Οταν πρέπει να γεμίσεις μια σελίδα και συμβαίνει να ξημερώνει μέρα τελικού Euro, η σελίδα θα πάει εκεί: στο Κίεβο. Εκεί όπου θα μάθουμε τη 14η πρωταθλήτρια Ευρώπης από το 1960 και μετά. Να με συμπαθάτε, αλλά δεν είμαι ακόμα έτοιμος να ασχοληθώ ούτε με τον Σισοκό ούτε με τον Ζαρντίμ ούτε καν με τον αγαπημένο μου Θωμά Μαύρο.

Κάτι τέτοιες Κυριακές είναι κομμάτια ιστορίας. Κι ας μην ήταν πάντα... Κυριακές. Το 1984, όταν ο Αρκονάδα «έπνιξε» το φάουλ του Πλατινί και ο Μπελόν αποτελείωσε τους Ισπανούς με το 2-0 στο φινάλε, ήταν βράδυ Τετάρτης. Και το 1992 στο Γκέτεμποργκ, εκεί όπου οι Δανοί ολοκλήρωσαν το μικρό θαύμα τους με το 2-0 επί των Γερμανών, ήταν ημέρα Παρασκευή. Η λιγότερο «ποδοσφαιρική» μέρα. Αλλά και το 1988 στο Μόναχο, σε ένα άλλο 2-0, ο Μάρκο φαν Μπάστεν έγραψε ιστορία με την γκολάρα που έβαλε στον Ντασάεφ ένα απόγευμα Σαββάτου.

Ετσι είναι αυτός ο θεσμός. Αν ξεχωρίζει για κάτι, είναι για την ποικιλία του: 13 διοργανώσεις, εννέα νικήτριες (ακόμα και η Ελλάδα!), άλλες τέσσερις ηττημένες σε τελικούς (η παλιά ενιαία Γιουγκοσλαβία το '60 και το '68, το Βέλγιο του '80 και η Τσεχία του '96), εννέα διοργανώτριες χώρες (η Ιταλία και η Γαλλία από δύο φορές) και άλλες πέντε χώρες που ενεπλάκησαν στη διαδικασία της φιλοξενία με... παρέα -η Ουκρανία με την Πολωνία το 2012, η Αυστρία με την Ελβετία το 2008 και η Ολλανδία μαζί με τους (διοργανωτές του 1972) Βέλγους το 2000.

Για να καταλάβετε πόσο πιο απρόβλεπτο και πόσο πιο πολύχρωμο είναι αυτό το πάρτι σε σχέση με τη μεγαλύτερη γιορτή της μπάλας, το Μουντιάλ, θα σας πούμε το εξής: σε 19 Παγκόσμια Κύπελλα οι νικήτριες είναι μόλις οκτώ και οι διοργανώτριες (μαζί με τις συνδιοργανώτριες του 2002 Ιαπωνία και Νότια Κορέα) είναι όλες μαζί δεκαέξι.

Τηρουμένων των αναλογιών, τα Μουντιάλ μοιάζουν με... δικτατορία των ολίγων σε σχέση με τη «δημοκρατία» των Euro. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι τα έξι από τα 19 Μουντιάλ (σχεδόν ένα στα τρία δηλαδή) έχουν κατακτηθεί από τους εκάστοτε διοργανωτές.

Στα Euro έχει συμβεί μόνο τρεις φορές στις 13. Οι δύο μάλιστα έλαβαν χώρα σε εκείνες τις εποχές που η διοργάνωση γινόταν ακόμα με τέσσερις ομάδες, επομένως με μεγαλύτερες πιθανότητες για τον καθένα από τους συμμετέχοντες. Από το 1980, που άρχισε να γίνεται πιο δύσκολο, μόνο οι Γάλλοι τα κατάφεραν: το 1984 με τον Πλατινί μπροστάρη.

Στα Εuro δεν θα δεις να τίθενται αντιμέτωπες ομάδες με ποδοσφαιρική «απόσταση» όσο αυτή της Βραζιλίας με τη Βόρεια Κορέα. Σε Μουντιάλ έχουμε δει σκορ 10-1, 9-0, 8-0, 8-3 και πάμπολλες εφτάρες και εξάρες. Σε Euro, μέχρι 5-0! Και μόνο τρεις φορές: οι δύο μάλιστα την ίδια μέρα, στις 16 Ιουνίου του 1984, όταν οι Γάλλοι διέσυραν τους Βέλγους και οι Δανοί τους Γιουγκοσλάβους.

Πώς να πλήξεις λοιπόν; Και πώς να μη σου μένουν ανεξίτηλες οι μνήμες, ακόμα και αν η πρώτη εντυπώθηκε στο μακρινό 1980, τότε που ο Χορστ Χρούμπες σηκώθηκε πιο ψηλά απ' όλους στο κόρνερ του Ρουμενίγκε και ματαίωσε την παράταση στο «Ολίμπικο» της Ρώμης; Την ήθελα την παράταση, για να πάει πιο πίσω η ώρα της (ανεπιθύμητης για έναν εννιάχρονο και πολυαναμενόμενης πια για έναν σαραντάρη) κατάκλισης, αλλά ο θηριώδης Γερμαναράς με απογοήτευσε.

Το Euro του 1984 ήταν μια απόλαυση διαρκείας, με το παιδικό μου ίνδαλμα Μισέλ Πλατινί να κάνει δικό του εκείνο το δεκαπενθήμερο. Το 1988, με την ανθρωπότητα ακόμα χωρισμένη σε «ανατολή» και «δύση», ήμουν με τους Σοβιετικούς, αλλά εκστασιάστηκα με το γκολ-κομψοτέχνημα του Φαν Μπάστεν.

Από το 1992 και μετά, η μπάλα είχε γίνει μέρος της επαγγελματικής μου καθημερινότητας, αλλά δεν έχασε ποτέ τη μαγεία της. Και ειδικά όταν επρόκειτο για διεθνείς διοργανώσεις. Κάθε Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα έχει αφήσει και κάτι να θυμόμαστε και θεωρώ ότι αυτό που τελειώνει σήμερα είναι από τα καλύτερα της ιστορίας.

Υπάρχει, βέβαια, και το... καλυτερότερο. Το απόλυτο θαύμα του 2004, αυτό το... καπρίτσιο της ιστορίας. Πολύ απλά, η μεγαλύτερη έκπληξη στην ιστορία του παγκόσμιου αθλητισμού!

Αυτό δεν το θυμάμαι ούτε ως επαγγελματίας ούτε ως φίλαθλος. Το θυμάμαι όπως και ο καθένας από εσάς: ως ένας Ελληνας που χωρίς να το καταλάβει βρέθηκε μέσα στο αυτοκίνητο να κορνάρει σαν παλαβός, έχοντας κρεμάσει στα παράθυρα σημαίες και κασκόλ. Αλλά από αυτό δεν χρειάζεται να σας θυμίσω εγώ κάτι. Είμαι βέβαιος ότι όλοι το θυμόμαστε και το «ζούμε» ακόμα, σαν να συμβαίνει τώρα. Καλή διασκέδαση το βράδυ.

Ο Ζινεντίν Ζιντάν είχε καταστήσει σαφές ότι θεωρούσε πολύ πιο ενδιαφέρον το Euro από το Μουντιάλ. «Εκεί υπάρχουν μόνο μεγάλες ομάδες» έλεγε. Κι αν δεν ήταν όλες οι ομάδες μεγάλες, ήταν σαφώς πιο μικρές αποστάσεις. Γι' αυτό και είναι σπάνιες οι νίκες με πολύ μεγάλα σκορ.

Πηγή: Goal

Euro 2012