Είχε απόλυτο δίκιο εκείνος (του οποίου το όνομα δεν μπορώ να θυμηθώ) που είπε κάποτε πως «ο θάνατος ενός ανθρώπου αποτελεί είδηση μόνο όταν ο κόσμος δεν ήξερε ότι ζει ακόμα»!

Είναι μακάβρια και τραγική αυτή η εισαγωγή, ακριβώς για να ταιριάζει γάντι όχι απλώς στη θλιβερή κατάληξη, αλλά στην εξ ολοκλήρου θλιβερή ζωή του Ρόι Τάρπλεϊ: μια ζωή την οποία ο δόλιος δεν πρόλαβε να τη ζήσει όπως θα ήθελε, όπως ονειρευόταν κι όπως θα του άξιζε, και μια ζωή που την είδε να γλιστράει χθες τα ξημερώματα στο Αρλινγκτον.

Είναι πάλι μακάβριο, αλλά με τόσες μπίρες που «κατέβασε» όλα αυτά τα χρόνια, προφανώς το συκώτι του είχε καταντήσει ολισθηρό και ανήμπορο να συγκρατήσει τη ζωή του στον κατήφορό της...

Μέσα στον θρήνο μας για τον χαμό του, τολμώ να σκάσω ένα χαμόγελο, διότι δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου την απάντηση που μου έδωσε όταν τον ρώτησα ποια φάση ενός αγώνα γουστάρει περισσότερο κι ενώ περίμενα να μου μιλήσει για τα coast to coast στα οποία ήταν μάστορας, αυτός με άφησε ξερό...

«Τo doping control μετά το ματς, φίλε» μου είχε απαντήσει.

Τον ρώτησα «γιατί;» και τότε έβαλε τα γέλια και μου έλυσε το μυστήριο...

«Διότι τότε μου δίνουν κανονικά και με τον νόμο τις μπίρες για να κατουρήσω»!

Βεβαίως τις μπίρες ο Ρόι, που από ένα σημείο και πέρα στην Ελλάδα αποκαλούνταν «Μπιρόι», δεν είχε ανάγκη να του τις προσφέρουν δωρεάν για να δώσει δείγμα: μπορούσε να αγοράσει όσες από δαύτες ήθελε, όπως τότε στη Χαλκίδα (ανήμερα του αγώνα Ολυμπιακός-Αρης στις 3 Απριλίου του 1993), όπου είχε αποκοιμηθεί μέσα στην μπανιέρα του δωματίου του στο ξενοδοχείο Lucy κι από εκεί τον ανέσυραν και τον πήγαν σηκωτό στο γήπεδο!

Μια λεπτομέρεια: η μπανιέρα ξεχείλιζε από μπίρα, μάλιστα οι καθαρίστριες μάζεψαν από το δάπεδο τριάντα οκτώ κουτάκια κι αυτό ακριβώς το στοιχείο επικαλέσθηκε ο Αρης στην αγωγή που κατέθεσε εναντίον του μετά από πέντε μήνες αξιώνοντας 127 εκατομμύρια δραχμές ως αποζημίωση για τη βλάβη...

Κοινώς, τέσσερα εκατομμύρια η μπίρα!

Και όμως, μεθυσμένος και τρεκλίζοντας αυτός ο μέγας παίκτης έμπαινε στο γήπεδο και πρόσφερε φαντασμαγορικές παραστάσεις που από χθες αποτελούν κτήμα της παγκόσμιας ιστορικής (μπασκετικής) κληρονομιάς και μένουν ανεξίτηλα χαραγμένες στη μνήμη των μερακλήδων της πορτοκαλί θεάς...

Ο (δικός μας) Ρόι δεν μένει πια εδώ: πήρε κι αυτός χθες τη στράτα προς τα πάνω για να μπεκροπίνει μαζί με τους αγγέλους και τους διαβόλους που από πολύ νωρίς τριβέλιζαν το μυαλό και το κορμί του: υπό άλλες συνθήκες, και μάλιστα στην κορύφωση της καριέρας του, ο απόφοιτος του Μίσιγκαν δεν θα περνούσε ούτε με το αεροπλάνο πάνω από την Ελλάδα, αλλά ας όψονται ο εθισμός του στα ναρκωτικά και στο ποτό και ο διά βίου αποκλεισμός του από το ΝΒΑ, με αποτέλεσμα να τον απολαύσουν οι ρέκτες του μπάσκετ, με τον Αρη, με τον Ολυμπιακό, με τον Ηρακλή και με τον Εσπερο Καλλιθέας...

Ενα τρελό φορτηγό πάνω στους γλιστερούς δρόμους, αυτό ακριβώς ήταν ο Ρόι ως παίκτης στα καλά του και ως ανθρώπινη ύπαρξη στα άσχημά του...

Χαρισματικός και φορέας ενός σπάνιου συνδυασμού ταχύτητας, δύναμης, τεχνικής και μπασκετοσύνης, αλλά συνάμα αυτοκαταστροφικός σε εγκληματικό βαθμό...

Προικισμένος από τη φύση και από τον θεό με τρομερά προσόντα, ένας πληθωρικός πάουερ φόργουορντ που τα έκανε όλα και έμοιαζε ικανός να γράψει θριάμβους στο ΝΒΑ, αλλά στον αντίποδα ένας ιδανικός αυτόχειρας...

Ταλαντούχος στο να παίζει μπάσκετ και μάλιστα να προπορεύεται της εποχής του (γι' αυτό κιόλας να θεωρείται από τους Αμερικανούς ως πρόδρομος του Κρις Γουέμπερ και του Κέβιν Γκαρνέτ) αλλά ακόμη πιο ταλαντούχος στο να καταστρέψει την πολλά υποσχόμενη καριέρα του και να καταστήσει τραγική την ίδια του τη ζωή...

Σταλμένος από το πεπρωμένο του για να εκτοξεύσει το μπάσκετ σε άλλες σφαίρες και να θριαμβεύσει στα γήπεδα, αλλά την ίδια στιγμή αιχμάλωτος των παθών του και θαμώνας των κλινικών αποτοξίνωσης...

Ανατρέχοντας στον βίο και στην πολιτεία του μακαρίτη, ο Ερικ Φρίμαν έγραψε χθες στο yahoo.sports ότι ο Τάρπλεϊ (θα) μείνει στην ιστορία ως «μια συντριπτική προειδοποιητική ιστορία και ως μια τεράστια απογοήτευση»: ένα παράδειγμα που ενώ είχε όλα τα προσόντα να λειτουργεί προς μίμηση, κατάντησε συνώνυμο της αποφυγής...

Ο Τάρπλεϊ έφυγε από τη ζωή χθες τα ξημερώματα στο «Memorial Hospital» της γενέτειράς του και η είδηση άλλους τους σόκαρε και σε άλλους δεν προξένησε καμιά αίσθηση, διότι (για να μην παρεκκλίνω από τον μακάβριο πρόλογό μου) τον είχαν εδώ και χρόνια ξεγραμμένο, μπορεί και πεθαμένο!

Πηγή: Goal

Μπάσκετ SPORTS Ολυμπιακός