Οταν έχεις στα χέρια σου ένα προϊόν του οποίου έχει πληγεί η εικόνα, η δημοφιλία και η αξιοπιστία, το πρώτο που οφείλεις να κάνεις είναι να αποκαταστήσεις πρώτα την αξιοπιστία. Αυτό θα βελτιώσει μία εικόνα που έχει πληγεί και δημιουργεί τις προοπτικές για το ζωντάνεμα της δημοφιλίας. Βέβαια ανάλογα με το προϊόν και τον επιχειρηματικό χώρο, διαφοροποιούνται και οι κανόνες της επικοινωνίας. Η δημιουργία της «Παναθηναϊκής Συμμαχίας» είχε τρεις κυρίως στόχους, όπως τους αντιλαμβάνομαι.
 
Ο πρώτος, να βελτιώσει την εικόνα μίας τόσο μεγάλης ομάδας όπως ο ΠΑΟ, που είχε πληγεί από τον πόλεμο εγωισμών στον οποίο είχαν αποδυθεί οι πρώην μέτοχοι.
Ο δεύτερος, να κάνει συμμέτοχους στο οικονομικό κόστος λειτουργίας της ομάδας τους φίλους της, με αντίδωρο στην οικονομική τους συμμετοχή το δικαίωμα ψήφου στις εκλογές για την ανάδειξη του διοικητικού συμβουλίου της ομάδας, το οποίο θεωρητικά θα λογοδοτεί για τις πράξεις του. Επειδή αυτό το εγχείρημα βρίσκεται σε εξέλιξη, δεν είναι φρόνιμο να κριθεί ακόμη.
Ο τρίτος, ήταν να συσπειρώσει τους φίλους της ομάδας που είχαν απομακρυνθεί από το πλευρό της απογοητευμένοι από τη διοικητική και αγωνιστική της εικόνα. Αυτός ο τρίτος στόχος ήταν ο πιο δύσκολος, γιατί αν το αγωνιστικό πρόσωπο μιας ομάδας δεν μπορεί να υποστηρίξει το διοικητικό εγχείρημα, η προσπάθεια καταλήγει μία τρύπα στο νερό. Ομως ο ΠΑΟ, παρά τις δυσκολίες αγωνιστικής ενίσχυσης, με την επιστροφή του Κουίνσι, την αποκάλυψη του Σισοκό, το δέσιμο στο κέντρο της άμυνας και την εξασφάλιση τουλάχιστον της πρόκρισης στους ομίλους του Γιουρόπα Λιγκ, δημιουργεί ελπίδες ότι μπορεί να παλέψει το πρωτάθλημα, γεγονός που δύο μήνες πριν έμοιαζε απίθανο. Είναι και κάποια προβλήματα που φαίνεται να αντιμετωπίζει τώρα ο Ολυμπιακός, το φαβορί, οπότε κάποιοι αναθάρρησαν.

Η συσπείρωση του κόσμου, όμως, επιτυγχάνεται όταν «δείχνεις» τον αντίπαλο που σε απειλεί, και στη συγκεκριμένη περίπτωση ο αντίπαλος είναι ο Ολυμπιακός. Ο Γιάννης Αλαφούζος είναι νέος στον χώρο του ποδοσφαίρου και προφανώς αγνοεί αρκετές ιδιαιτερότητες του χώρου αυτού. Ενα από τα λάθη που κάνει είναι να θεωρεί ότι ο προσωπικός του λογαριασμός στο twitter αρκεί για να κατευθύνει ο ίδιος τη στρατηγική της επικοινωνίας του. Θα ήταν έτσι, αν θα μπορούσε να χειριστεί και τα αποτελέσματα ενός tweet. Δεν μπορεί, όμως, σε ό,τι αφορά τον θεσμικό του ρόλο, τον χώρο του ποδοσφαίρου και την εμβέλεια και τους περιορισμούς ενός social media.
 
To tweet του, για τους δανεικούς του Ολυμπιακού και τα παραρτήματα, ήταν λάθος και όλα θα είχαν τελειώσει με τις ανακοινώσεις Ολυμπιακού και Ατρομήτου. Ομως ως φαίνεται στον Ολυμπιακό είδαν αυτό το λάθος ως επικοινωνιακό «δώρο» και πήγαν να το εκμεταλλευθούν. Κι έκαναν τα πράγματα χειρότερα. Μας γνωστοποίησαν το περιεχόμενο ενός SMS του προέδρου του Ολυμπιακού (το οποίο σε αντίθεση με ένα tweet δεν είναι δημόσιο) προς τον επικεφαλής της «Παναθηναϊκής Συμμαχίας», το οποίο απαντούσε στο tweet του κ. Αλαφούζου. Αν το SMS του κ. Μαρινάκη, που δεν υπήρχε λόγος να δημοσιοποιηθεί, ήταν αστείο, ήταν και κακόγουστο. Μπορεί οι δύο άντρες να έχουν προσωπικές και επιχειρηματικές διαφορές. Θεμιτό. Αν, όμως, μέσω αυτού που οι ίδιοι και οι σύμβουλοί τους αντιλαμβάνονται ως «επικοινωνία» μεταφέρουν αυτή την αντιπαλότητα στο ποδόσφαιρο, θα θυμίζουν παιδιά που παίζουν με σπίρτα δίπλα σε ένα βαρέλι βενζίνη.

Πηγή: Sportday

Ολυμπιακοί Αγώνες