Έχασα τους Ολυμπιακούς αγώνες του 1992, αλλά τέσσερα χρόνια αργότερα ήμουν κι εγώ πάλι εκεί: στην Ατλάντα, που (μετά τα χρυσά μετάλλια του Πύρρου και της Βούλας) έγινε τόπος κοσμογονίας για τον ελληνικό αθλητισμό. Νιώθαμε βεβαίως λίγο περίεργα  εκείνες τις μέρες διότι θεωρητικά η εκατονταετηρίδα από την αναβίωση του θεσμού θα έπρεπε να γιορταστεί στην Αθήνα, οι θεωρίες συνωμοσίας για τον «δάκτυλο» της Coca Cola έπαιρναν κι έδιναν, αλλά την ίδια στιγμή η Ελλάδα είχε ξαναμπεί στο Ολυμπιακό τριπάκι και έναν χρόνο αργότερα (στις 5 Σεπτεμβρίου του 1997 στη Λωζάννη) θα ακούγαμε από το στόμα του Σάμαραντς το «the city who will have has the honour and the responsibility  to  organise the Olympic Games in 2004 is. Athens"!

Στην Ατλάντα πέρασα ζωή και κότα! Όχι λόγω χλιδής, αλλά λόγω αθλητικού overdose. Ακολούθησα από νωρίς την εθνική ομάδα μπάσκετ για τους φιλικούς αγώνες στο Σικάγο και στην Ιντιανάπολις (όπου φάγαμε 66 πόντους από τους αμερικανούς και ο Σακίλ τάπωσε δυο φορές τον Δημήτρη Παπανικολάου) και στη συνέχεια πέσαμε στην Ολυμπιακή μαρμίτα!

Διαβάστε ολόκληρο το σχόλιο στο gazzetta.gr

Ολυμπιακοί Αγώνες