Απαραίτητη για ένεση ηθικού. Ο ομοσπονδιακός τεχνικός γελούσε αμήχανα. Ηξερε ότι οι ερωτήσεις θα τυπικές και άλλο τόσο και προβοκατόρικες. Συμπαθητικός, προσηνής, πάντα με τον καλό λόγο, ο Λεβ προσπάθησε να κερδίσει τις εντυπώσεις.

Η αμηχανία αποτυπωνόταν στο πρόσωπό του σαν ένας τεράστιος λεκές στο πουκάμισο που με κόλπα προσπαθείς να τον κρύψεις με το σακάκι. Κάποια στιγμή ξεχνιέσαι και φτάνει μια χαλαρή κίνηση να φανερώσει τον λεκέ σε κοινή θέα και να σε προδώσει.

Ετσι και ο Λεβ. Ψύχραιμος και αποφασιστικός όπως επιβάλλει το γερμανικό στυλ και η νοοτροπία, προσπάθησε να περιορίσει τη συζήτηση στη δική του ομάδα. Αλλά και μόνο οι για τρεις φορές αποστροφή του λόγου του, ότι η Γερμανία δεν φοβάται την Ιταλία, τον πρόδωσε σαν τον λεκέ στο πουκάμισο. Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Τα «πάντσερ» ένιωθαν πάντα μια ανησυχία εκ παραδόσεως, όταν σε κρίσιμα και κομβικά παιχνίδια έπρεπε να αντιμετωπίσουν την πιο πονηρή ομάδα του κόσμου. Οι ίδιοι έχουν επιλέξει τον χαρακτηρισμό και το πρόσφεραν σαν brand name στη «σκουάντρα ατζούρα» μετά το κάζο στον τελικό του Μουντιάλ το 82.

Ο Νόιερ ήταν πιο ρεαλιστής. Πιο προσγειωμένος: «Πρέπει να προσέξουμε, γιατί η Ιταλία βγάζει κάτι από το πνεύμα του 2006». Είναι αδύνατο να μη φοβούνται οι Γερμανοί όχι μόνο γιατί δεν έχουν κερδίσει την Ιταλία σε μεγάλη διοργάνωση.

Αλλά γιατί κυρίως ξέρουν ότι «μισό» λάθος ισοδυναμεί με μεγάλο δράμα.
Δίκαια η εθνική τους θεωρείται από τις καλύτερες των τελευταίων χρόνων. Αλλά στο παιχνίδι της Πέμπτης δίνουν γραπτές και προφορικές εξετάσεις, ώστε να το αποδείξουν.
Στην άλλη μεριά της όχθης η ελπίδα βασιλεύει. Χαρακτηριστικό της μεσογειακής νοοτροπίας είναι ότι οι Ιταλοί έφτασαν μέχρι τους «4». Πέρασαν από ένα δύσκολο όμιλο που για αυτούς ήταν κάτι περισσότερο από τη μισή διοργάνωση. Η αχίλλειος πτέρνα των Ιταλών ήταν πάντα οι αγώνες του ομίλου.
Τώρα η σιγουριά και το χαμόγελο με νόημα επέστρεψε στις φάτσες των Ιταλών. Δεν ανησυχούν αυτοί; Το δίχως άλλο. Και έχουν κάθε λόγο να το κάνουν. Η ομάδα έχει πλουραλισμό, έχει ποιότητα, αρκετή προσωπικότητα για να τρέξει τα σκαλοπάτια που οδηγούν στην κορυφή, αλλά δεν σκοράρει. Η ψαριά σε αυτό το τουρνουά είναι πολύ μικρή. Εχει βάλει ένα γκολ με την Ισπανία, ένα με την Κροατία και δύο με την Ιρλανδία. Με την Αγγλία δημιούργησε πάνω από 30 τελικές για να προκριθεί στα πέναλτι.

Ο μεγάλος αριθμός των τελικών προσπαθειών και τα δύο δοκάρια ανησυχούν ακόμα περισσότερο τους Ιταλούς. Τους λείπει ο σκόρερ και το ξέρουν. Ο μεγάλος σκόρερ που έκλεισε το μαγαζί του κατέβασε τα στόρια, από τη στιγμή που ο ιδιοκτήτης Ιντζάγκι βγήκε στη σύνταξη.

Βιντσέντσο Ιακουίντα, Αλμπέρτο Τζιλαρντίνο, Τζιανπάολο Πατσίνι ακόμα και ο Φάμπιο Κουαλιαρέλα δεν μπόρεσαν να πιάσουν τις επιδόσεις του τελευταίου μεγάλου στράικερ των Ιταλών. Δεν είναι όπως παλιά, που πάντα υπήρχε ένας παίκτης εκεί στην κορυφή της επίθεσης να κολλάει την μπάλα στο παπούτσι με διαβήτη και να χρεώνει τα αντίπαλα δίχτυα με παθητικό. Δεν υπάρχει ο Βιάλι, μια τρελή αποκάλυψη σαν τον Τοτό Σκιλάτσι, ένας σέντερ φορ σαν τον Μασάρο, είτε πρόσωπα σαν τον Μοντέλα ή τον Ντελ Βέκιο.
Και το πρόβλημα μεγαλώνει ακόμα περισσότερο, όταν τα κλασικά «δεκάρια» του σήμερα, που πάντα η Ιταλία είχε παραπάνω από ένα, δεν πετυχαίνουν τον ίδιο στόχο, όπως παλαιότερα ο Τότι, ο Μπάτζιο, ο Ντελ Πιέρο.
Είναι μια ομάδα που όλοι κοιτάζουν να τα κάνουν όλα και όλοι μαζί να φτάσουν στο ψηλότερο σκαλοπάτι του βάθρου. Και είναι η πρώτη φορά που η Ιταλία δοκιμάζει ένα τέτοιο σχήμα. Τόσο ομαδικό και με τόση ανάγκη να προσφέρουν στον τομέα γκολ όλοι οι συμμετέχοντες.

Αν ανησυχεί η «σκουάντρα ατζούρα» σε κάτι άλλο, είναι ότι και στα δύο κρίσιμα παιχνίδια με Κροατία και Ισπανία δέχτηκε γκολ. Αλλά στην άμυνα η Ιταλία ήξερε πάντα να βρει τις κινήσεις. Το θέμα είναι να βρεθεί ο σκόρερ και να αρχίσουν να βρίσκουν δίχτυα και οι μεσοεπιθετικοί. Αν συμβεί κάτι τέτοιο στον ημιτελικό, οι Γερμανοί δεν θα έχουν μόνο λόγο να φοβούνται, αλλά να τρέμουν.
Στους ημιτελικούς η Ιταλία γίνεται μια γροθιά, όπως λέει και ο εθνικός ύμνος «Fratelli d' Italia», έτοιμοι να... αντιμετωπίσουν τον θάνατο. Και αν τους το ζητήσεις, θα απαντήσουν «ναι». Και αυτό οι Γερμανοί το ξέρουν.

Πηγή: Sportday

Euro 2012