Γράφει ο Μιχάλης Τσώχος.

Δεν είχα όμως υπολογίσει τόσο, τον παράγοντα κούραση, που σας έγραψα από την πρώτη κιόλας μέρα, ότι θα κρίνει το φετινό Γιούρο.

Και οι Ισπανοί διαχειρίστηκαν πανέξυπνα αυτό το θέμα, παίζοντας όλα τους τα παιχνίδια στο 60 - 70 %, που τους ήταν υπέραρκετό, λόγω ποιότητας υλικού, για να τους φέρουν μέχρι τον τελικό. Μπορεί να γκρίνιαζαν κάποιοι, αλλά ο Ντελ Μπόσκε τα είχε σωστά υπολογισμένα τελικά.

Και την κρίσιμη ώρα, την ώρα του τελικού, εμφάνισε πολύ πιο φρέσκια την ομάδα του και λόγω προγράμματος. Οι «ατζούρι» καταπονημένοι μέχρι να πάνε στον ημιτελικό με τους Γερμανούς, με 24 ώρες λιγότερη ξεκούραση από τους Ισπανούς και με ταξίδι, από την Βαρσοβία στο Κίεβο (και όχι από το Ντόνετσκ, όπως οι νικητές), κατέρρευσαν στο γήπεδο. Με το 1-0 κιόλας, φάνηκε ότι δύσκολα θα γλύτωναν την ήττα: η μία ομάδα έτρεχε, η άλλη προσπαθούσε να ακολουθήσει. Σε αυτό το επίπεδο, δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια για κάτι άλλο, παρά για αυτό που είδαμε.

Σταμάτησε και ο Κασίγιας, δυο-τρία καλά σουτ στο 1-0 αλλά και στο 2-0, πέσανε και δυο-τρεις γερές κλωτσιές σε Κασάνο-Μπαλοτέλι, «τέζα ο καμπούρης». Ό,τι και αν ήθελε να κάνει ο Πραντέλι, πρέπει να διαθέτει και τα όργανα, για να το καταφέρει. Και στο Κίεβο, δεν τα είχε. Άλλωστε και η παρουσία και μόνον στον τελικό, μάλλον πρέπει να θεωρηθεί σούπερ-επιτυχία, για αυτό το σύνολο.

Συμφωνώ ότι χάλασαν την political correct εικόνα τους οι Ισπανοί, που δεν σεβάστηκαν στο τέλος την ομάδα που έπαιζε με δέκα παίκτες από το 60, αλλά αυτά ας τα αφήσουμε στην «ποδοσφαιρική δικαιοσύνη», που θα τους το ανταποδώσει κάποια στιγμή.

Αγωνιστικά πάντως αποδείχθηκε ότι διαθέτουν πλουσιότατο υλικό, που δίκαια έγραψε ιστορία, καθώς έγινε η πρώτη ομάδα με τρεις συνεχόμενες κατακτήσεις κορυφαίων τροπαίων (πέρα από τα δύο συνεχόμενα Ευρωπαϊκά).

Για μένα όμως το μεγαλύτερο επίτευγμα αυτής της ομάδας είναι άλλο. Πέρα από το αγωνιστικό. Είναι η τεράστια επιτυχία του Ντελ Μπόσκε και των συνεργατών του, να κρατήσουν τα αποδυτήρια και να συνθέσουν ένα μίνιμουμ ομαδικού πνεύματος, σε μία πανσπερμία ατόμων, με ελάχιστη εθνική συνείδηση: μετά το τέλος, άλλος είχε την Ισπανική σημαία, άλλοι την Καταλανική, άλλη το λάβαρο των Βάσκων, άλλοι αφιέρωνα στους αδικοχαμένους Ισπανούς ποδοσφαιριστές! Ο καθένας τον χαβά του. Μέχρι διπλωματικό επεισόδιο πήγε να γίνει με τον πρίγκηπα Φίλιππο, όταν είδε τον Φάμπρεγκας και τον Πικέ να βγάζουν φώτο το Κύπελλο με την σημαία της Καταλωνίας.

Και όμως, όλοι αυτοί οι τύποι, που επιπλέον «σφάζονται» και για τα εσωτερικά τους (με Μπαρτσελόνα, Ρεάλ Μαδρίτης, Βαλένθια, Μπιλμπάο κλπ) κάπου βρήκαν έναν κοινό κώδικα επικοινωνίας και αλληλοσεβασμού (έως έναν βαθμό) και το έβγαλαν στο γήπεδο, φτάνοντας σε αυτές τις εξαιρετικές και ιστορικές επιτυχίες, που θα δυσκολευτεί κάποια άλλη, ευρωπαϊκή ομάδα τουλάχιστον, να επαναλάβει. μας».

Πηγή: pamesports.gr

Euro 2012 Ισπανία Ιταλία