Διαβάζουμε, όμως, ότι ο Πορτογάλος χρησιμοποίησε τον Σαλπιγγίδη στην κορυφή της επίθεσης και τον Νίνη στα δεξιά. Οι δημοσιογράφοι μεταφέρουν τον πειραματισμό ως «πληροφορία» και οι «ειδικοί» υποστηρίζουν ότι η επιθετική τριπλέτα Σαμαρά – Σαλπιγγίδη – Νίνη θα αιφνιδιάσει τον Λέβ και θα προβληματίσει την άμυνα των πάντσερ.

Η υπεραπλούστευση της προσέγγισης του αγώνα προκαλεί τρόμο και απορία σχετικά με την ποδοσφαιρική παιδεία όσων έχουν δημόσιο βήμα και επηρεάζουν την φίλαθλη κοινή γνώμη. Για το overlap.gr, η παράταξη δύο soft ποδοσφαιριστών στις πτέρυγες και η αποδέσμευση του Σαλπι από τα ανασταλτικά του καθήκοντα στη δεξιά πτέρυγα (ως κατά συνθήκη δεύτερο μπακ σε φάση άμυνας) ισοδυναμεί με αυτοκτονία.

Ο μοναδικός τρόπος επίτευξης του θαύματος είναι η προσαρμογή του συστήματος της Ελλάδας στον τρόπο παιχνιδιού της Γερμανίας. Επειδή, λοιπόν, οι ακραίοι του αντιπάλου διαθέτουν ποιότητα, ταχύτητα και εμπειρία σε μεγάλες διοργανώσεις είναι αφελές να τους επιτρέψουμε να αντιμετωπίζουν (ουσιαστικά) ένα ποδοσφαιριστή όταν επιτίθενται.

Αρκεί να παρακολουθήσουμε τα παιχνίδια της Γερμανίας στον όμιλο για να αντιληφθούμε ότι ο Λεβ επιτρέπει στα μπακ να ανεβαίνουν και να παίζουν overlap με τα εξτρέμ προκαλώντας αριθμητική υπεροπλία στις πτέρυγες. Αν δε μπλοκάρουμε την ανάπτυξη από τα άκρα, είναι αδύνατο να διεκδικήσουμε με αξιώσεις το μηδέν στην άμυνα.

Δεν υπάρχει λόγος να εθελοτυφλούμε. Όση προσπάθεια κι αν καταβάλλει ο Σαμαράς και ο Νίνης, θα αποδειχτούν αναποτελεσματικοί ανασταλτικά. Τα ατομικά τους χαρακτηριστικά, το ποδοσφαιρικό τους προφίλ και το αγωνιστικό τους παρελθόν αρκούν για να αποτρέψουν τον μοιραίο πειραματισμό. Η αμυντική συνοχή απέναντι στη Ρωσία ήταν εξόχως πετυχημένη. Ποιος είναι, επομένως, ο λόγος να ρισκάρουμε με βάρκα την ελπίδα;

Το ζητούμενο δεν είναι να προβληματίσει η εθνική με ανορθόδοξο τρόπο την άμυνα της Γερμανίας. Άλλωστε, τα πάντσερ λειτουργούν υποδειγματικά σε συνθήκες άμυνας και έχουν αποτρέψει τις επιθετικές ενέργειες world class ποδοσφαιριστών.

Ας μην ξεχνάμε πως ούτε ο Ρονάλντο, ούτε ο Νάνι, ούτε ο Ρόμπεν, ούτε ο Φαν Πέρσι, ούτε ο Σνάιντερ κατάφεραν κάμψουν την αντίστασή τους με ευκολία. Πόσο νόημα έχει, λοιπόν, να διακινδυνεύσουμε την ομοιογένεια της μεσοαμυντικής γραμμής για να πετύχουμε αυτό που δεν κατάφεραν τα ινδάλματα των Ελλήνων επιτελικών;

Συμπέρασμα

Η νοοτροπία των Ελλήνων είναι, συχνά, συνώνυμο του δονκιχωτισμού. Ο Σάντος, όμως, δεν είναι Έλληνας. Γνωρίζει πως το εθνικό μας συγκρότημα σημειώνει επιτυχίες μόνο όταν παρατάσσεται ρεαλιστικά με βάση το μοναδικό δυνατό σημείο: την άμυνα. Είναι, επομένως, αδύνατο να ρισκάρει γνωρίζοντας πως οι πιθανότητες υλοποίησης ενός φιλόδοξου επιθετικού πλάνου είναι απειροελάχιστες.

Πηγή: overlap.gr

Euro 2012 Εθνική Ελλάδας Σάντος Γερμανία