Παρότι οι «μακαρονάδες» έχουν τεράστια σχολή ποδοσφαίρου και μεγάλους παικταράδες, δεν δέθηκα ποτέ μαζί τους σε μεγάλη διοργάνωση. Το ίδιο συμβαίνει και τώρα.

Όμως δεν μπορώ να σας κρύψω, ότι θέλω να προχωρήσουν όσο περισσότερο γίνεται στο Γιουρο, για έναν και μόνο λόγο: Μάριο Μπαλοτέλι. Μιλάμε ότι το παλλικάρι είναι ατραξιόν. Όχι ότι δεν τα ήξερα από τα αγγλικά γήπεδα, αλλά κάθε λεπτό, που τον ζεις αγωνιστικά ή εξωαγωνιστικά, σε κάνει να τον «λατρεύεις» και περισσότερο.

Για μπάλλα, ξέρει καντάρια και άλλα τόσα. Όταν αποφασίσει, της «μιλάει», την κάνει ό,τι θέλει και μπορεί μόνος του να σμπαραλιάσει οποιαδήποτε άμυνα στον κόσμο. Το γκολ, που βάζει με τους Ιρλανδούς, είναι κα-τα-πλη-κτι-κό ! Για highlights.

Υπάρχει όμως η παράμετρος, του «όταν θέλει». Γιατί συνήθως το μυαλό του, δεν τον αφήνει. Και αυτός είναι ο Μπαλοτέλι, που όλοι αγαπήσαμε. Όχι γιατί δεν πανηγυρίζει κανένα του γκολ, αυτό το συνηθίσαμε. Αλλά γιατί είναι τόσο απρόβλεπτος, που πχ όντας «στραβωμένος», επειδή δεν ξεκίνησε 11άδα, δεν δίστασε να αρχίσει τα «γαλλικά» προς τον Πραντέλι, μετά το 0-2 και ευτυχώς που πρόλαβε ο Μπονούτσι και του έκλεισε το στόμα, γιατί θα ζούσαμε σκηνές απίστευτες. Τις προειδοποιητικές βολές, τις είχε δώσει, στα δύο πρώτα ματς, που δεν δεχόταν με τίποτε να αντικατασταθεί από τον Ντι Νατάλε. Το βλέμμα του τότε, ήταν όλα τα λεφτά.

Για αυτό και είμαστε φανατικοί «Μπαλοτελικοί», γιατί δεν μπορεί, κάποιον θα πλακώσει στο ξύλο, μέχρι να ολοκληρωθεί το τουρνουά. Αποκλείεται με τα νεύρα, που κουβαλάει, να μην μας προσφέρει κάτι για να θυμόμαστε τον σούπερ-Μάριο.

ΥΓ Πάντως οι ψυχίατροι αξίζει να ασχοληθούν επισταμένα μαζί του. Μιλάμε για κλινική περίπτωση σπάνια στα ιατρικά χρονικά.

Πηγή: pamesports.gr

Euro 2012 Εθνική Ελλάδας