Ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος γράφει για το γεγονός ότι οι ομάδες σκοράρουν ολοένα και λιγότερο μετά από εκτελέσεις κόρνερ. Γιατί συμβαίνει αυτό; Τι λένε τα στατιστικά και τι οι μεγάλοι προπονητές;
Αναλυτικά το άρθρο του:
Παραδεχτείτε το. Είστε και εσείς, ένας από εμάς. Από όλους, δηλαδή, για να ακριβολογούμε. Που είναι έτοιμοι να πανηγυρίσουν μόλις η ομάδα τους κερδίσει κόρνερ. Αλλωστε, από κόρνερ προκύπτουν συχνά και γκόλ, έτσι δεν είναι; Λάθος και, μάλιστα, τεράστιο. Γιατί , βάσει της στατιστικής , στην πιο σπουδαία διασυλλογική διοργάνωση, στο Τσάμπιονς Λιγκ , στη περσινή σεζόν η συγκομιδή ήταν απογοητευτική, με μόλις ένα γκολ να προκύπτει ανά 54 κόρνερ που εκτελούσαν οι ομάδες. Και δεν είναι μόνο αυτό που ανατρέπει ό,τι ξέραμε ως τώρα.
Εκείνο που κάνει ακόμη πιο εντυπωσιακή την ανάλυση της τεχνικής επιτροπής της ΟΥΕΦΑ, δεν είναι πως μόνο 23 γκολ ήρθαν από κόρνερ στη περσινή χρονιά στο Τσάμπιονς Λιγκ. Είναι πως από τα 320 γκολ της σεζόν, 10 προήλθαν από αντεπιθέσεις που εξελίχτηκαν ακριβώς μετά από την εκτέλεση ενός κόρνερ, αλλά εις βάρος της ομάδας που το είχε κερδίσει! Με υποδειγματικότερο όλων το τέρμα που έβαλε ο Εμπούε της Αρσεναλ στο 5-0 επί της Πόρτο στη φάση των 16 τον Μάρτιο του 2010. Με τρεις πάσες οι παίκτες του Βενγκέρ είχαν ανοίξει την άμυνα των «Δράκων», εκμεταλευόμενοι και το γεγονός πως και οι δύο κεντρικοί αμυντικοί είχαν περάσει μπροστά. Ακριβώς ίδιο γκολ είχε δεχτεί η Αρσεναλ στον ημιτελικό του 2009 από την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Στη φάση της αντεπίθεσης ο Ρονάλντο σκόραρε μέσα σε εννιά δευτερόλεπτα!
Η ανάλυση των κόρνερ, λοιπόν, την τελευταία τριετία οδηγεί στο συμπέρασμα πως η πτώση είναι δραματική με 46% λιγότερα γκολ από κόρνερ. Και μία ομάδα που σκοράρει ελάχιστα από κόρνερ (μόλις ένα ανά 82 κόρνερ το 2008-2009) είναι η Μπαρτσελόνα, αλλά για αυτούς η εξήγηση είναι απλή: σπάνια επιχειρούν απευθείας εκτελέσεις, αλλά ψάχνουν πάλι με κοντινή πάσα να ξεκινήσουν κανονική επίθεση. Με όλους τους υπόλοιπους, όμως, γιατί συμβαίνει αυτό;
Η πιο εύκολη εξήγηση που έρχεται στο μυαλό είναι πως στη σημερινή εποχή δεν μπορείς να αιφνιδιάσεις πια με κάποιο πρωτότυπο χτύπημα. Κάποτε ο αείμνηστος Χένες Βαισβάιλερ, έγινε ο πρώτος στη δεκαετία του 60 που κάθε Παρασκευή δούλευε με την ομάδα του τις στημένες φάσεις σε βαθμό σχολαστικότητας. Η Γκλάντμπαχ εκείνης της περιόδου έφερε πολλά επαναστατικά στοιχεία στο σύγχρονο ποδόσφαιρο, αλλά τα δουλεμένα κόρνερ με τον Ράινερ Μπόνοφ να τα χτυπάει με δύναμη και τον Γκίντερ Νέτσερ με πολύ φάλτσο, ψάχνοντας τον γιγαντόσωμο Γιουπ Χάινκες στο πρώτο δοκάρι (δουλειά που ανέλαβε αργότερα επί Ούντο Λάτεκ ο μικροσκοπικός Αλαν Σίμονσεν) και τον Ντάνερ ή τον Βίτκαμπ να ακολουθούν, έφεραν ένα σωρό γκολ που σήμαιναν τίτλους. Κάτι που στη δεκαετία του 90 δούλεψε πολύ και ο Οτμαρ Χίτζφελντ στην Μπορούσια Ντόρτμουντ και το 1997, αυτό απέφερε ένα ολόκληρο Τσάμπιονς Λιγκ, με τα δύο γκολ του Καρλ Χάιντς Ρίντλε μέσα στα πρώτα 35 λεπτά. Ενας Ρίντλε που στην Μπουντεσλίγκα εκείνη τη σεζόν είχε βάλει μόλις επτά γκολ και κανένα από κόρνερ, αφού οι αντίπαλες άμυνες είχαν αρχίσει να καταλαβαίνουν τα κόλπα της Ντόρτμουντ. Αντίθετα, φαίνεται πως το τεχνικό επιτελείο της Γιούβε δεν είχε μελετήσει καλά.
Στη σημερινή εποχή των δεκάδων μεταδόσεων την μέρα, μοιάζει αδύνατο να αιφνιδιάσει κάποιος. Κάποτε ο Ρίνους Μίχελς στον Αγιαξ δούλευε πολλή ώρα για να μάθουν οι παίκτες διαφορετικές κινήσεις στα κόρνερ, αλλά στο απαιτητικό σήμερα, ο επικεφαλής της τεχνικής επιτροπής της ΟΥΕΦΑ, ο Σκωτσέζος Αντι Ρόξμπορο, εξηγεί πως καμία ομάδα δεν πρόκειται να ασχοληθεί ώρες για να να βρει μία πατέντα, που μόλις χρησιμοποιηθεί σε ένα ματς στο Τσάμπιονς Λιγκ θα την έχουν αποκωδικοποιήσει όλοι! Αντίθετα, όλο και πιο πολλές ομάδες που διαθέτουν γρήγορους κυνηγούς, θέλουν να βελτιώσουν τους τρόπους αντεπίθεσης μετά από το κόρνερ, ώστε να βρίσκουν ανοιχτές και ανοδιοργάνωτες της αντίπαλες άμυνες.
Μία άλλη εξήγηση, πάντως, έχει να κάνει με την ποιότητα αυτών που εκτελούν τα κόρνερ. Ο Αντρέας Μέλερ το 1997 και ο Ντέιβιντ Μπέκαμ το 1999, ουσιαστικά με τον τρόπο που έστελναν την μπάλα στην περιοχή στους τελικούς που κέρδισαν οι ομάδες τους , δεν άφηναν περιθώρια στην άμυνα. Όπως και ο Βασίλης Τσιάρτας στο κόρνερ που ο Τραιανός Δέλας άφησε στον τόπο τους Τσέχους στον ημιτελικό του Πόρτο το 2004 στο EURO. Ο Σερ Αλεξ Φέργκιουσον, βλέποντας την ποιότητα των κόρνερ που εκτελεί (και τα γκολ που έχει βάλει η ομάδα του φέτος) ο Τσάρλι Ανταμ στην Μπλάκπουλ, είπε πως αξίζει 10 εκατομμύρια λίρες, από μόνη της αυτή η δυνατότητα! Και εκείνο που εξηγεί πολλά είναι πως ένας εντυπωσιακός αριθμός , περίπου 65% των κόρνερ στο Τσάμπιονς Λιγκ, δεν περνάνε καν από τον πρώτο αμυντικό στο δοκάρι. Συνεπώς, αυτό υπογραμμίζει το γιατί υπάρχει ανομβρία τερμάτων από τα κόρνερ!
Ο Ζοσέ Μουρίνιο έχει και μία άλλη άποψη. Πως είναι καλύτερα για μία ομάδα να στείλει λιγότερους στην περιοχή του αντιπάλου που να ξέρουν, όμως, ακριβώς τι θέλουν να κάνουν, παρά πολλούς που τελικά μπερδεύουν ακόμη και τους δικούς τους. Ταυτόχρονα, αν πάνε πολλοί, η άμυνα μένει ακάλυπτη. Δεν είναι τυχαίο πως καμία ομάδα του Μουρίνιο δεν έχει δεχτεί γκολ από αντεπίθεση σε κόρνερ όλα αυτά τα χρόνια! Υπάρχει και μία τεράστια κουβέντα σε κάθε σεμινάριο της ΟΥΕΦΑ, που μιλάει για το αν είναι καλύτερα να αμύνεται μία ομάδα σε ζώνη στα κόρνερ ή με μαν του μαν. Οι περισσότεροι καταλήγουν σε μικτή λύση, αλλά υπάρχουν και κάποιοι όπως ο Λουίς Φαν Χάαλ που επιμένει πως το απλό είναι και το πιο αποτελεσματικό. Μαν του μαν, οπότε ο καθένας έχει και ξεκάθαρη ευθύνη. Πέρσι η Μπάγερν δεν δέχτηκε γκολ από κόρνερ σε όλα τα ματς που έδωσε και στο πρωτάθλημα και στο κύπελλο και στην Ευρώπη!
Η γλυκιά αίσθηση του κόρνερ, λοιπόν, της φάσης που μας κρατά στην άκρη του καθίσματος έτοιμους να πεταχτούμε και να φωνάξουμε γκολ , μάλλον αποδεικνύεται μύθος. Αλλά όπως με όλα τα πράγματα στο ποδόσφαιρο, επειδή τα συνηθίσαμε παιδιά, η προσμονή πάντα θα ξεπερνά την πραγματικότητα!
Πηγή: aixmi.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις