Τώρα βεβαίως ο Μπραουδάκης (το έγραψε από χθες και) επιμένει ότι επειδή στο επώνυμό του υπάρχουν δύο λάμδα και η Τυνησία διετέλεσε (από το 1881 έως το 1956) υπό γαλλική κατοχή, θα πρέπει να διαβάζεται Μεγιούλι, αλλά αυτή είναι μια λεπτομέρεια που την προσπερνώ, όπως ο ίδιος ο Ουσάμα άφησε πίσω του όλους τους αντιπάλους του στην κούρσα των δέκα χιλιομέτρων του open water.

Ολους, που να πάρει η οργή, μηδέ του Γιαννιώτη (μας) εξαιρουμένου!

Αυτό είναι που λένε η τύχη του πρωτάρη, διότι αυτή ήταν η παρθενική συμμετοχή του σε μαραθώνιο κολύμβησης μιας μεγάλης διοργάνωσης και δεν αποκλείεται να `ναι και η τελευταία, εφόσον ο «Ους» αποσυρθεί από τη σκηνή για να κυβερνήσει την πατρίδα του!

Αστειεύομαι, αλλά ίσως αυτή η πλάκα βγει αληθινή από τη στιγμή που ο Μελούλι δεν κολυμπάει μονάχα στις πισίνες και στις λίμνες, αλλά και στα βαθιά πολιτικά νερά, όπου (καλά προπονημένος σε όλη την καριέρα του) δεν έχει κιόλας ανάγκη από σωσίβια και μπρατσάκια!

Τα μόνα που χρειάζεται ως εργαλεία της προπαγάνδας του είναι το μαγιό, το σκουφάκι και το μπλουζάκι του: ο συχωρεμένος ο Σόκρατες έγραφε τα κοινωνικά και επαναστατικά μηνύματα του πάνω την κορδέλα που φορούσε στα μαλλιά του κι ο Μελούλι χρησιμοποιεί τα ρούχα της δουλειάς ως εξαρτήματα της δικής του προπαγάνδας.

Είναι κιόλας εξόχως επιτυχημένος ως αθλητής, οπότε δικαιούται να μιμείται (όχι μονάχα τον Σόκρατες, αλλά) και τον Τσε Γκεβάρα, διαδηλώνοντας σε κάθε ευκαιρία το περίφημο σύνθημα του Αργεντινού comandante

«Ηasta La Victoria Siempre», που σημαίνει «πάντοτε μέχρι τη νίκη»!

Παρεμπιπτόντως αυτό το επαναστατικό σύνθημα είχε διαλέξει ως όνομα του σκάφους που είχε κάποτε ο Παναγιώτης Φασούλας και μπορεί να μην ταίριαζε απολύτως με τα επαναστατικά ιδεώδη, αλλά, διάβολε, η νίκη μπορεί να χρησιμοποιεί όποιο μεταφορικό μέσο τη βολεύει

Στις 18 Δεκεμβρίου του 2010 η Τυνησία έγινε η χώρα που άναψε τη σπίθα της έκρηξης, η οποία επεκτάθηκε σε όλο τον αραβικό κόσμο και μάλιστα κωδικοποιήθηκε (κατά τα πρότυπα της Πράγας) με το όνομα «The Arab Spring»: ένας 26χρονος πλανόδιος μικροπωλητής αυτοπυρπολήθηκε στο δρόμο σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την κατάσχεση της πραμάτειας του και την ταπείνωση που δέχτηκε από έναν δημοτικό υπάλληλο

Αυτή η τραγική αυτοχειρία έχε ως αποτέλεσμα τον ξεσηκωμό των Τυνήσιων κατά του καθεστώτος του Ζινέ Ελ Αμπιντίνε Μπεν Αλί, που καθαιρέθηκε με συνοπτικές διαδικασίες μετά από 23 χρόνια παραμονής στην εξουσία.

Η επανάσταση στην Τυνησία υπήρξε η ιδεολογική πλατφόρμα για την περιβόητη «Αραβική Ανοιξη», την οποία ο Μελούλι υποστήριξε με θέρμη και φανατισμό από την πρώτη στιγμή μάλιστα, όπως μου είπε, τον περασμένο Δεκέμβριο στην Ντόχα, μεσούντων των αραβικών αγώνων (στους οποίους πρόλαβε ο αθεόφοβος να κατακτήσει 15 χρυσά μετάλλια και ένα ασημένιο), «με έκανε υπερήφανο για την πατρίδα μου και μου έδωσε καινούργια κίνητρα για να την εκπροσωπώ»!

Γεννημένος στην Τυνησία, ο Μελούλι σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Καλιφόρνιας και συνεχίζει να προπονείται με την ομάδα των Trojans, αλλά ενώ είχε αποφασίσει να μην εκπροσωπεί πλέον την πατρίδα του, με το που άλλαξαν τα κόζα και ανέλαβε την εξουσία η Επανάσταση, στην κυριολεξία πέταξε τη σκούφια του!

Στην Ντόχα ο Μελούλι ήταν ένα κινούμενο επαναστατικό μανιφέστο: κυκλοφορούσε με ένα μπλουζάκι που έγραφε «Ι love free Tunisia», αφιέρωνε τις νίκες του «στα φοβισμένα και βασανισμένα παιδιά της Παλαιστίνης που ζουν μέσα σε έναν χαλασμό και δεν μπορώ να μείνω ασυγκίνητος μπροστά στο δράμα τους» και δήλωνε «ότι είμαι τόσο περήφανος για την επανάστασή μας όσο οι Γάλλοι και οι Αμερικανοί για τις δικές τους» .

Αυτή η υπερηφάνεια εξηγεί κιόλας τη μεταστροφή του, που πάντως δεν του βγήκε σε κακό, καθότι στο Λονδίνο εμπλούτισε τη συλλογή του με άλλα δυο ολυμπιακά μετάλλια (χάλκινο στα 1.500 μ. και χρυσό στο οpen water), πλέον αριθμεί τρία (μετά την πρωτιά του στα 1.500 μ. στο Πεκίνο) και αποδεικνύεται άξιον τέκνον του περίφημου Μοχάμεντ Γκαμούντι!

Ο 74χρονος παλαίμαχος δρομέας μεγάλων αποστάσεων είναι ο ζωντανός θρύλος της Τυνησίας την οποία έβαλε στον χάρτη του παγκοσμίου αθλητικού γίγνεσθαι, κατακτώντας τέσσερα ολυμπιακά μετάλλια: το 1964 στο Τόκιο πήρε το ασημένιο στα 10.000 μ., το 1968 στο Μεξικό θριάμβευσε στα 5.000 μ. αφήνοντας δεύτερο τον Κενυάτη Κιπ Κέινο και βγήκε τρίτος στο δεκάρι και το 1972 τερμάτισε δεύτερος στο πεντάρι πίσω από τον Φινλανδό Λάσε Βίρεν.

Σαράντα χρόνια μετά τα έπη του Γκαμούντι οι Τυνήσιοι αποθεώνουν τον νέο μεγάλο ήρωά τους και ξέρουν καλά ότι ο Μελούλι (ανταποκρίνεται απολύτως στον τίτλο του εθνικού ύμνου τους και) είναι ένας άξιος υπερασπιστής της πατρίδας τους!

Πηγή: Goal

Ολυμπιακοί Αγώνες