Generalissimo Iker!

Στις 27 Ιουνίου του 1999 έφυγε από τη ζωή ο Γεώργιος Παπαδόπουλος, που έβαλε την Ελλάδα στο γύψο για μια επταετία και ακριβώς δεκατρία χρόνια αργότερα φάνηκε ότι η ισπανική ποδοσφαιρική χούντα είναι πολύ σκληρή για να γκρεμιστεί...

Υπερβάλλω βεβαίως, διότι όπως έδειξε στους πέντε αγώνες της σε αυτό το Euro η «la roja» δεν είναι τόσο σκληρή όσο το 2008 και το 2010, αλλά στηρίζεται περισσότερο στην κεκτημένη ταχύτητα από τις προηγούμενες επιτυχίες και χάρη σε αυτήν ελπίζει ότι θα βγει αλώβητη και στον μεθαυριανό τελικό!
Generalissimo Iker!

Μέχρι στιγμής οι Ισπανοί δικτάτορες κατέστειλαν όλα τα πραξικοπήματα που οργάνωσαν οι σφετεριστές της εξουσίας τους: πρώτα απ' όλα το ιταλικό, που μάλιστα αποδείχθηκε το πιο ζόρικο, εν συνεχεία το ιρλανδικό, το οποίο έμοιαζε με παιχνιδάκι, ύστερα (και με τη συνδρομή ξένων δυνάμεων, βλέπε διαιτησία) το κροατικό, έπειτα το ακίνδυνο γαλλικό και προχθές το πορτογαλικό...

Βεβαίως, το να ανακατεύει κανείς την Ισπανία (που έζησε επί 36 συναπτά κάτω από την μπότα του Φράνκο) σε κουβέντες για δικτατορίες δεν είναι ούτε κομψό ούτε politically correct, αλλά οι λεγάμενοι βαδίζουν με ακρίβεια στα χνάρια του Generalissimo...

τον ρόλο του οποίου μπορεί κάλλιστα να υποδυθεί ο Κασίγιας!

Δεν ξέρω τι πρεσβεύει από πολιτικής πλευράς ο Ικερ, αλλά φύσει (ως αρχηγός) και θέσει (ως τερματοφύλακας) είναι ο κατάλληλος άνθρωπος στο κατάλληλο μέρος και μάλιστα την κατάλληλη στιγμή...

Για να είμαι ακριβέστερος, ο Κασίγιας είναι ο κατάλληλος άνθρωπος στο κατάλληλο μέρος τις κατάλληλες στιγμές των πέναλτι, που πάντως δεν είναι και πολλές σε αυτή την τετραετή ιμπεριαλιστική εκστρατεία τους...

Η τωρινή πρόκριση είναι deja vu από τον προημιτελικό του προηγούμενου Euro: στις 22 Ιουνίου του 2008 στη Βιέννη, μετά από 120 άκαρπα λεπτά, η Ισπανία απέκλεισε την Ιταλία με σκορ 4-2, με τον Κασίγιας να αποκρούει τα πέναλτι του Ντε Ρόσι και του Ντι Νατάλε και τον Φάμπρεγας να δίνει τη χαριστική βολή.

Προχθές το βράδυ ήταν και οι δύο απίκο: ο Ικερ είπε «όχι» στον Μοουτίνιο και επανέφερε την Ισπανία στα συγκαλά της (μετά την αποτυχία του Τσάμπι Αλόνσο), ενώ ο Σεσκ έβαλε πάλι το κρίσιμο πέναλτι...

...και μπορεί να λογίζεται ως ψεύτικο εννιάρι, αλλά είναι (νούμερο και πράγμα) το γνήσιο το 10 το καλό!

Μιας και το φερε η κουβέντα στα πιστοποιητικά γνησιότητας, όντως το ISO των Ισπανών είναι μοναδικό και ως εκ τούτου ανεκτίμητο: εκτός από τους δυο σερί τίτλους και το προσδόκιμο tremble μετρούν επίσης ένα σερί εννέα νοκ άουτ αγώνων (σε τρεις διαφορετικές διοργανώσεις), στη ροή του οποίου όχι μόνο δεν ηττήθηκαν αλλά δεν έχουν δεχθεί καν γκολ!

Επειτα από τρία «καθαρά» ματς στο Euro του 2008, τέσσερα στο Μουντιάλ του 2010 και άλλα δύο στο Euro του 2012, ο Κασίγιας μπορεί να 'χει ξεχάσει κιόλας ποιος ήταν ο τελευταίος παίκτης που τον ανάγκασε να μαζέψει την μπάλα από τα δίχτυα του...

...και για να του φρεσκάρω τη μνήμη, υπενθυμίζω ότι λεγόταν Ζιντάν και σκόραρε στο δεύτερο λεπτό των καθυστερήσεων (Γαλλία - Ισπανία 3-1) στις 27 Ιουνίου του 2006 στο Αννόβερο!

Ούτως ειπείν, προχθές συμπληρώθηκαν ακριβώς έξι χρόνια παρθενίας του Κασίγιας στα νοκ άουτ ματς και αυτό το ρεκόρ μπορεί να εξιτάρει ακόμη περισσότερο τις... φαντασιώσεις της Σάρα Καρμπονέρο!

Ε, με τόσο μακρά ποδοσφαιρική νηστεία δικαιολογημένα τον ανακήρυξαν «άγιο» τον άνθρωπο!

Συν τοις άλλοις ο Κασίγιας μετρά άλλα 419 λεπτά παρθενίας στο φετινό Euro (μετά το γκολ του Ντι Νατάλε στο ματς με την Ιταλία), ενώ προχθές έγραψε στο παλμαρέ του την 100ή νίκη του σε 136 εμφανίσεις με την εθνική Ισπανίας!

Εκτός από ρέκορντμαν ο Κασίγιας είναι επίσης αρχηγός, θεματοφύλακας και εγγυητής της τάξης και της νομιμότητας της εθνικής Ισπανίας: ως «άγιος» αποτελεί το ιερό και το όσιο μιας ποδοσφαιρικής θρησκείας και τα δικά του κλάματα προέρχονται μονάχα από υπερηφάνεια και χαρά...

Το επισημαίνω αυτό έχοντας ανεξίτηλα χαραγμένη στο μυαλό μου την εικόνα του προγόνου του σε αυτήν τη θέση Αντονι Θουμπιθαρέτα, ο οποίος στις 24 Ιουνίου του 1998 μετά τη νίκη της Ισπανίας επί της Βουλγαρίας με 6-1 στη Λανς εθεάθη να κλαίει με μαύρο δάκρυ...

Ο Μαυρομμάτης, που μετέδιδε το ματς, μας είπε επίτηδες ότι ο Θουμπιθαρέτα έκλαιγε από συγκίνηση για τη μεγάλη νίκη, αλλά η πραγματικότητα ήταν εντελώς διαφορετική: τα δάκρυά του οφείλονταν στην απογοήτευση, επειδή την ίδια στιγμή στην Τουλούζ (σε ματς το οποίο η ΕΡΤ θα μετέδιδε αργότερα σε μαγνητοσκόπηση) η Παραγουάη νικούσε τη Νιγηρία με 3-1 και ως εκ τούτου η Ισπανία έβγαινε πρόωρα νοκ άουτ από το Μουντιάλ!

Εκείνα τα φαντάσματα έχουν ξορκιστεί εδώ και μια τετραετία, στην οποία ο Κασίγιας ανακηρύχθηκε άγιος, πήρε προαγωγή σε αρχιστράτηγο και επέβαλε χουντικό καθεστώς στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο!

Πηγή: Goal