Κόκκαλης ή Βαρδινογιάννης;

Αφού διευκρινίσω πως γράφω για το βιβλίο «Ο αγώνας της ζωής μου» τώρα που το διάβασα, ακριβώς όπως είχα δεσμευτεί μετά την παρουσίασή του, επανέρχομαι στο αρχικό ερώτημα: Πόσα μπορείς να μάθεις μέσα σε λίγες ώρες για το ελληνικό ποδόσφαιρο; Και συμπληρώνω: Με πόσα από αυτά μπορεί να χαμογελάσεις; Να τσατιστείς; Να μπλοκάρεις; Και πόσα να τα ξανασκεφτείς, να τα ανασύρεις από τη μνήμη και ίσως να τα δεις κι αλλιώς; Για Νικοπολίδη μιλάμε. Τερματοφύλακα. Τόσα, όσα τα γκολ που έτρωγε ή όσα εκείνα που έσωζε...

Δεν θα ξεκινήσω με υψηλή κριτική στο βιβλίο, ωστόσο θα σημειώσω πως το διάβασα σχεδόν μονορούφι, με κάποια διαλείμματα για να φτιάξω καφέδες. Δεν γράφω πως δεν μπορούσα να το αφήσω από τα χέρια μου, γιατί θα ήταν υπερβολή. Άλλωστε, η αυτοβιογραφία είναι ένα πολύ ιδιαίτερο λογοτεχνικό είδος. Πιο πολύ σημασία έχουν τα γεγονότα και ο πρωταγωνιστής που τα έζησε, παρά ο τρόπος γραφής, τα όποια λογοτεχνικά ευρήματα, τα τρικ, το ευφάνταστο φινάλε, τα δύσκολα νοήματα, η τέχνη της γλώσσας.

Διαβάστε τη συνέχεια στο gazzetta.gr