Γράφει ο Κωνσταντίνος Αγγελόπουλος...

Αυτό το «χειρότερα κρυμμένο μυστικό της Φόρμουλα Ένα» κυκλοφορούσε στα χείλη απάντων από το 2008 και για κανέναν χρόνο, πως ο Αλόνσο συμφώνησε με τη Scuderia για το ’10 ή το ’11. Στην πλειοψηφία τους, οι τιφόζι ενθουσιάστηκαν· κι είναι ένα κοινό που τα παράσημα τα απονέμει με το σταγονόμετρο, άσε που είναι μετρημένοι οι πιλότοι που έχουν πάρει εξαρχής το «χρίσμα» του Ferraristi από την εξέδρα.

Παρέμενα ν’ αμφιταλαντεύομαι, έμεινα ανάμεσα στο «ναι» και στο «όχι» για καιρό, άφησα να περάσει η σεζόν ώσπου να τον δω με τα κόκκινα για να αποφασίσω.

Το «συν» του, ένα και μοναδικό, ήταν το αγωνιστικό προφίλ: ένας (καλώς εννοούμενος, βλέπε «ιταλικώς εννοούμενος») οδηγικός κωλοπαιδισμός, το πρώτο -μετά το… δίπλωμα οδήγησης- «γαλόνι» που πρέπει να ‘χεις για να περάσεις την πόρτα του Μαρανέλο. Ο Ισπανός το είχε – αν και το απέκτησε αργά, όταν του ξεριζώθηκε από το μυαλό το χούι να προσέχει για να τερματίσει ασφαλώς. Δεν είναι οι βαθμοί über alles, δεν είμαστε εμείς αυτοί που μετράνε τα κουκιά ένα προς ένα, εμείς το καβάλλημα του κερμπ χειροκροτάμε και το προσπέρασμα από το γρασίδι…

Στα «πλην» του, ένα σωρό (οδηγικά και μη) συμβάντα που με ξενέρωναν πάντοτε: στο «Spygate» του 2007 και στο «Crashgate» του 2008, στα δυό μεγάλα σκάνδαλα των τελευταίων ετών, ο Ισπανός ήταν μέσα. Χωμένος ως τα μπούνια. Και στα δύο η Ferrari ήταν στην πλευρά των χαμένων. Ήταν κι οι… κακές παρέες, που λένε: αυτό το κόλλημά του με τον Φλάβιο Μπριατόρε -τον μάνατζέρ του, τον άνθρωπο που τον έβγαλε στο κλαρί- που δεν χώνεψα ποτέ. Πες μου τους φίλους σου να σου πω ποιός είσαι…
Κάποτε τον είδα με τα κόκκινα. Να ορκίζεται, στα πρώτα του λόγια, αιώνια πίστη στη Σκουντερία («θέλω να κλείσω την καριέρα μου στη Ferrari» και λοιπά), κι εγώ να ξενερώνω, να μου ακούγεται σαν το «μικρός είχα το πόστερ του Βιλνέβ στον τοίχο μου»… Να αστειεύεται κάνοντας το κοκοράκι («οι bookies έχουν δίκιο που με λένε πρώτο φαβορί, βάλτε όλα σας τα λεφτά πάνω μου τώρα») κι εγώ να μουτζώνω την εφημερίδα που το έγραφε.

Να διαβάζω ολόκληρη την κουστωδία του Μαρανέλο, από τον Ντομενικάλι ως το τελευταίο pit boy, να υπογράφουν πως ο Αλόνσο είναι το καλύτερο πράγμα στον κόσμο μετά τις τηγανητές πατάτες.

Άσε που η αντιπολίτευση καραδοκούσε και στο «σπίτι» μου: στην εφημερίδα, ο specialist Πάνος Διαμάντης δεν βαριόταν να μου επαναλαμβάνει πως, «καλός είναι, περίμενε να τον δεις…», σαν, ξέρω ‘γω, να ήμουν άρρωστος κι ο Αλόνσο το θαυματουργό μποστάνι· κι η Βασιλική Παπαντωνοπούλου τον έβαζε κορώνα στο κεφάλι της, εκεί πλάι στον Ναδάλ και στον Ραούλ και σε κάτι άλλες φιγούρες της από ‘δω πλευράς της ιβηρικής…

Σαν κέρδισε το πρώτο του Γκραν Πρι με τη Ferrari, έμεινα απαθής. Τον περίμενα στα πιό δύσκολα – που, αλήθεια, ήλθαν πολύ σύντομα και καταιγιστικά και διήρκεσαν πολύ κι ο Αλόνσο (όπως κι ο Μάσα και η υπόλοιπη ομάδα, για να είμαστε δίκαιοι) δεν είχαν τα αντανακλαστικά για ν’ αντεπεξέλθουν. Εκεί, στα δύσκολα, όταν ήταν ξεκάθαρο underdog, άρχισα να μαλακώνω…
Και φέτος, όταν όλοι τον ξέγραψαν από την αρχή, κι αυτόν και την ομάδα, πείσμωσα – όπως, προφανώς κι όλοι τους στο Μαρανέλο. Ναι, η F2012 είναι εντελώς υποδεέστερη των περιστάσεων (και… κακάσχημη, μην το ξεχνάμε:http://goo.gl/AoduT), μα μέσα στον ποταμό των προβλημάτων, ένα πράγμα έγινε φανερό από την αρχή, από το πρώτο πιτ στοπ: πως η φετινή Ferrari είναι… band of the hand.

Είναι μία αληθινή ομάδα, όπου όλοι δουλεύουν σαν τα πέντε δάχτυλα του χεριού, σαν καλοκουρδισμένο ρολόι. Προσπάθησε να βρεις έναν αγώνα που κατέβηκε κακοστημένη ή απροετοίμαστη· προσπάθησε να θυμηθείς πότε μία Ferrari εγκατέλειψε από μηχανικό πρόβλημα· προσπάθησε να ανακαλύψεις ένα πιτ στοπ που να μην ήταν χορογραφία· προσπάθησε να συνειδητοποιήσεις μία στρατηγική που να ήταν κακοσχεδιασμένη – όχι που να μην πλήρωσε, γιατί αυτό συμβαίνει, αλλά που να στήθηκε ερασιτεχνικά, στο πόδι.

Κι επιπλέον, προσπάθησε να βρεις έναν φετινό αγώνα όπου ο Αλόνσο να μην έδωσε ψυχή, σώμα, κουράγιο, ό,τι έχει. Εδώ, respect… Δεν νομίζω πως άλλος οδηγός θα το πάλευε τόσο δυνατά, με συνέπεια, κόντρα σε όλους και όλα, όταν οι άλλοι ήταν ταχύτεροι ή όταν τα λάστιχά του ήταν λιωμένη αλοιφή στην άσφαλτο. Οι τρεις, ως τώρα, νίκες του, όλες αντρίκειες: στη Μαλαισία μέσα σε καταιγιστική βροχή· στη Βαλένθια ξεκινώντας από την ενδέκατη θέση· στη Γερμανία κρατώντας Φέτελ και Μπάτον πίσω, στο όριο του DRS, για μισό αγώνα.

Κι η αγωνιστική του συμπεριφορά, όπως την περιέγραψα στην αρχή: ο οδηγικός κωλοπαιδισμός στα καλύτερά του. Έτσι, μιά ώρα μέσα στο Γκραν Πρι της Ευρώπης, την ώρα που «κατάπινε» τον κακόμοιρο Γκροζάν, κέρδισε και το παράσημο του… αντιφρονούντα Ferraristi: http://goo.gl/uwbZn

Μαζί μ’ αυτά, πήρε και μιά θέση στο προσωπικό μου top ten. Είναι η δεκάδα αυτών που έχω δει με τα μάτια μου να οδηγούν Ferrari (εξόν από τα ιερά τέρατα, τους Ασκάρι και τους Φάντζιο) κι ο φετινός Φερνάντο Αλόνσο πέταξε έξω τον Μάνσελ για να καταλάβει, προς ώρας, τη δέκατη θέση – ναι, Βασιλική, με ανοδικές τάσεις…

Στο εννιά, οΈντι Ιρβάιν. Καμμένα μοτέρ, φοβερές γκριμάτσες, vivere pericolosamente… Μας εξόργιζε αλλά τον αγαπούσαμε. Σαν τον ξάδελφο που κλειδώνουμε από ντροπή στο υπόγειο όταν έρχονται ξένοι…

Στο οκτώ, ο Τζιανκάρλο Φιζικέλα. Λίγοι μήνες στη Ferrari υλοποίησαν το όνειρο που είχε μιά ζωή. Αν τον είχε υπογράψει νωρίτερα η Scuderia, μάλλον η ζωή του θα ήταν πολύ καλύτερη. Και πιό ψηλά στο top ten μου.

Στο επτά, ο Κίμι Ράικονεν. Ο «Κίμι ο μπεκρής» υπήρξε, με λίγα λόγια, ένας απίθανος οδηγός σε λάθος ομάδα. Ίσως και η Ferrari και ο ίδιος ανακουφίστηκαν με το διαζύγιο. Και στους δύο έμειναν ωραίες στιγμές, πάντως.

Στο έξι, ο Νίκι Λάουντα. Ο «προδότης» ήταν, στ’ αλήθεια, ένας εξαιρετικός οδηγός, hand-picked από τον γέρο-Έντζο. Έφυγε με τραγικό τρόπο από την ομάδα, μα η αγάπη δεν σβήνει έτσι απλά…

Στο πέντε, ο Ζαν Αλεζί. Ο οδηγός των tifosi: πήρε κι έδωσε πολλή αγάπη όσον καιρό έμεινε στο Μαρανέλο. Στα χαρτιά, μιά νίκη σε πέντε χρόνια δεν είναι τίποτε, αλλά ο χαρακτήρας κι η μενταλιτέ του ήταν ταμάμ Ferrari…

Στο τέσσερα, ο Γκέρχαρντ Μπέργκερ. Όταν ο Προστ με τον Σένα μονοπωλούσαν, το ’88, τη χρονιά, κερδίζοντας 15 στα 16, μάντεψε ποιός κέρδισε το Γκραν Πρι της Ιταλίας και σκόρπισε την ευτυχία…

Στο τρία, ο Μίχαελ Σουμάχερ. Απόλυτο respect στον άνθρωπο που αντιπροσωπεύει όλα όσα ΔΕΝ είναι η Ferrari – κι όμως, ταίριαξε τόσο πολύ που σήμερα, κάθε που η κάμερα πιάνει την πράσινη Μερτσέντες, αφήνω κι έναν αναστεναγμό…
Στο δύο, ο Μικέλε Αλμπορέτο.

Το λάστιχο που έκαψε στην άσφαλτο, το χορτάρι που κούρεψε γύρω από τα κερμπ, τα μοτέρ που έκαψε στην καριέρα του είναι το καύσιμο ζωής των Ferraristi όλου του κόσμου…

Στο ένα, ο Ζιλ Βιλνέβ. Ο Απολύτως Μεγαλύτερος Πιλότος Στην Ιστορία του Σπορ.

Πηγή: theinsiders.gr

F1