Ξεχάστε τον Μέσι που ξέρατε!

Ο,τι κι αν γίνει τα επόμενα χρόνια, ο Μέσι για μένα είναι ό,τι καλύτερο έχω δει στη ζωή μου μετά τον Μαραντόνα. Τον Πελέ και τον Κρόιφ δεν τους έχω προλάβει εν ενεργεία. Τον Φαν Μπάστεν και τον Μπατιστούτα τους θεωρώ ως δύο κορυφαίους κλασικούς φορ που έχω δει, τον Ζιντάν και τον Ντελ Πιέρο τους δύο καλύτερους Ευρωπαίους. Αλλά αυτά που έκανε ο Μέσι τα προηγούμενα (και το τονίζω τα ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ) χρόνια δεν συγκρίνονται με κανέναν άλλο στη μετά-Μαραντόνα εποχή. Πολύ φοβάμαι όμως ότι για τον Μέσι, ο αόριστος και ο παρατατικός είναι... δυο χρόνοι που θα χρησιμοποιούμε πολύ τα επόμενα χρόνια. Πολύ φοβάμαι ότι κάποιος ή κάποιοι από τους εργοφυσιολόγους ή γιατρούς ή διατροφολόγους ή γυμναστές ή τέλος πάντων όποιους άλλους αρμόδιους ασχολήθηκαν με τον ρυθμό και την μορφή της προετοιμασίας του, έκαναν «εγκλήματα» στην περίπτωσή του τα προηγούμενα χρόνια. Προκειμένου να κατασκευάσουν ένα δημιούργημα «υπερανθρώπου», κάτι σαν τον Σούπερμαν και τον Σπάιντερμαν που βλέπουμε στις ταινίες, εξουθένωσαν τον οργανισμό του. Ατιμη λαίλαπα του πρωταθλητισμού, μας
παίρνεις τα καλύτερα παιδιά μας.

 

Η εικόνα που είχε ο Μέσι από το 30' (ναι από το 30') του τελικού και μετά δεν ήταν πρωτόγνωρη: σε όλα τα νοκ άουτ έτσι έπαιζε. Περπατούσε σε όλο το ματς και έψαχνε τη στιγμή. Στους ομίλους οι στιγμές του έκατσαν. Στα νοκ άουτ όμως τα λουριά είχαν σφίξει. Η εικόνα του ήταν απαράλλαχτη με αυτή που είχε φέτος στο Τσάμπιονς Λιγκ στον επαναληπτικό με την Ατλέτικο Μαδρίτης στο Βιθέντε Καλντερόν. Είναι πασιφανές ότι ο Μέσι στα 27 του χρόνια έχει ξεμείνει από δυνάμεις. Σκεφτείτε μετά από τέτοιο μακρύ δρόμο στα γήπεδα της Βραζιλίας, όπου έφτασε μέχρι τον τελικό και έπαιξε τόσα και τόσα ματς, πώς θα είναι το πρώτο εξάμηνο της ερχόμενης σεζόν στην Μπαρτσελόνα.

 

Και βασικά είναι να αναρωτιέται κανείς ποιος στην ευχή θα μαρκάρει σε αυτή την Μπαρτσελόνα. Ο Μέσι; Ο Σουάρες; ο Νεϊμάρ; Κρατήστε μικρό καλάθι λοιπόν για τους μπλαουγκράνα και μην ακούτε τις θριαμβολογίες από την μεταγραφή του Σουάρες. Την πιο ουσιώδη μεταγραφή του καλοκαιριού μέχρι τώρα την κάνει η Ρεάλ με τον Κρόος, ενώ υπάρχουν και μεταγραφές που έχουν περάσει στα ψιλά μα στην πράξη μπορεί να αποδειχθούν χρυσοφόρες, όπως αυτή του Σεσκ Φάμπρεγκας στην Τσέλσι.

 

Πάμε παρακάτω για τον Μέσι. Μαραντόνα δεν ήταν, δεν είναι και δεν θα γίνει ποτέ. Ακόμα και ο παλιός καλός Μέσι αν πήγαινε π.χ. στην Νάπολι για να γίνει μια ομάδα μόνος του, δεν θα κατάφερνε ό,τι έκανε ο Ντιέγκο. Αλλά αυτό ακριβώς είναι το μεγάλο λάθος του αργεντίνικου ποδοσφαίρου που στοιχίζει χρόνια τώρα στην εθνική τους ομάδα: θαρρείς ότι εκείνοι δεν ψάχνουν μια μεγάλη ομάδα που θα σαρώσει τα πάντα, ψάχνουν έναν μεγάλο παίκτη να έρθει σαν Μεσσίας ως νέος Ντιέγκο. Η προσωπολατρία σε όλο της το μεγαλείο. Και έτσι φτάνουμε στο σημείο ο κάθε Σαβιόλα, ο κάθε Νεϊμάρ και ο κάθε Ρικέλμε (πόσω μάλλον ο μεγάλος Μέσι) να πρέπει να αποδείξει ότι το προσωνύμιο «νέος Ντιέγκο», που του κολλάνε από πολύ μικρή ηλικία, ισχύει 100%. Και κάπως έτσι ο καθένας από αυτούς κουβαλάει στις πλάτες του ένα πολύ βαρύ φορτίο, που αδυνατεί να σηκώσει. Αλλη θα πρέπει να είναι η προτεραιότητα της Αργεντινής: να χτίσει μια μεγάλη ομάδα που να μην εξαρτάται από ένα πρόσωπο. Και όχι να περιμένει μάταια τον νέο Ντιέγκο που πιθανότατα δεν θα έρθει ποτέ...

Πηγή: SportDay