Ε, τότε, γράψε για τις κουτσουλιές (1992)!

Eάν το 1984 για τις ανάγκες του ρεπορτάζ χρειάστηκε να φτάσω ως τη Στεμνίτσα, οκτώ χρόνια αργότερα η απόσταση που χρειάστηκε να διανύσω ήταν πολύ πιο σύντομη: στην κυριολεξία ένα τσιγάρο δρόμος από τον Αλιμο, όπου στεγαζόταν ο «Ελεύθερος Τύπος» ως τις εγκαταστάσεις του Μίλωνα, στη Νέα Σμύρνη. μάλλον (στις εγκαταστάσεις) του. Μιλόν, όπως συνήθιζε να το λέει ειρωνικά, ένεκα της βεντέτας ανάμεσα στους δυο συλλόγους, ο συχωρεμένος «ιεροφάντης» του Πανιωνίου, Αντρέας Βαρίκας.

Τους Ολυμπιακούς της Βαρκελώνης τους έχασα: εννοώ ότι τους έχασα ως φυσική παρουσία, διότι εκείνη την εποχή βρισκόμουν στην τηλεοπτική στέγη του Mega, που αφενός δεν είχε δικαίωμα μετάδοσης των Αγώνων και αφετέρου είχε ήδη διαπιστεύσει τον Χρήστο Σωτηρακόπουλο. Το θυμάμαι ακόμη και του το λέω γελώντας ότι «ρε Χρηστάρα το καλύτερο ρεπορτάζ που κατάφερες να στείλεις από τη Βαρκελώνη ήταν εκείνο στη Ράμπλα με θέμα τις ανταλλαγές των pins»!

Διαβάστε όλο το άρθρο στο gazzetta.gr