Ο αγώνας γυναικείου βόλεϊ που επελέγη, περίπου στην τύχη, για να γεμίσει το μεταμεσονύχτιο ολυμπιακό δίωρο της ΕΤ3 εξελίχθηκε σε θρίλερ από αυτά που, για να δανειστώ το παλαιό κλισέ, «φέρνουν φιλάθλους στο άθλημα»: Βραζιλία - Τουρκία 3-2, με απίθανη ανατροπή από τις Τουρκάλες στο 4ο σετ.
 
Ο αγώνας γυναικείου μπάσκετ με τον οποίο έκλεισε κενό μίας ώρας χθες το απόγευμα κρίθηκε στην παράταση και μας χάρισε μία από τις στιγμές που θα μπουν στο πάνθεον των αγώνων, με το α λα Σλούκας τρίποντο της Αυστραλέζας Σνελ πίσω από τη σέντρα, στο φινάλε του κανονικού αγώνα. Οι Γαλλίδες έπεσαν ξερές, αλλά βρήκαν τη δύναμη να κερδίσουν τον αγώνα στην παράταση.
 
Πριν με πείτε κολλημένο και με «κατηγορήσετε» ότι ακόμα και στους Ολυμπιακούς Αγώνες ψάχνω το μπάσκετ (ακόμα και το γυναικείο), σημειώστε ότι περίμενα να δω την Τσιαρτσιάνη και την Αρβανίτη, η προσπάθεια των οποίων ξεκινούσε σχεδόν την ίδια ώρα. Προηγουμένως παρακολουθούσα καταδύσεις και πιο πριν πινγκ πονγκ, με τον Παναγιώτη Γκιώνη.
 
Στους Ολυμπιακούς Αγώνες βλέπω τα πάντα, από το πρωί μέχρι αργά το βράδυ. Και θέλω κι άλλο! Δεν μου αρκούν τα 16ωρα της ΕΤ1 και του Eurosport ούτε οι βουτιές της ΝΕΤ στην πισίνα.
Για να είμαι μάλιστα ειλικρινής, με ξενερώνει λίγο το μπάσκετ σε μια Ολυμπιάδα, ειδικά όταν απουσιάζει η Εθνική Ελλάδας (ή ίσως εξαιτίας αυτής της απουσίας).
 
Εάν πάντως υπάρχει ένα άθλημα που μου φαίνεται σαν ξένο σώμα στο ολυμπιακό πρόγραμμα, αυτό είναι το ποδόσφαιρο. Σε όλα τα υπόλοιπα, ακόμα και στο τένις των πολυεκατομμυριούχων, οι αθλητές και οι ομοσπονδίες αντιμετωπίζουν την ολυμπιακή διάκριση ως υπέρτατο στόχο.
 
Στο ποδόσφαιρο, όμως, οι υπέρλαμπροι αστέρες πάνε πάσο και το επίπεδο είναι χαμηλό, σαν πρωτάθλημα Ελπίδων. Το φετινό τουρνουά μοιάζει να έχει μοναδικό λόγο ύπαρξης την παρθενική παρουσία του Ράιαν Γκιγκς σε διοργάνωση εθνικών ομάδων. Σταματώ, όμως, γιατί μπήκα στα χωράφια του Σωτηρακόπουλου.
 
Αργά το βράδυ της Κυριακής θαύμασα την υπέροχη εθνική Αργεντινής, για μπάσκετ μιλάμε τώρα, ενώ νωρίτερα είδα για πρώτη φορά την «Τeam USA». Ενθουσιάστηκα από το συσσωρευμένο ταλέντο της, αλλά όχι από τον τρόπο του παιχνιδιού της. Μου θύμισε περισσότερο την ασύνδετη ομάδα του 2006, παρά την εξαίρετη του 2010.
 
Μάλλον είναι άκυρο να περιμένουμε οργανωμένο μπάσκετ από ένα σύνολο όπου συνυπάρχουν (με μία μπάλα) τα «εγώ» του Κόμπι, του Καρμέλο, του Ντουράντ, του Ουέστμπρουκ και του ΛεΜπρον Τζέιμς. Ο καημένος ο «κόουτς Κ» έβαλε κάποια στιγμή τον Καρμέλο Άντονι σέντερ για να στριμώξει όλους τους... καλούς στην πεντάδα.
 
Έστω και έτσι, το χρυσό μετάλλιο δεν το χάνουν.

Πηγή: Sportday

Ολυμπιακοί Αγώνες