Την επόμενη μέρα του περιβόητου πια παιχνιδιού, έγραψα στο protagon.gr ένα κείμενο (κλικ εδώ) γεμάτο ειλικρίνεια, στο οποίο εξηγούσα ότι παρά την βιωματική σχέση που έχω με τον Ολυμπιακό, ντράπηκα βλέποντας αυτά που συνέβησαν. Αν πω ότι δε μετάνιωσα γι’ αυτό το κείμενο, θα σας πω ψέματα.

Οι σοβαροί φίλαθλοι μου χτύπησαν με κατανόηση το χέρι στην πλάτη και πήγαν στη γωνιά τους. Ο σκληρός πυρήνας των “δικών μου” Ολυμπιακών με χαρακτήρισε “προδότη” και κυριολεκτικά με ρήμαξε με κάθε τρόπο. (Δε θα πω άλλα επ’ αυτού, καθότι τα πράγματα έχουν αγριέψει).

Ο σκληρός πυρήνας των “άλλων” οπαδών, Παναθηναϊκών και μη, με αντιμετώπισε με πλήρη καχυποψία (ένας προδότης των άλλων, δεν θα γίνει ποτέ καθαρόαιμος δικός μας) και η μόνη χρήση που έκαναν στο κείμενο μου, ήταν να το χρησιμοποιήσουν ως πυρομαχικά στον πετροπόλεμο με τους Ολυμπιακούς, πράγμα που εξαγρίωσε ακόμα περισσότερο εναντίον μου, τους “δικούς” μου. Η ολική επαναφορά του μεσαίωνα…

Μετά ταύτα, έρχομαι να ξαναπώ, για τελευταία φορά κάποια από τα συμπεράσματα που έβγαλα απ’ αυτή τη θλιβερή ιστορία:
1. Ο κ. Μαρινάκης θα πρέπει να επιλέξει αν θέλει στην εξέδρα εμένα ή τους χαχόλους που μπήκαν στον αγωνιστικό χώρο κι έδερναν τον Σισέ και τους άλλους. Μέσος όρος δεν υπάρχει πλέον.
2. Ο κ. Μαρινάκης, αν επιλέξει εμένα και όχι εκείνους, θα πρέπει να το αποδείξει με έργα. Αποδυναμώνοντας και διαλύοντας τους οργανωμένους, οι οποίοι έχουν μεταβληθεί σε κανονικές συμμορίες. Κι αν δε μπορεί να το κάνει στις γειτονιές και στα στέκια, ας το κάνει στο γήπεδο. (Τα κλειδιά της πόρτας που οδηγούσε στον αγωνιστικό χώρο, οι άνθρωποι του Μαρινάκη τα είχαν, όχι τα δεκαπεντάχρονα που μπούκαραν).
3. Ο κ. Μαρινάκης θα πρέπει και σε ουσιαστικό και σε συμβολικό επίπεδο να αποδείξει με τη μακροχρόνια εφεξής στάση του, ότι προσπαθεί και επιθυμεί να δίνει ο Ολυμπιακός έντιμα παιχνίδια μέσα στον αγωνιστικό χώρο. (Για φανταστείτε πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα, αν στις μετέπειτα δηλώσεις του καταδίκαζε τη διαιτησία.) Πάντως, δεν ανέχομαι πλέον, κάθε φορά που λέω ότι είμαι Ολυμπιακός, να μου απαντούν με τη λέξη “παράγκα”.
4. Τέρμα η θεωρία ότι η ομάδα δεν είναι ο Πρόεδρος της, αλλά η ιστορία της. Την έλεγα τόσα χρόνια κι έριχνα νεράκι στον μύλο των συμφερόντων του κάθε Προέδρου.
5. Τέρμα η θεωρία ότι και οι άλλες ομάδες κάνουν τα ίδια ή θα έκαναν τα ίδια αν μπορούσαν. Κάθαρση με συμψηφισμούς δεν γίνεται.
6. Μιλώ για τον Ολυμπιακό, με το δικαίωμα που μου δίνει η πενηντάχρονη σχεδόν σχέση που έχω μαζί του. Ας κάνουν και οι άλλοι το ίδιο για την ομάδα τους. Οι σοβαροί φίλαθλοι κάθε συλλόγου πρέπει να αναλάβουν με την “εκβιαστική” στάση τους να συνετίσουν ή να κυνηγήσουν Προέδρους και παράγοντες. Να διαλύσουν όλους τους οργανωμένους, να μην καταδικάζουν γενικώς το φαινόμενο, αλλά να χαϊδεύουν τους δικούς τους. Κάποιοι θα πουν ότι αεροβατώ, διότι αυτό δεν πρόκειται να πετύχει. Και λοιπόν; Σάματις το άλλο που κάναμε τόσα χρόνια (να ανεχόμαστε και να ελπίζουμε ότι θα λυθεί από μόνο του) πέτυχε;

Στην υπόλοιπη φιλολογία που ακολούθησε το παιχνίδι δεν συμμετέχω. Έγινε σήριαλ που αποτελεί βούτυρο στο ψωμί κάθε φανατικού κι απ’ τις δυο μεριές. Να σταθούμε στην ουσία, έστω και για μια φορά. Εγώ δεν θα ασχοληθώ ξανά, ούτε θα ξαναμιλήσω. Θα παρακολουθώ σιωπηλός και θα κρίνω. Στο γήπεδο δεν ξαναπάω. Ως τη μέρα που θα ξαναδώ τον Ολυμπιακό να είναι στη σωστή ρότα.

Ας κάνουν το ίδιο οι έντιμοι και καθαροί Παναθηναϊκοί, ΑΕΚτζήδες, ΠΑΟΚτζήδες, κλπ. Ως τότε, ας αφήσουν τις δευτεράντζες (διότι τα πρώτα ονόματα θα λακίσουν γι’ αλλού) να παίζουν μέσα στο γήπεδο, τους χαχόλους να δέρνονται στις εξέδρες και τους Προέδρους να οικονομάνε υπόπτως μέσω του ποδοσφαίρου.

Πηγή: aixmi.gr

Μαρινάκης Superleague Ολυμπιακός