Είμαι λίγο πιο μεγάλος (σε ηλικία, εννοείται) από τον Μπραουδάκη και χθες που διάβαζα για την ακόρεστη -όπως τη χαρακτήριζε- λαχτάρα του για τους Ολυμπιακούς Αγώνες αισθάνθηκα πως κοίταζα τον εαυτό μου στον δικό του καθρέφτη!

Εξίσου ακόρεστη παραμένει και η δική μου λαχτάρα για δαύτους, η οποία μάλιστα είναι κατά μία Ολυμπιάδα γηραιότερη σε σχέση με εκείνη που εξέφρασε χθες ο Βαγγέλης.

Για να μη μένουν κενά στη διήγηση, υπενθυμίζω ότι Ολυμπιάδα (πρέπει να) χαρακτηρίζεται η τετραετία που μεσολαβεί ανάμεσα σε κάθε διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων και οι δικές μου πρώιμες μνήμες από την οικουμενικότερη εκδήλωση του πλανήτη γυρίζουν σαράντα χρόνια πίσω

Ημουν εννέα χρόνων τότε, το βιογραφικό μου (sic) περιελάμβανε ήδη το Μουντιάλ του 1970 και όντας από μικρός «αρρωστάκι» με τα σπορ θυμάμαι ότι στήθηκα μπροστά στην τηλεόραση, μαγεμένος από αυτό που έβλεπα, χωρίς κιόλας να συνειδητοποιώ τη σημασία και το μέγεθός του

Στ' αλήθεια σοκάρομαι τώρα που το συνειδητοποιώ, αλλά μετά από σαράντα χρόνια η υπόθεση των Ολυμπιακών Αγώνων έχει εξελιχθεί τόσο πολύ, που ενώ εγώ τότε τους παρακολουθούσα από την ασπρόμαυρη τηλεόραση, τώρα ο γιος μου τους παίζει έγχρωμους και τρισδιάστατους στο Nintendo του και μάλιστα τους προτιμά με αυτή την εκδοχή

διότι συμμετέχει ο ίδιος σε όποιο σπορ γουστάρει και κάθε τρεις και λίγο μου ανακοινώνει ότι νίκησε τον Μάριο, τον Λουίτζι και τον Σόνικ και πήρε το χρυσό μετάλλιο!

Από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1972 δεν θυμάμαι ούτε το τρομοκρατικό χτύπημα του «Μαύρου Σεπτέμβρη», που συν τοις άλλοις έγινε και ταινία το 2005 από τον Στίβεν Σπίλμπεργκ, ούτε το σκάνδαλο του τελικού της Σοβιετικής Ενωσης με τις ΗΠΑ στο μπάσκετ, αλλά ένα μαύρο παχύ μουστάκι, ένα σηκωμένο λευκό χέρι και μια τρίχρωμη σημαία να κάνει τον γύρο του θριάμβου!

Εκείνοι οι αγώνες έμειναν στην Ιστορία ως η εποποιία του Μαρκ Σπιτς και στα μάτια μου η επαναλαμβανόμενη εικόνα ενός μυστακοφόρου κολυμβητή, που φορούσε σαν μενταγιόν στον λαιμό του το ένα μετά το άλλο τα (επτά το όλον) χρυσά μετάλλια, ήταν πράγματι συγκλονιστική!

Εκείνο το παχύ μουστάκι στοίχειωσε γενιές και γενιές κολυμβητών σε όλο τον κόσμο, μέχρι που το... σωτήριον έτος 2008 εμφανίστηκε σε ρόλο εξορκιστή ο Μάικλ Φελπς, ενώ η φωτογραφία του Σπιτς με τα επτά χρυσά μετάλλια κρεμασμένα στον λαιμό του κοσμούσε όλες τις βιτρίνες των (τότε λιγοστών) καταστημάτων αθλητικών ειδών και έγινε η απόλυτη διαφημιστική εικόνα της Arena!

Το λευκό σηκωμένο χέρι ως ένδειξη υπεροχής απέναντι στο αντίπαλον δέος ανήκε στον Βαλερί Μπορζόφ: δεν ήξερα ούτε την τύφλα μου για τα πολιτικά και για τον Ψυχρό Πόλεμο των δύο υπερδυνάμεων και πέρασαν κάμποσα χρόνια για να καταλάβω τον συμβολισμό της κίνησης του μεγάλου Ουκρανού σπρίντερ, ο οποίος στέφθηκε χρυσός ολυμπιονίκης στα 100 μ. και στα 200 μ. τερματίζοντας με τα χέρια ψηλά

Πέρασαν επίσης πολλά χρόνια για να μάθω ότι την ίδια στιγμή οι δυο Αμερικανοί αντίπαλοι του Μπορζόφ, ο Εντι Χάρις και ο Ρέι Ρόμπινσον, χρησιμοποιούσαν τα δικά τους χέρια για να βαράνε το κεφάλι τους, ως απόρροια της μεγαλύτερης γκάφας στα χρονικά των Ολυμπιακών Αγώνων: έκαναν λάθος στην ώρα και έφυγαν για το Στάδιο, την ώρα που οι αθλητές βρίσκονταν στους βατήρες, είδαν μάλιστα τον προημιτελικό από μια τηλεόραση στο φυλάκιο του ολυμπιακού χωριού!

Την τρίχρωμη σημαία που έκανε τον γύρο του Ολυμπιακού Σταδίου του Μονάχου τη βάσταγε αλαλάζων ο Τζον Ακι Μπούα, πανηγυρίζοντας την εκπληκτική νίκη του στα 400 μέτρα μετ' εμποδίων: ο Ουγκαντέζος αθλητής, μολονότι κληρώθηκε στην (δυσκολότερη απ' όλες) πρώτη διαδρομή, χάρη στον εκπληκτικό διασκελισμό του τερμάτισε πρώτος με παγκόσμιο ρεκόρ, αφήνοντας πίσω του τον Βρετανό Ντέιβιντ Εμερι, που ήταν το μεγάλο φαβορί.

Η μοίρα, ωστόσο, στάθηκε σκληρή μαζί του: το 1976 «έπεσε» στο μποϊκοτάζ των αφρικανικών χωρών, αργότερα διώχθηκε και αναγκάστηκε να αυτοεξοριστεί ως ευνοούμενος του ανατραπέντος δικτάτορα Ιντι Αμίν Νταντά και το 1997 πέθανε, σε ηλικία μόλις 48 ετών, αφήνοντας πίσω του έναν θρύλο, αλλά και έντεκα ορφανά (από μάνα και πατέρα) παιδιά!

Μ' αυτά και μ' αυτά, από το Μόναχο έως το Λονδίνο πέρασαν σαράντα χρόνια και είμαι ευτυχισμένος διότι η λαχτάρα μου για τους Ολυμπιακούς Αγώνες παραμένει ακόρεστη.

Πηγή: Goal

Ολυμπιακοί Αγώνες