Η πρώτη σκέψη που μου ήρθε στο μυαλό -με τη φωνή να έχει κλείσει από το ΓΚΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΛ του Καραγκούνη- μόλις ο Ερικσον σφύριξε τη λήξη, ήταν 100% ελληνική: «Τι κωλο-ομάδα είμαστε; Τι κωλο-φάρα; Τι κωλο-χώρα;»

Γιατί η εθνική του Euro 2012 είναι πραγματικά ο καθρέφτης της Ελλάδας την περίοδο της νευρικής -και όχι μόνο οικονομικής- κρίσης που διανύουμε. Είναι η εικόνα των δύο τελευταίων χρόνων, που ζούμε όλοι στα όριά μας.

Σκεφτείτε μόνο πως λειτούργησε και στα τρία παιχνίδια του ομίλου: Στο πρώτο ημίχρονο με την Πολωνία θα μπορούσε να χάνει 2-0. Πήγαμε τελικά στα αποδυτήρια με ένα γκολ στην πλάτη και με παίκτη λιγότερο εξαιτίας της αποβολής του Παπασταθόπουλου. Στο δεύτερο ημίχρονο, αντί οι Πολωνοί να μας... τελειώσουν, φτάσαμε στο σημείο να νιώθουμε -δικαίως- «αδικημένοι» από την ισοπαλία μετά το χαμένο πέναλτι του Καραγκούνη.

Τα ίδια και στο ξεκίνημα με την Τσεχία. Χάναμε 2-0 πριν ακόμη εγκλιματιστούμε στις συνθήκες του αγώνα. Στο δεύτερο ημίχρονο δεν εμφανιστήκαμε ποτέ στο γήπεδο και το μόνο που μας έμεινε στο μυαλό ήταν οι κουραστικές γιόμες του Κατσουράνη από τη θέση του σέντερ μπακ ,που προσπαθούσε να προωθηθεί για να βοηθήσει στην ανάπτυξη.

Ετσι, βρεθήκαμε στο τρίτο και τελευταίο παιχνίδι να κυνηγάμε το θαύμα απέναντι στη φιναλίστ του προηγούμενου Euro και κατά γενική ομολογία φαβορί του ομίλου για την πρώτη θέση. Επί 90 λεπτά ήμασταν υποδειγματικοί, με όλες τις αδυναμίες πάλι στην ανάπτυξη και τη διαφορά ποιότητας που μας χωρίζει από τους Ρώσους.

Το ότι το γκολ του Καραγκούνη προήλθε από λάθος του Ιγκνάσεβιτς δεν σημαίνει πως είμαστε τυχεροί. Οταν εκμεταλλευόμαστε τα λάθη του αντιπάλου με τέτοια αποτελεσματικότητα (επί της ουσίας τρία στα τρία στη διοργάνωση) είναι ξεκάθαρο ότι είμαστε πολύ ικανοί. Απλώς δίνουμε το δικαίωμα στους άλλους να μας βλέπουν και να μας αντιμετωπίζουν ως ανίκανους.

Η Ελλάδα, πέρα από την κατάθεση ψυχής στο παιχνίδι με τη Ρωσία, εκτός από την τεράστια πίστη για την πρόκριση, κατέθεσε και τις γνωστές αδυναμίες της φυλής. Η τάση του Καραγκούνη να πέφτει ακόμη και όταν δεν υπάρχει λόγος, είναι ο βασικότερος λόγος που ο Ερικσον αντί για πέναλτι (σ.σ. δεν νομίζουμε ότι ήταν) του έδειξε κίτρινη κάρτα.

Το κλάμα και η φυσική αντίδραση του αρχηγού ότι αδικήθηκε στη συγκεκριμένη φάση είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα όλων των Ελλήνων. Πάντα φταίνε οι άλλοι που μας αδικούν, ποτέ δεν φταίμε εμείς οι ίδιοι.

Και όμως. Αυτή η εθνική ομάδα έκανε ακόμη και τον Φερνάντο Σάντος να χαμογελάσει. Οι περισσότεροι τρομάξαμε όταν είδαμε τον Πορτογάλο να μην μπορεί να μαζέψει την οδοντοστοιχία του, όταν αγκάλιαζε και φιλούσε τους παίκτες του.

Τώρα, το πιθανότερο είναι να μας περιμένουν στο Γκντανσκ οι «φίλοι» μας οι Γερμανοί στις 22 του μήνα. Από μια πρώτη εκτίμηση δείχνουν να μην μας υπολογίζουν και αυτό είναι ό,τι καλύτερο.

Σε πρώτη φάση μείναμε στο... Euro και τώρα... σβήνουμε το μνημόνιο. Αν και το σημαντικότερο είναι ότι θα πάμε να ψηφίσουμε με χαμόγελο. Τι σου είναι το ποδόσφαιρο...

Πηγή: sentragoal.gr

Euro 2012 Εθνική Ελλάδας