Πρωτοπήγα το 1988 για τους Ολυμπιακούς Αγώνες στη Σεούλ, το δεύτερο ταξίδι ήταν το 2006 στη Χαμαμάτσου και στο Τόκιο για το Μουντομπάσκετ και μετά από δυο χρόνια να ‘μια στο Πεκίνο και στην πολυπληθέστερη χώρα του πλανήτη, όπου αν όχι όλα, τουλάχιστον τα περισσότερα πράγματα μου ‘μοιαζαν (τι άλλο από) κινέζικα!

Από το φαγητό με τα ξυλάκια μέχρι την αδυναμία της στοιχειώδους συνεννόησης , όλα ήταν μια περιπέτεια. Την είχα πάθει για πρώτη φορά στη Σεούλ και την έπαθα ξανά μετά από είκοσι χρόνια, αργοπορώντας να φτάσω σε μια εγκατάσταση, όπου μάλιστα είχα να κάνω ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση, λόγω της κυκλοφορικής συμφόρησης και της αδυναμίας μου να συνεννοηθώ με τον ταξιτζή. Το ’88 καθυστέρησα να φτάσω στο κολυμβητήριο για τον τελικό των 10 μέτρων, όπου μάλιστα συμμετείχε ο Λουγκάνης, ενώ τώρα την πάτησα δυο φορές καθ’ οδόν προς το κολυμβητήριο, όπου διεξάγονταν οι αγώνες του πόλο, παρά το γεγονός ότι είχε προηγηθεί προφορική συνεννόηση (μέσω του ρεσεψιονίστ), χώρια το… σκονάκι με τη διεύθυνση του κολυμβητηρίου γραμμένη στα κινέζικα.

Διαβάστε αναλυτικά στο gazzetta.gr

Ολυμπιακοί Αγώνες