Ξαφνικά, από εκεί που μια συμμετοχή σε μουντιάλ ή Euro ήταν εξαίρεση πλέον έγινε κανόνας και μάλιστα με μια ιδιόρρυθμη γεωμετρική πρόοδο καθώς άρχισε με κατάκτηση το 2004,συνεχίστηκε απλά με παρουσία το 2008 και προχώρησε με πρόκριση στην οχτάδα το 2012. Ενδιάμεσα βέβαια υπήρχε και το παγκόσμιο κύπελλο της Νοτίου Αφρικής.

Όλα αυτά τα οποία απότομα άρχισαν να θεωρούνται αυτονόητα για την εθνική ομάδα ποδοσφαίρου, ποτέ δεν ήταν τέτοια. Από το 1994 και το μουντιάλ του περιφερομένου θιάσου, φτάσαμε στην απόλυτη επαγγελματική αντιμετώπιση με διευθέτηση κάθε λεπτομέρειας (γήπεδο, ξενοδοχείο, διατροφή) από πλευράς των υπευθύνων του προγραμματισμού των αποστολών.

Από το δέσιμο των σεντονιών για "απόδραση" στο ξενοδοχείο της εθνικής, στο Αντελφάι των ΗΠΑ πριν από 18 χρόνια, περάσαμε στην λεπτομερή ανάλυση των συνθηκών παραμονής και προπόνησης της ομάδας στο υψηλού επιπέδου καμπ που βρισκόταν 40 χιλιόμετρα έξω από τη Βαρσοβία.

Ακόμα και ο τρόπος που τα εισιτήρια διοχετεύονταν με βαλίτσες σε πολιτικούς το 1994, πλέον φτάνουν στα χέρια όλων των Ελλήνων που επιθυμούν να δουν από κοντά την πρωταθλήτρια Ευρώπης του 2004, σε όποια διοργάνωση κι αυτή συμμετέχει. Είναι πλέον, κάτι παραπάνω από σαφές ότι η εθνική ομάδα έχει περάσει σε άλλο στάδιο και μαζί με την εξέλιξη της, εξελίσσεται και ο κόσμος που την παρακολουθεί αλλά και οι παράγοντες που κατευθύνουν τη διοίκηση της. Προφανώς και ακόμα υπάρχουν πράγματα που μπορούν να γίνουν καλύτερα, αλλά ποιος ο λόγος για ανάδειξη αυτών τη στιγμή που κρίνουμε καλοπροαίρετα τις καταστάσεις;

Βεβαίως, αγωνιστικά, έχουμε ακόμα μακρύ δρόμο να διαβούμε για να φτάσουμε στη διεκδίκηση μιας θέσης πλάι στις κορυφαίες εθνικές του κόσμου. Εκεί είναι που αρχίζει να μετράει η βάση πια, όπως λέει και ο Σάντος. Άλλωστε ο πορτογάλος μόνο τρελός δεν είναι που απαιτεί με έντονο τρόπο το χτίσιμο της εθνικής ομάδας κάτω των 15 ετών και φωνάζει για την βαρύτητα που πρέπει να δοθεί σε αυτήν. Διότι μόνο έτσι θα μπορούμε σε λίγα χρόνια να παίζουμε με σχεδόν ισάξιο ρυθμό και για 90 λεπτά, κόντρα σε ομάδες όπως η Γερμανία.

Από την Ελλάδα ποτέ δεν έλειπε το ατομικό ταλέντο. Εκείνο που πάντα όμως απουσίαζε, ήταν η εκπαίδευση και ανάπτυξή του. Κι αν η αθρόα μετανάστευση της αφρόκρεμας της ελληνικής nouvelle vague συμβάλλει, σε ένα βαθμό, στην εξισορρόπηση με το ευρωπαϊκό επίπεδο, αυτή σίγουρα δεν μπορεί να είναι αρκετή καθώς μια τέτοια δυνατότητα δεν υπάρχει για όλους τους νεαρούς ποδοσφαιριστές της χώρας.

Πηγή: Contra.gr

Εθνική Ελλάδας