Γράφει ο Γιάννης Γιαγκίνης...

Είναι τα πρώτα λόγια του Σπύρου Γιαννιώτη μετά την τέταρτη θέση που κατέλαβε στα δέκα χιλιόμετρα κολύμβησης σε ανοιχτή θάλασσα (που δεν είναι και τόσο ανοιχτή εδώ που τα λέμε, αφού μια λίμνη στο Hyde Park έκαναν έξι φορές πάνω – κάτω). Και αμέσως μετά, η κατάρρευση που μας συγκλόνισε. Ο γίγαντας που καταπίνει τα χιλιόμετρα στο νερό λες και είναι χέλι, βουρκώνει. Κατεβάζει το βλέμμα, αφήνει δάκρυα να κυλίσουν από το πρόσωπό του. Μας ζητά συγνώμη για αυτό, αλλά δεν μπορεί να τα συγκρατήσει. Και ξεσπά με αυτόν τον τρόπο για την «αποτυχία».

Ήταν όμως «αποτυχία»; Πόσο αποτυχία μπορεί να είναι μια τέταρτη θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες; Για τον Σπύρο Γιαννιώτη, αθλητή μεγάλων επιδόσεων και μεγάλων δηλώσεων, οποιαδήποτε θέση εκτός βάθρου θα ήταν αποτυχία. Το είχε δηλώσει ξεκάθαρα πριν από τον αγώνα. «Έλα Σπύρο, δεν πειράζει, δεν είναι λίγο αυτό που έχεις καταφέρει», αρχίζουμε να τον παρηγορούμε (δεν ξέρουμε και τι άλλο να του πούμε). Αλλά αυτός να επιμένει. «Απογοήτευσα πολύ κόσμο που πίστεψε σε εμένα στην Ελλάδα, πάνω από όλα απογοήτευσα τον εαυτό μου, αλλά οι άλλοι ήταν καλύτεροι και το άξιζαν περισσότερο», μας έλεγε και μας συγκλόνιζε ξανά με τις δηλώσεις του.

Το ότι απογοήτευσε κόσμο είναι αλήθεια, γιατί αρεσκόμαστε στα μετάλλια και φυσικά απογοητευόμαστε όταν αυτά δεν έρχονται, έτοιμοι να ρίξουμε στην πυρά όποιον δεν τα φέρνει αν και τα έχει υποσχεθεί. Για να καταλάβετε, στην συγκεκριμένη απονομή είχε φροντίσει να πιάσει στασίδι για να την κάνει ο Λάμπης Νικολάου, ο έλληνας αθάνατος της ΔΟΕ, μαζί με τον Δημήτρη Διαθεσόπουλο, τον πρόεδρο της Ελληνικής Κολυμβητικής Ομοσπονδίας. Προφανώς το ζήτησαν γιατί περίμεναν να βραβεύσουν έναν Έλληνα και ήλπιζαν να αποσπάσουν και αυτοί ένα μερίδιο από την δόξα του. Αλλά ο Σπύρος έμεινε τέταρτος, «στην θέση του μαλάκα» όπως σχολιάζαμε λίγο αργότερα οι δημοσιογράφοι αναλογιζόμενοι τις δηλώσεις του. Γιατί πράγματι, σε κάτι τέτοιους αγώνες, που κολυμπάς δυο ώρες χωρίς σταματημό και έχεις καταπιεί χιλιόμετρα και χιλιόμετρα στις προπονήσεις, το να φτάνεις στην πηγή και να μην πίνεις νερό σε κάνει να αισθάνεσαι έτσι. Χίλιες φορές έβδομος παρά τέταρτος.

Για αυτό και παρά την απογοήτευσή του, δεν ήταν σε αντίστοιχη διάθεση ο επικοντιστής μας Κώστας Φιλιππίδης το βράδυ. Και αυτός έδωσε ωραίο αγώνα στον τελικό και τελικά αναδείχθηκε έβδομος. Πέρασε τα 5.65μ αλλά απέτυχε τρεις φορές στα 5.75μ που θα αποτελούσαν ισοφάριση του προσωπικού και πανελληνίου ρεκόρ. Ειδικά την τρίτη φορά ο πήχης αμφιταλαντεύθηκε και ακόμα δεν είχε πέσει, την ώρα που προσγειώθηκε ο Κώστας στο στρώμα. Όλοι πανηγυρίζαμε και ξάφνου τον βλέπαμε να χάνει τελικά την ισορροπία του, περίπου πέντε δευτερόλεπτα μετά, και να πέφτει. Άκυρο τρίτο άλμα, αποκλεισμός από την συνέχεια, απογοήτευση. Όχι ότι θα ερχόταν μετάλλιο, άλλωστε αυτά κρίθηκαν τελικά πάνω από τα 5.90μ που είναι ύψη δυσθεώρητα για οποιονδήποτε έλληνα άλτη. Αλλά τουλάχιστον θα υπήρχε η προοπτική για αυτό και σίγουρα τρεις τουλάχιστον προσπάθειες στα 5.85μ για ένα νέο πανελλήνιο ρεκόρ και ό,τι άλλο καλύτερο μπορούσε να προκύψει.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά πάντως, χάρη και στην συμμετοχή του Φιλιππίδη, απολαύσαμε χθες τον αγώνα στο επικοντώ που εξελίχθηκε σε θρίλερ και κρίθηκε στο τελευταίο άλμα του γάλλου Λαβιλενί που πέρασε πάνω από τα 5.97μ και με νέο ολυμπιακό ρεκόρ στέφθηκε ολυμπιονίκης, αν και τα χρειάστηκε από τους γερμανούς. Τι άλλο μας έμεινε από την βραδιά; Φυσικά το απίστευτο παγκόσμιο ρεκόρ της γυναικείας ομάδας σκυταλοδρομίας 4Χ100μ των ΗΠΑ που τρέχοντας σε 40.82’’ την απόσταση, το κατέβασαν κατά σχεδόν μισό και βάλε δευτερόλεπτο, αφήνοντας να περάσει στην ιστορία μια επίδοση που κρατούσε από τα χρόνια του ψυχρού πολέμου, αφού την κατείχε από το μακρινό 1985 η τότε θρυλική ομάδα της Ανατολικής Γερμανίας. Αυτό ήταν το δεύτερο παγκόσμιο ρεκόρ που είδαμε στον στίβο σε αυτούς τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Και λίγο μετά παρακολουθήσαμε και μια καταπληκτική σκυτάλη στα 4Χ400μ στους άνδρες με τους Αμερικανούς να χάνουν από τις εκπληκτικές Μπαχάμες, σε έναν αγώνα που ζήσαμε και εμείς αρκετά έντονα, αφού δίπλα μας κάθονταν ένας... μπαχαμέζος δημοσιογράφος που είχε εκστασιαστεί από την εξέλιξη του τελικού (και μαζί του και εμείς, γιατί επρόκειτο πραγματικά για συγκλονιστικό αγώνα).

Σήμερα ουσιαστικά πέφτει η αυλαία των αγωνισμάτων του στίβου με κάμποσους τελικούς, αφού αύριο μόνον ο μαραθώνιος των ανδρών θα διεξαχθεί, παραδοσιακά το αγώνισμα που ρίχνει την αυλαία στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Τα βλέμματα στρέφονται στον Μπολτ, τον Μπλέικ και την παρέα τους, που φιλοδοξούν να σπάσουν το παγκόσμιο ρεκόρ στα 4Χ100μ έχοντας απέναντι όμως μια εξαιρετικά καλή ομάδα από τις ΗΠΑ, που δείχνει επίσης ικανή για σπουδαία πράγματα. Από ελληνικής πλευράς το ενδιαφέρον θα εστιαστεί στον ακοντισμό, όπου έχουμε την παρουσία στον τελικό του Σπύρου Λεμπέση. Σήμερα αγωνίζονται και οι βαδιστές μας, ενώ από τα υπόλοιπα σπορ ξεχωρίζει αναμφισβήτητα η προσπάθεια του Αλέξανδρου Νικολαΐδη στο ταεκβοντό. Και φυσικά έχουμε πολλούς τελικούς σε ομαδικά σπορ (χθες εμείς πήγαμε σε ένα κενό που βρήκαμε στα ημιτελικά του χάντμπολ και απολαύσαμε ένα ξεχωριστό παιχνίδι ανάμεσα σε Σουηδούς και Ούγγρους που κρίθηκε στο γκολ).

Πως θα κυλήσει η σημερινή ημέρα, πέρα από το ταεκβοντό νωρίς το πρωί και τον στίβο το βράδυ; Εμείς προσωπικά θα εκμεταλλευθούμε το απογευματάκι για να πάμε στο θρυλικό στάδιο του Γουέμπλεϊ, όπου νωρίς σχετικά (στις τρεις το απόγευμα, κλασική ποδοσφαιρική ώρα για τους άγγλους) διεξάγεται ο μεγάλος τελικός του ποδοσφαιρικού ολυμπιακού τουρνουά ανάμεσα στην Βραζιλία και το Μεξικό. Ο συνδυασμός των συγκεκριμένων ομάδων στο συγκεκριμένο γήπεδο αναμφισβήτητα «ιντριγκάρει» και κάνει μονόδρομο την παρουσία μας εκεί, έστω και αν θα χρειαστεί ένα μικρό ταξίδι μιάμισης ώρας για να φτάσουμε στον «ναό του ποδοσφαίρου» (και άλλο τόσο για να επιστρέψουμε από αυτόν). Όμως αξίζει τον κόπο. Αν δεν πάμε και εκεί, να δούμε με ευχαρίστηση και χωρίς άγχος δουλειάς έναν αγώνα που προμηνύεται τουλάχιστον θεαματικός, τι θα έχουμε να θυμόμαστε άλλωστε από αυτούς τους Ολυμπιακούς Αγώνες που αύριο ρίχνουν αυλαία; Για κάτι τέτοιες μικρές απολαύσεις κάναμε τόσο ταξίδι και ρίξαμε και εμείς τόσες ώρες εργασίας στο Λονδίνο, με αποτέλεσμα σχεδόν τρεις εβδομάδες μετά να μην έχουμε γυρίσει καθόλου στα αξιοθέατα, ούτε να έχουμε προλάβει έστω μια μπίρα να πιούμε σαν άνθρωποι. Ας το κάνουμε λοιπόν σήμερα το μεσημεράκι, στο Γουέμπλεϊ, βλέποντας Brazil και Mexico στον τελικό του ολυμπιακού ποδοσφαιρικού τουρνουά...

Πηγή: protagon.gr

Ολυμπιακοί Αγώνες