Ο Καπουράνης, κάποτε, έκανε ένα 1-2 στο Καραϊσκάκη κι έγινε στιχάκι και σύνθημα. Και «απ’ αυτό», που λέει ο λόγος, σήμερα, δεκαπέντε-τόσα χρόνια μετά, έχει κι ένα καλό πόστο στον οργανισμό-Παναθηναϊκός. Ο Κατσουράνης, που έκανε ένα ίδιο 1-2 κι αυτός στο Καραϊσκάκη, και ταιριάζει και το επώνυμό του με τη ρίμα, ένα «τσ» αντί για ένα «π» είναι όλη κι όλη η διαφορά, όμως δεν θα γίνει τραγουδάκι. Κι ακούγεται εντελώς απίθανο, σε μιάμιση δεκαετία από τώρα, να δουλεύει με κάποιον τρόπο για τον Παναθηναϊκό. Μια μικρή, τόση δα, σκέψη «της στιγμής» για να καταλαβαίνουμε πώς γράφεται, μερικές φορές, ή έστω πώς αποτυπώνεται στη συλλογική συνείδηση, η ιστορία σ’ αυτό το πράγμα που λέγεται ποδόσφαιρο…

Απ’ το «ένα-δύο στο ογδόντα-δύο» που θα ήταν το κανονικό λοιπόν, «δύο-ένα στο ενενήντα-ένα» που είναι το αντικανονικό. Ο Ολυμπιακός κράτησε το 100% της έδρας του, με μια «νίκη Μαρινάκη» που είναι βέβαιον ότι θα έκανε τον Κόκκαλη να…πεθάνει απ’ τη ζήλεια! Μια μπρουτάλ νίκη. Κάπως έτσι συνεπώς (αυτό δεν ήταν που «έφτιαχνε» τον παππού Σωκράτη και κορυφώθηκε στη Ριζούπολη;) ο Ολυμπιακός καταλήγει «απολογούμενος» για την κατάκτηση ενός πρωταθλήματος, περί το δικαιωματικόν του οποίου δύσκολα θα εύρισκε κανείς, πριν απ’ το 1-2 που έγινε 2-1, μια λογική αντίρρηση. Δύσκολα θα βρεθεί τέτοια, μια λογική αντίρρηση, ακόμη και μετά το 1-2 που έγινε 2-1.

Γιατί ουδείς «πείραξε» τον Παναθηναϊκό για να πετάξει τους επτά εντός έδρας πόντους (Ξάνθη, Λάρισα, Ολυμπιακός Βόλου), ακριβώς εκείνους, δηλαδή, που τον κατέβασαν στο Φάληρο ευρισκόμενο στο -7. Ισα-ίσα, διαιτησίες-αναπνευστήρες, μη μεγαλώσει η απόσταση κι άλλο, υπήρξαν στο μεταξύ «εδώ κι εκεί» αρκετές. Ο Παναθηναϊκός, τα σκήπτρα που ανέκτησε πέρυσι, εφέτος στην ουσία τα παρέδωσε πριν τα Χριστούγεννα όταν ηττήθηκε απ’ τον Ολυμπιακό Βόλου στο Μαρούσι. Με τη λήξη του πρώτου γύρου. Στον Πειραιά, άλλον «μισό» γύρο αργότερα, αυτό που έγινε το Σαββατόβραδο είναι ότι τα παραδομένα σκήπτρα, ενώ ακόμη άξιζε να ζήσει μ’ αυτά για τουλάχιστον μερικές εβδομάδες (και «ποτέ δεν ξέρεις»), επί τόπου του τα αφαίρεσαν βιαίως…

Το θέμα μας, ωστόσο, δεν είναι ο Παναθηναϊκός τόσο. Οσο είναι ο Ολυμπιακός. Που κάνει μια ολόκληρη πολιτική, γιγαντιαία πολιτική, χτισμένη επάνω στη διαφορετικότητα του Καραϊσκάκη. Τώρα, με παλιά. Η…ειρωνεία είναι ότι η διαφορετικότητα δεν είναι επικοινωνιακό εύρημα. Υφίσταται, στ’ αλήθεια. Η ατμόσφαιρα το Σάββατο, ως τη στιγμή του εναρκτήριου σφυρίγματος, ήταν (πιστέψτε με, ήμουν μέσα) έως «ξενέρωτη»! «Με τον ΠΑΟΚ δεν το συζητώ, αλλά και με τον Πανσερραϊκό μπορώ να σου πω, πιο δυνατό παλμό είχαμε» μου είπε ένας…απελπισμένος, με τον τόσο πολιτισμό, θαμώνας στα δημοσιογραφικά.

Ολο αυτό, μονομιάς έγινε η εκτός ελέγχου εικόνα χαβούζας που βίωνε κανείς με τη λήξη. Χάθηκε η μπάλα, που λένε. Μια εικόνα, δίχως καν το ελαφρυντικό «μας αδίκησε η διαιτησία» (αφού μας ευνόησε…) ή «χάσαμε, θολώσαμε, μπουκάραμε» (αφού νικήσαμε, κι όχι απλώς νικήσαμε, πήραμε το πρωτάθλημα…), μια εικόνα εκτεταμένων, όχι επεισοδίων πια, καλτ φρικαλεοτήτων. Με τον ΠΑΟΚ στο κύπελλο, το Πειθαρχικό της ΕΠΟ «ήθελε και πίστεψε» τη τζάμπα παρόλα της υπεράσπισης ότι, τάχα, κύριε πρόεδρε βρήκαμε απ’ το κλειστό κύκλωμα αυτόν που πέταξε το αντικείμενο στον βοηθό διαιτητή και δεν θα ξαναπατήσει στο γήπεδο. Προστιματάκι, και τέλος. Στο Πειθαρχικό της Σούπερ Λιγκ, αύριο-μεθαύριο, θα πουν ότι απ’ το ίδιο κλειστό κύκλωμα βρήκαν και τους εκατοντάδες μπουκαδόρους του Σαββάτου και θα τους κόψουν τη μπάλα; Να ‘ναι από μια μεριά ο Βαγγέλης αυτοπροσώπως, ν’ ακούσει να το λένε οι δικοί του, και να του φαίνεται τόσο κουφό που να κρατά την ίδια την κοιλιά του απ’ το χο-χο-χο…

Πριν τις ανεξέλεγκτες καταστάσεις, και στις…ελεγχόμενες (η αλήθεια είναι πως) ούτ’ ο Βαλβέρδε, εάν κάτι τέτοιο επιδίωκε απ’ αυτό το ματς-ορόσημο, κέρδισε επιχειρήματα. Δεύτερη φορά ο Παναθηναϊκός γύρισε, όπως και στο Στάδιο, ένα ντέρμπι που ο Ολυμπιακός το είχε «στρώσει» τόσο καλά. Αυτή τη φορά δε, ο Παναθηναϊκός το γύρισε μολονότι τα διαθέσιμα εναλλακτικά όπλα του ήταν, σε σύγκριση μ’ εκείνα του Ολυμπιακού, σκέτη απελπισία. Ο Γκοβού. Να κλαις. Αλλ’ ο Νίνης δεν άντεχε πιο πολύ. Ο Σιμάο. Να κλαις. Αλλ’ ο Καραγκούνης δεν άντεχε πιο πολύ. Και τρίτη αλλαγή του Ζεσουάλντο Φερέιρα, προτιμότερος (απ’ όσους συμπλήρωναν τον πάγκο) ο Κανένας που μπήκε παρά ο οποιοσδήποτε άλλος που θα μπορούσε να μπει! Ο Τσινγούρι μπορεί να αισθάνεται πολύ τυχερός άνθρωπος. Διότι πήρε ο Ολυμπιακός ένα σαφές μάθημα, με αξιόπιστο κριτήριο, ότι δεν είναι τόσο καλός όσο ενδεχομένως έχει παρασυρθεί να νομίζει πως είναι. Η τύχη του ήταν ότι συνήθως αυτά τα μαθήματα, τα παίρνεις μεν, αλλ’ έχουν κόστος. Το συγκεκριμένο, ο Ολυμπιακός το πήρε δίχως να πληρώσει σέντσι.

Στους νικητές της χρονιάς αλλά χαμένους της βραδυάς, να προσμετρήσουμε και τον αγαπημένο, το εννοώ μέχρι κεραίας, Βασίλη (Τοροσίδη). Ελπίζω, με το κεφάλι καθαρισμένο, να έχει καταλάβει ότι η συμπεριφορά του παραβίασε τη λεπτή γραμμή. Ότι, ναι, είναι ο αρχηγός. Για την ακρίβεια, έχει κατακτήσει σπαθένια την τιμή να είναι ο αρχηγός. Ο αρχηγός του Ολυμπιακού, όμως. Όχι ο αρχηγός της Θύρας-7…

Πηγή: contra.gr

Κόκκαλης Μαρινάκης Παναθηναϊκός Superleague Ολυμπιακός