Το λάθος της ήταν πως ενστερνίστηκε μια ανόητη ατάκα (ΟΚ, με ρατσιστική απόχρωση) από τις χιλιάδες που κυκλοφορούν και αναπαράγονται στα social media. Σιγά το... έγκλημα δηλαδή που έκανε, ειδικά στην ηλικία της κι από τη στιγμή που ζήτησε συγγνώμη (προσωπικά με έπεισε, αλλά δεν στέκομαι σε αυτήν) κι ας είναι πρωταθλήτρια...

Ακόμη πιο χαζή όμως βρήκα τη... βιαστική απόφαση της Επιτροπής που απέκλεισε την Παπαχρήστου από τους Ολυμπιακούς Αγώνες, μεταμορφώνοντας έτσι -από το... πουθενά, μέσα σε λίγες ώρες- μια συνηθισμένη κοπέλα της εποχής και της ηλικίας της (και τίποτε παραπάνω) σε μια εν δυνάμει «ηρωίδα», για σημαντική μερίδα των νεοελλήνων....


Το αποτέλεσμα; Να χωριστούμε σε «φιλο-Παπαχρηστικούς» και σε «αντι-Παπαχρηστικούς» κι αντί να ασχολούμαστε με το νέο «κούρεμα» των συντάξεων, την ανεργία που έφτασε στο 25% και το τι μας περιμένει από τον Σεπτέμβριο (πιο πιθανό τότε, αντί για την Εκθεση της Θεσσαλονίκης, να εορταστεί η... έκθεση της τρόικας) να μαλώνουμε για μια υπόθεση που ήταν για γέλια και για κλάματα μαζί και παραλίγο να... προκαλέσει μέχρι και σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών!

Δυστυχώς, έτσι εξελίσσονται τα πράγματα σε μια χώρα που έχει ξεμείνει από πρότυπα, αξίες, ηγέτες, πραγματικούς ήρωες και επιβραβεύει τη... δηθενιά, τη λαμογιά, το βόλεμα, τη σύγχρονη διαδικτυακή κατινιά και βλακεία...

Το χειρότερο βέβαια ακολούθησε χθες: ο ντόρος που δημιουργήθηκε και οι προεκτάσεις που δόθηκαν στο ανυπόστατο θέμα με τη σημαιοφόρο της Γερμανίας στο Λονδίνο, τη Νατάσα Κέλερ, δείχνουν το πώς λειτουργούν -δυστυχώς- στην Ελλάδα η δημοσιογραφία, η πολιτική, η «ειδησεογραφική blogόσφαιρα», γενικότερα ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας μας. Μιλάμε για ξεπεσμό, για ξεφτίλα...

Οσον αφορά το ολυμπιακό ιδεώδες (στην... εποχή της ντόπας και των χορηγών που κάνουν κουμάντο), το οποίο εσχάτως ξαναθυμηθήκαμε, συγγνώμη, αλλά δεν θα πάρω (σχολιάσω). Κι ας είχε χθες βράδυ κοτζάμ glamorous τελετή έναρξης Ολυμπιάδας στο αγαπημένο μου Λονδίνο. Ούτε νιώθω συγκίνηση, δέος και... μπλα, μπλα, μπλα, επειδή τους Ολυμπιακούς Αγώνες γέννησε... «η Ελλάδα μας» (μαζί με τον πολιτισμό, τη φιλοσοφία κ.τ.λ.). Sorry, όπως λέγανε και στην Αμάρυνθο (το χωριό μου, ντε), αλλά η Αρχαία Ελλάδα μάλλον θα ντρεπόταν με το κατάντημα της Νέας Ελλάδας (όπως θα λέμε σε λίγο... Νέα ΑΕΚ, κάτι τέτοιο)...

Προτίμησα, λοιπόν, να αξιολογήσω ως είδηση τη συμφωνία του Παντελή Καφέ με τη Ρέιντζερς! Την ομάδα-θρύλος στη Σκωτία, μαζί με τη Σέλτικ. Κι ας παίζει πιθανότατα τη νέα σεζόν στην 4η κατηγορία, επειδή εκεί δεν είναι Ελλάδα και δεν κοροϊδεύουν με τις... αδειοδοτήσεις, τις ενημερότητες και τα χρέη.

Μάλιστα, οι περήφανοι και αξιοπρεπείς οπαδοί της Ρέιντζερς δεν θέλουν καμία χάρη, ούτε κάποιο... τρικ (σαν το νεοελληνικό, να πάρουν το ΑΦΜ άλλης ομάδας) για να παίξουν στη δεύτερη κατηγορία, προτιμώντας την τελευταία κατηγορία. Και στηρίζοντας αυτή τη νέα προσπάθεια της Ρέιντζερς αγοράζοντας μέχρι τώρα (όπως διάβασα) πάνω από 25.000 διαρκείας! Είναι θέμα κουλτούρας, αρχών και νοοτροπίας.

Και μπράβο στον Παντελή Καφέ, που δεν «μάσησε» από την κατηγορία που θα αγωνίζεται η Ρέιντζερς, προτιμώντας τη βαριά και ιστορική φανέλα της απ' το να πάει στην Κίνα και στην ομάδα που του πρόσφερε 1 εκατ. ευρώ ετήσιες αποδοχές. Τα λεφτά δεν πρέπει να είναι τα πάντα στη ζωή, ειδικά όταν έχεις κάνει χρήματα από το ποδόσφαιρο...

Πηγή: Goal

Παπαχρήστου