Στ αλήθεια δεν ξέρω αν φταίνε τα μεθαυριανά μου γενέθλια. Λένε πως όσο περνούν τα χρόνια κι ο άνθρωπος γερνάει γίνεται ευσυγκίνητος. Μπορεί, δε νοιώθω γέρος βέβαια ακόμη αλλά δεν είμαι και παιδαρέλι.

Αυτό που σίγουρα ξέρω(γιατί μου συμβαίνει ακόμη και τώρα που γράφω)είναι ότι χάρη στον Ηλία τον Ηλιάδη έβαλα τα κλάματα. Εκείνες τις στιγμές μετά τη λήξη του μικρού τελικού δεν ήμουν στην Αθήνα. Ξαφνικά "πέταξα" στο Λονδίνο. Και βρέθηκα κάτω απ το τατάμι. Είδα τον ΓΊΓΑΝΤΑ (αυτόν που γεννήθηκε στη Γεωργία αλλά είναι πια πιο έλληνας από πολλούς)να δείχνει το εθνόσημο στο μέρος της καρδιάς.Και να "σημαδεύει"με το δάχτυλο την κόρη και τη γυναίκα του.

Τον χειροκρότησα κραυγάζοντας" ΜΠΡΆΒΟ ΨΥΧΆΡΑ!!!Και περίμενα να τον αγκαλιάσω.Και πιστέψτε με, όταν ο Ηλίας έπεσε στην αγκαλιά του πατέρα του για να πανηγυρίσουν και να κλάψουν μαζί πανηγύριζα κι έκλαιγα κι εγω. Γιατί πολύ απλά ο Ηλίας έπεσε και στη δική μου αγκαλιά. Κι ήμουν ο γιος του,ο πατέρας του,ο αδελφός του κι ο φίλος του. Εκείνος ήταν ό,τι έγραφε το εθνόσημο στη στολή του,εκείνος ήταν η "HELLAS" κι εγώ,κι εσείς μαζί ήμασταν οι άνθρωποί του. Για μας πάλαιψε,για μας ίδρωσε για μας μάτωσε."Για την Ελλάδα και για τους ανθρώπους της το έκανα"είπε στον REAL FM λαχανιασμένος ακόμη. Το ξέρουμε παλλικάρι μου. Σε νοιώσαμε. Κι αν το δάκρυ ενός ευσυγκίνητου σαρανταπεντάρη μπορεί να σου "πει" κάτι σε παρακαλω θερμά να το δεχτείς.Μαζί μ εκατομμύρια "ευχαριστώ Ηλία"απ όλους μας. "Ευχαριστώ"προς έναν ΆΞΙΟ ΈΛΛΗΝΑ.......

Πηγή: pamesports.gr

Τζούντο Ηλιάδης Ολυμπιακοί Αγώνες