Εδώ, ως συνήθως, πάμε σε δύο σετ συμπεριφορών. Το ελληνικό και το ευρωπαϊκό. Γράφει ο Αντώνης Πανούτσος.
Η τιμωρία της ΕΠΟ από τη FIFA με 100 χιλιάρικα για «περιφρονητικά λόγια και πράξεις» στο ματς της Ελλάδας με τη Ρουμανία δημιουργεί ανησυχία. Πρώτον γιατί έρχεται μετά την τιμωρία του Ολυμπιακού από την UEFA για ρατσιστικό πανό και δεύτερον επειδή και πάλι αφορά ναζιστική συμπεριφορά. Μάλιστα πολύ συγκεκριμένη σε χώρο και τρόπο.
Στα παιχνίδια της Εθνικής, χαμηλά στο πέταλο απέναντι από τη θύρα 7, υπάρχει συγκροτημένη ομάδα που εκδηλώνει τις ναζιστικές της θέσεις. Σε προηγούμενο ματς είχαν σηκώσει πανό με σβάστικα. Όταν στελέχη της ΕΠΟ επικοινώνησαν μαζί τους, υποσχέθηκαν να το κατεβάσουν. Πράγματι στο ματς με τη Ρουμανία δεν το ανέβασαν, αλλά στη διάρκεια της ανάκρουσης του ελληνικού ύμνου τέντωσαν τα χέρια και χαιρέτησαν ναζιστικά. Το γεγονός κατέγραψε με φωτογραφική μηχανή ο παρατηρητής της FARE, έστειλε τις φωτογραφίες στη FIFA και σε συνδυασμό με το άναμμα των βεγγαλικών και άλλων μικροπαραβάσεων επέφερε το πρόστιμο των 100 χιλιάδων. Το οποίο για τα οικονομικά της ΕΠΟ δεν είναι καθόλου μικροπρόστιμο.
Το γεγονός είναι ένα: λόγω Χρυσής Αυγής είμαστε «καρφωμένοι». Δηλαδή κάτι που θα πέρναγε απαρατήρητο πριν από δύο χρόνια, τώρα καταγράφεται και συνυπολογίζεται σε συνδυασμό με την ύπαρξη ενός ναζιστικού κόμματος. Στην καταγραφή των γεγονότων είναι αδύνατον να τον επηρεάσει ούτε σύλλογος ούτε ομοσπονδία.
Ο παρατηρητής της FARE παρακολουθεί τα ματς σε αυστηρή ανωνυμία. Δεν έρχεται σε επαφή με κανέναν Έλληνα. Είναι άγνωστο από πού προμηθεύεται το εισιτήριό του και πού κάθεται. Και δεν συμβουλεύει κανέναν για το τι πρέπει να γίνει στο γήπεδο. Κάνει το monitoring, στέλνει τα στοιχεία με τις κρίσεις του και οι ποινές πέφτουν χωρίς απολογία.
Το FARE είναι το ακρωνύμιο του Football Against Racism in Europe. Είναι μια obscure οργάνωση που δημιουργήθηκε το 1999 στη Βιέννη μετά από συνάντηση club οργανωμένων, συνδέσμων ποδοσφαιριστών και ποδοσφαιρικών ομοσπονδιών. Συνεργάζεται σε αντιρατσιστικές καμπάνιες με τις ομάδες του Τσάμπιονς Λιγκ αλλά και το Respect πρόγραμμα της UEFA. Στο πρόγραμμά της όμως αναφέρει ότι υπερασπίζεται τα δικαιώματα των μειονοτήτων και των γυναικών, γεγονός που δείχνει ότι έχει ευρύτερους στόχους. Κάτι που επιτείνεται από τη φράση στη διακήρυξή της, ότι το ποδόσφαιρο μπορεί να χτυπήσει τους κοινωνικούς διαχωρισμούς. Η εντύπωση είναι ότι πρόκειται για μία moderately militant human rights organization που τα μέλη της οραματίζονται μια πραγματικότητα που είναι πολύ μακρινή για τα ελληνικά γήπεδα.
Με τις τιμωρίες έφτασε λοιπόν ο καιρός που οι ομάδες είτε είναι η Εθνική είτε σύλλογοι που παίζουν στην Ευρώπη πρέπει να πάρουν θέση για τη συμπεριφορά των οπαδών και τα πανό. Στα ματς των δυτικών ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων δεν υπάρχουν τα διάφορα πανό που εμφανίζονται στα ελληνικά γήπεδα. Όπως δεν έχουν εφεύρει τη θεωρία της καλής και της κακής βίας, δεν έχουν τη θεωρία του καλού και του κακού πανό. Ανεβαίνει πανό που δεν αφορά το ποδόσφαιρο; Σε λίγα λεπτά θα κατέβει. Ακόμα και τα πανό που αφορούν το ποδόσφαιρο και τις ομάδες έχουν περιοριστεί. Το αποτέλεσμα είναι οι οπαδοί να έχουν κατανοήσει ότι τα διάφορα πανό δεν επιτρέπονται. Στην Ελλάδα, ως συνήθως, πάμε σε δύο σετ συμπεριφορών. Στο ελληνικό, που τα πανό επιτρέπονται ό,τι και να γράφουν, φτάνει να αφήσουν οι οπαδοί να ανεβαστούν, και στο ευρωπαϊκό που τα πανό κρίνουν η UEFA και η FIFA. Και όταν υπάρχουν δύο συμπεριφορές, είναι βέβαιο ότι κάποια στιγμή αυτός που έχει φτιάξει το πανό δεν θα μπορέσει να αντισταθεί να το σηκώσει σε διεθνή διοργάνωση. Και πλήρωσε ΕΠΟ, και πλήρωσε Ολυμπιακέ.
Σχέση αιτίου -αιτιατού
Θα έχετε δει τερματισμούς των 100 μέτρων που ο Γιουσέιν Μπολτ, για παράδειγμα, κόβει το νήμα έχοντας σηκώσει στα τελευταία 10 μέτρα τα χέρια. Το σωστό είναι να είχε κατεβάσει το κεφάλι, να είχε ζοριστεί και να έπαιρνε αυτό το εκατοστό του δευτερολέπτου που έχασε με το σήκωμα των χεριών. Οι συμπεριφορές κάτω από το 100% της απόδοσης από διαφορά δυναμικότητας είναι συνηθισμένες στον αθλητισμό. Στο ποδόσφαιρο εκδηλώνονται με διάφορους τρόπους. Με φιγούρες από παίκτες που ενώ θα μπορούσαν να σπρώξουν την μπάλα στα δίχτυα προσπαθούν να σκοράρουν με διπλό τακουνάκι και εξωτερικά φάλτσα, με ατομικές ενέργειες, ορισμένες φορές με υπερβολικά ομαδικές, όπως η πάσα του Κλωναρίδη στον Δώνη στο τέταρτο γκολ με τον Λεβαδειακό. Ο πιο συνηθισμένος όμως τρόπος είναι η υποτίμηση. Το αργοπορημένο σπριντ, όπως στο πρώτο γκολ του ΠΑΣ, το «κολύμπι στα ρηχά νερά» που ήταν η εμφάνιση του Τσόρι, το «ανεβαίνουμε και θα βρεθεί κάποιος να μας καλύψει» που ήταν η νοοτροπία του Μπονγκ. Μερικές φορές τιμωρούνται.
Κάθε μεγάλη ομάδα κατά καιρούς θα χάσει ένα ματς από υποδεέστερο αντίπαλο επειδή οι παίκτες της δεν σκίστηκαν. Μόνο που στα «ολέθρια αποτελέσματα της ανωτερότητας» όπως και του καπνού, δεν υπάρχει γιατρειά. Οι προπονητές το ξέρουν. Το είπε ο Μίτσελ μετά το ματς με τον ΠΑΣ. Το είχε πει καλύτερα ο Μάνος Μανουσέλλης στο ραδιόφωνο ότι μπορείς να τους πεις ότι ένα ματς είναι επικίνδυνο, αλλά οι παίκτες κοιτάζουν το όνομα της ομάδας. «Και το γράφουν», συμπληρώνω. Μέχρι να τους έρθει η ανάποδη, μέχρι να μειωθεί η βαθμολογική διαφορά, να ακουστούν οι αποδοκιμασίες στην κερκίδα και να σοβαρευτούν. «Γιατί να μην το κάνουν πιο πριν και να αποφύγουν όλη αυτή την περιπέτεια;», ρωτάω και εγώ με το φτωχό μου το μυαλό; Γιατί δεν είναι τόσο φτωχό που να μην ξέρει ότι πρώτα θα βήξεις και μετά θα κόψεις το κάπνισμα και πρώτα θα σε ξεφωνίσουν και μετά θα σοβαρευτείς.
Ακόμα περισσότερο όταν σε νταντεύουν. Η διαιτησία του Αρετόπουλου ήταν ντάντεμα. Όχι επειδή έδωσε δύο πέναλτι, που ήταν. Ούτε επειδή κατακύρωσε το πρώτο γκολ που ήταν οφσάιντ και μπορεί να πει ότι ευθύνεται ο επόπτης. Αλλά επειδή όλα πηγαίνανε στη μία ομάδα, που όταν είναι η πλούσια και ισχυρή κάνει καλό στην καριέρα του διαιτητή, αλλά δεν βοηθάει να γίνει η έκπληξη.
Πηγή: Sportday
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις