«Θα το παλέψω, Βασίλη. Ο,τι κι αν γίνει, εγώ θα το παλέψω». Ακούω σαν τώρα τη φωνή του στο τηλέφωνο, την ημέρα που μιλήσαμε και γνώριζε ήδη για τον «Γολγοθά» της υγείας του που επρόκειτο να ανέβει. Ο κόμπος στο λαιμό μου, η αγωνία να μη μεταδώσω το φόβο μου, η προσπάθεια να τον εμψυχώσω, όλα μού έρχονται στο μυαλό.

Οπως και η πρώτη στιγμή που γνώρισα τον Τζόνι Βεκρή, εδώ στα γραφεία του «Goal». Τον είχα ακουστά ως έναν από τους καλύτερους δικηγόρους των Αθηνών. Εκείνο το καλοκαίρι, προτού ασχοληθεί με τα διοικητικά του Παναθηναϊκού, συνάντησα τον άνθρωπο Τζόνι. Εναν θαυμάσιο, χαμογελαστό, σεμνό, ευφυή χαρακτήρα με τον οποίο χαιρόσουν να συζητάς. Γνωρίσαμε εδώ στην εφημερίδα και το γιο του, τον Σωκράτη -ακόμη μαθητής Λυκείου τότε- παλικάρι που όλοι λατρέψαμε.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη λεπτότητα με την οποία ο Τζόνι χειριζόταν τα θέματα του πολυμετοχικού Παναθηναϊκού, τις κόντρες, τις διενέξεις. Ποτέ δεν είπε κακή κουβέντα για κανέναν εκ των πρωταγωνιστών. Πάντοτε το άγχος του ήταν πώς θα καταφέρει ο σύλλογος να βγει από το αδιέξοδο, όχι ποιο πρόσωπο θα επικρατήσει. Αγάπησε με πάθος τον Παναθηναϊκό και μόχθησε για το καλό του.

Ο Τζόνι Βεκρής είναι, ήταν από τους ανθρώπους που φώτισαν με την παρουσία και το ήθος τους το χώρο. Με το χαμόγελό του φωτίζει από χθες τον Παράδεισο. Μόλις στα 52 του χρόνια έφυγε για το μεγάλο ταξίδι χωρίς γυρισμό. Από την ίδια καταραμένη αρρώστια που έφυγε ο πατέρας μου στα 56 του, που φεύγουν χιλιάδες νέοι άνθρωποι καθημερινά. Από τον ίδιο πόνο που χτυπάει ανελέητα την πόρτα κάθε οικογένειας εδώ και δεκαετίες.

Ο Σωκράτης θα είναι πάντα περήφανος για τον πατέρα του. Κι όλοι εμείς που είχαμε την τύχη να τον γνωρίσουμε και να λέμε πού και πού μια κουβέντα παραπάνω ξέρουμε ότι ο Τζόνι Βεκρής ήταν, πέρα από σπουδαίος νομικός, ένας υπέροχος άνθρωπος. Κι ένας μεγάλος μαχητής. Καλό ταξίδι, Τζόνι.

Πηγή: Goal

Βεκρής Παναθηναϊκός Superleague