένα γκολ μακριά, αυτή τη φορά από τους 16 του Τσάμπιονς Λιγκ. Στα δύο παιχνίδια με τη Γιουβέντους, με την οποία ουσιαστικά έπαιξε την πρόκριση, οι ερυθρόλευκοι κέρδισαν 1-0 στον Πειραιά κι έχασαν 2-3 στο Τορίνο, αν και προηγήθηκαν με 2-1. Οι κληρώσεις τις οποίες είχε στη συνέχεια η Γιουβέντους ανέδειξαν το που θα μπορούσε να είχε φτάσει ο μόνιμος πρωταθλητής Ελλάδας: στους 16 με την πολύ πεσμένη φέτος Μπορούσια Ντόρτμουντ και στους 8 με τη Μονακό του Ζαρντίμ. Ο δρόμος για τα ημιτελικά και δύο μυθικά ματς με τη Ρεάλ δεν ήταν τόσο ανηφορικός…

Στο Γιουρόπα Λιγκ; Ο αποκλεισμός από τη Ντνίπρο ήρθε στις λεπτομέρειες, στον παράγοντα τύχη. Οι κληρώσεις τις οποίες είχε στη συνέχεια η Ντνίπρο ανέδειξαν το που θα μπορούσε να είχε φτάσει ο μόνιμος πρωταθλητής Ελλάδας: στους 16 με τον Άγιαξ, στους 8 με την Κλαμπ Μπριζ και στους 4 με τη Νάπολι. Ο δρόμος για τον τελικό με τη Σεβίλλη δεν ήταν τόσο ανηφορικός…

Με λιγότερη ατυχία στο ματς στο Τορίνο και με διαφορετικές διαιτησίες σε μία σειρά αγώνων (σε Σουηδία με Μάλμε, σε Ιταλία με Γιουβέντους και στα δύο παιχνίδια με τη Ντνίπρο), όλα θα μπορούσαν να ήταν διαφορετικά.

Ασφαλώς, όμως, δεν υπήρξε μόνο η διαιτησία.

Λάθη έκανε κι ο ίδιος ο Ολυμπιακός: όταν κάνεις δώρα δύο γκολ (Μποτία, Αμπιντάλ) στη Μάλμε μέσα στο σπίτι της κι άλλα δύο γκολ δώρα (Ρομπέρτο, Μποτία) στην Ατλέτικο μέσα στη Μαδρίτη, κάπου προκαλείς την τύχη σου…

Και σίγουρα στα παιχνίδια με τη Ντνίπρο δεν ωφέλησε πουθενά, το αντίθετο, ότι ο Ολυμπιακός πήγε με ένα καινούργιο προπονητή, που μόλις μάθαινε την ομάδα κι όχι με τον προπονητή που καλώς η, κακώς την οδηγούσε επί δύο ολόκληρα χρόνια.

Και το πώς έμεινε τρεις μήνες εκτός αγώνων, πάνω που είχε βρει τον εαυτό του, ο Μποτία με το συγκεκριμένο τραυματισμό που είχε αρχές Δεκέμβρη, είναι απορίας άξιον-κι έτσι έπαιξε η ομάδα στο Γιουρόπα Λιγκ με στόπερ το Σαντάνα, που μόλις μάθαινε τα ονόματα των συμπαικτών του, σε μία θέση που πρωτίστως θέλει χημεία.

Αλλά με τα όποια λάθη του, ο Ολυμπιακός, που ειδικά τα τελευταία τέσσερα χρόνια ανεβαίνει στην Ευρώπη και πάει ολοένα και πιο ψηλά, εξακολουθεί να ονειρεύεται τα επόμενα, πιο σημαντικά του βήματα στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, που φτάνουν μέχρι την παρουσία σε ένα τελικό, στο πιο υψηλό επίπεδο του ποδοσφαίρου. Οι άλλοι απλά ονειρεύονται αποφάσεις ανακριτών, εισαγγελέων και δικαστικών συμβουλίων μήπως, μπας και, μπορέσουν και ρίξουν τον Ολυμπιακό…

Αυτή είναι η διαφορά, αν κάποιοι δεν την βλέπουν…

Πηγή: gazzetta.gr
 

Ποδόσφαιρο Superleague SPORTS Ολυμπιακός