Σε πείσμα του χαρακτηρισμού του ως πολεμικής τέχνης, τζούντο ή -για την ιαπωνική ακρίβεια των πραγμάτων- ju do σημαίνει «ο δρόμος της ευγένειας» και αυτός είναι ο ορισμός που του έδωσε από την πρώτη στιγμή ο γεννήτοράς του, ο περίφημος Τζίγκορο Κάνο.

Θεωρώ απαραίτητη αυτήν τη διευκρίνιση, διότι από τότε που αποφάσισε να ασχοληθεί με αυτήν την (όχι απλώς αθλητική δραστηριότητα αλλά) τέχνη ο Ηλιάδης, εκτός από τον δρόμο της ευγένειας αναγκάστηκε να διανύσει επίσης τον δρόμο της ξενιτιάς και της υιοθέτησης από έναν άλλο γονιό και από μιαν άλλη πατρίδα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Πλάκα πλάκα, τούτη η υιοθεσία είχε πολλά συνεπαγόμενα, διότι από τη στιγμή που μετανάστευσε στην Ελλάδα ο εκ Γεωργίας ορμώμενος και κατά κόσμον καλούμενος Τζαρτζίλ Ζβιανταουρί άνοιξε δουλειές με φούντες με την καινούργια πατρίδα του και την έκανε στην κυριολεξία να στέκεται προσοχή!

Το 2004, όντας ακόμη άγνωστος μεταξύ αγνώστων (όπως ο Πύρρος το 1992), στάθηκε κάγκελο στο ψηλότερο σκαλί του ολυμπιακού βάθρου την ώρα της ανάκρουσης του εθνικού ύμνου, το 2008 μπήκε πρώτος στη «Φωλιά του Πουλιού» του Πεκίνου, κρατώντας στα στιβαρά χέρια του την ελληνική σημαία

και προχθές το βράδυ έσπασε την ελληνική παρθενιά στο Λονδίνο!

Θα του το κρατάμε μανιάτικο, βεβαίως, διότι αντί για το προσδοκώμενο χρυσό, μας πρόσφερε ένα ψωροχάλκινο, αλλά απ' το ολότελα καλή κι η Ηλιάδαινα!

Αστειεύομαι, απλώς ελπίζω ότι εκτός από εμένα θα αστειεύονται επίσης και όλοι εκείνοι οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι πατριδοκάπηλοι που σε κάθε ευκαιρία (και αυτή είναι πρώτης τάξεως) κάνουν λάβαρό τους την καθαρότητα της ελληνικής φυλής και θεωρούν μίασμα τον κάθε Ηλιάδη!

Για να το κλείνω αυτό το τόσο ενοχλητικό ζήτημα του αν και κατά πόσον ο (κάθε) Ηλιάδης νομιμοποιείται να εκπροσωπεί την Ελλάδα και του αν ο περιούσιος ελληνικός λαός δικαιούται να καμαρώνει για πάρτη του, επικαλούμαι μονάχα τη λογική και πάντως όχι την περιβόητη φράση του Ισοκράτη, η οποία παραποιείται σκοπίμως και χρησιμοποιείται κατά το δοκούν!

Για να μη μένουν κενά στην ιστορική διήγηση και στη σύνδεσή της με τα δρώμενα, ο Αθηναίος δικηγόρος και δάσκαλος της ρητορικής σε ένα εδάφιο του «Πανηγυρικού λόγου» του έγραψε το εξής, όπως ερμηνεύεται στη νέα ελληνική γλώσσα: «Είναι δε τόσο μεγάλη η απόσταση που χωρίζει την πολιτεία μας από τους άλλους ανθρώπους ως προς την πνευματική ανάπτυξη και την τέχνη του λόγου, ώστε οι μαθητές της έχουν γίνει διδάσκαλοι των άλλων και το όνομα των Ελλήνων είναι σύμβολο όχι πλέον της καταγωγής αλλά της πνευματικής ανυψώσεως, και να ονομάζονται Ελληνες εκείνοι που παίρνουν τη δική μας μόρφωση και όχι αυτοί που έχουν την ίδια καταγωγή».

Δεν θέλω να μπλέξω και άλλο με το τι είπε και τι πραγματικά εννοούσε ο Ισοκράτης, διότι περισσότερο απ' αυτό μετράει το τι είπε, το τι πραγματικά εννοεί, αλλά και όλα αυτά που κάνει για την (έστω δεύτερη) πατρίδα του ο Ηλίας, οπότε όλα τα άλλα τα ακούω βερεσέ!

Ο «Μr. Ippon» έβαλε την Ελλάδα στον παγκόσμιο χάρτη ενός αθλήματος που ακόμη και εμείς οι ξερόλες δημοσιογράφοι (οφείλουμε να αναγνωρίζουμε ότι) το μάθαμε το 1996 στην Ατλάντα, χάρη στην πορεία του Χάρη Παπαϊωάννου, που βγήκε έβδομος

και μπορεί να μη γίναμε ένα απέραντο τατάμι, αλλά διάβολε ένα βαζα-άρι, ένα γιούκο, ένα κόκα κι ένα ιππόν δεν μας ακούγονται πια σαν κινέζικα!

Είναι βεβαίως γιαπωνέζικα, αλλά εδώ και μία δεκαετία έγιναν και ελληνικά: έγιναν επίσης και ηλιαδικά, διότι, πλάκα πλάκα, τις παραμονές των Ολυμπιακών Αγώνων του Πεκίνου, που είχα καλεσμένο τον Ηλία στην «Κερκίδα του Σαββάτου» της ΕΤ1, είχα μετρήσει πόσοι Ηλιάδηδες ασχολούνται με το άθλημα και τους είχα βγάλει δώδεκα: έντεκα άντρες και μία γυναίκα, χώρια ο ομοσπονδιακός προπονητής!

Αυτό είναι που λένε οικογένεια Χωραφά!

Προχθές το απόγευμα ο κανακάρης αυτής της οικογένειας βάδισε και πάλι όχι μόνο στον δρόμο της ευγένειας αλλά και στον δρόμο του βάθρου για λογαριασμό μιας πατρίδας που δεν τον γέννησε, αλλά τον υιοθέτησε και αυτός της το ανταποδίδει στο πολλαπλάσιο.

Πηγή: Goal

Ηλιάδης Ολυμπιακοί Αγώνες