Γράφει ο Άλκης Γαλδαδάς...

Και από ιδεολογία και από νοοτροπία οι άνθρωποι που κατοικούν στη συνοικία αυτή μπορούν και να αυτό-οργανώνονται και να επιβιώνουν σε δύσκολες συνθήκες, έστω και κάτω από την μόνιμη και απειλητική παρουσία της Αστυνομίας. Είναι η μόνη συνοικία της Αθήνας που οι κάτοικοι με δική τους πρωτοβουλία και με τις δικές τους δυνάμεις τα έβαλαν με τους εμπόρους ναρκωτικών ενώ την ίδια στιγμή αστυνομικοί για τους δικούς τους αμφισβητούμενους και άνομους σκοπούς είχαν γίνει αντιληπτοί να σπρώχνουν και αυτοί ουσίες στο χώρο. Δεν είναι η συνοικία των «αναρχικών», όπως τη θέλουν όσοι σκέπτονται με στερεότυπες αλλά αποτυχημένες φόρμες. Απλά πολλοί κάτοικοί της εμφορούνται από αντι-εξουσιαστικές ιδέες και έχουν οργανώσει τη ζωή τους με βάση αυτές. Εννοείται πως είναι η μόνη συνοικία που οι άνθρωποι της Χρυσή Αυγής δεν τολμούν όχι να προκαλέσουν αλλά ούτε μεταμφιεσμένοι να περάσουν από εκεί.

Ιδρωμένοι, έχοντας πετάξει τις κατάμαυρες φανέλες στην εξέδρα που κόχλαζε, παραταγμένοι μπροστά στους οπαδούς της «Αστεράρας» φώναζαν οι παίκτες τα συνθήματα που όλο το χρόνο τους κερνούσαν οι πιστοί της ομάδας. Της πιο ιδιόρρυθμης ομάδας στην Ελλάδα. Όχι μόνο γιατί οι ποδοσφαιριστές δεν παίρνουν φράγκο για τον κόπο τους και γιατί οι παίκτες ταυτίζονται με την ιδεολογία του χώρου και των οπαδών. Ούτε γιατί τα έξοδα της ομάδας προσπαθούν να τα καλύψουν με όσα έχει κάθε φορά το ξύλινο κουτί που βγαίνει στην εξέδρα όπως ο δίσκος στην εκκλησία, στη διάρκεια του δευτέρου ημιχρόνου ή γιατί στα αποδυτήρια πριν τον κρίσιμο αγώνα ο εμψυχωτής της ομάδας, όπως μαθεύτηκε μετά, θύμισε στους παίκτες λόγια του… Άρη Βελουχιώτη. Αλλά γιατί η φιλοσοφία της ομάδας είναι τόσο ανορθολογική που όταν υποβιβάζεται, η γιορτή στην εξέδρα είναι μεγαλύτερη από ό,τι γίνεται όταν καταφέρνει να μείνει στην κατηγορία. Πέρυσι ανέβηκε από η Γ’ στη Β’ και αυτή τη χρονιά μετά από πολλά αποτυχημένα αποτελέσματα στην αρχή κατάφερε να μην υποβιβαστεί. Το χειροκρότημα βέβαια ήλθε άφθονο από την υπερπλήρη και ενθουσιασμένη εξέδρα, την καυτή και ταυτόχρονα ζεστή (δεν είναι το ίδιο πράγμα). Αλλά ούτε αυτό την κάνει μοναδική. Είναι το ότι ποτέ δεν ακούγονται βρισιές από τους οπαδούς εναντίον των παικτών της ομάδας, είναι που εκεί μπορούν να συνυπάρχουν Έλληνες και Μετανάστες χωρίς την παραμικρή διάκριση και προστριβή, ακόμη και σκύλους θα δεις να «παρακολουθούν» ήρεμα τον αγώνα, και τα όσα ακούγονται κάθε φορά στην κερκίδα της Αλεπότρυπας είναι μοναδικά σε επινόηση (αντί για τη συνηθισμένη βρισιά για τη γυναίκα του διαιτητή εδώ μπορείς ν’ ακούσεις την πιο εξελιγμένη της έκδοση: Κε διαιτητά όταν γυρίσεις σπίτι μην απορήσεις που θα βρεις το μπουρνούζι σου βρεγμένο).

Ευτυχισμένοι για λίγα λεπτά χειροκροτήσαμε χθες την ομάδα μας χωρίς αυταπάτες για την πραγματικότητα, που μέσα της ζούμε, αφού μπορεί «οι μπάτσοι (να) πουλάν την ηρωίνη αλλά εμάς ο Αστέρας μας τζάμπα μας τη δίνει». Και βέβαια στο τέλος παίκτες και οπαδοί φωνάξαμε το σύνθημα που όλους μας ενώνει…

Πηγή: protagon.gr

Ποδόσφαιρo