Συναρπαστικό θέαμα, ρεκόρ ζωής, οργανωτικά σφάλματα, επαναπροσδιορισμός του κόστους και των εγκαταστάσεων, αλλά και προβληματισμός για τον ελληνικό αθλητισμό, ήταν οι πολλές όψεις των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου που, πλέον, ανήκουν στο παρελθόν.

Οι Ολυμπιακοί είναι ένα πολυσύνθετο αθλητικό και κοινωνικό γεγονός και η αποτίμηση μιας διοργάνωσης δεν μπορεί να γίνει άμεσα αλλά σε βάθος χρόνου, ωστόσο τα πρώτα συμπεράσματα έχουν ήδη βγει.

Οι 30οι Ολυμπιακοί Αγώνες δεν άλλαξαν την ιστορία ούτε του αθλητισμού, ούτε της διοργάνωσης. Αλλωστε, δεν ήταν αυτός ο στόχος των Βρετανών, οι οποίοι έκαναν τους αγώνες πρώτα για τον εαυτό τους και μετά για τον υπόλοιπο κόσμο.

Γνωρίζοντας ότι δεν μπορούσαν να ανταγωνιστούν τα οικονομικά μεγέθη του Πεκίνου δεν πόνταραν στην γιγάντωση των Ολυμπιακών, αλλά στην γιγάντωση της ωφέλειας που θα υπήρχε για το Ηνωμένο Βασίλειο. Και σε αυτό το τομέα πέτυχαν 100% !

Τα 29 χρυσά και η τρίτη θέση στον σχετικό πίνακα προκάλεσαν κύματα ενθουσιασμού στον βρετανικό λαό που επί 17 ημέρες ζούσε μέσα σε μια φρενίτιδα για τις επιτυχίες και ξέχασε, για παράδειγμα, τα στοιχεία που ανακοινώθηκαν για την οικονομική ύφεση, η οποία συνεχώς μεγαλώνει.

Επιτυχημένο ήταν και το πρότζεκτ τους για την μετα-Ολυμπιακή αξιοποίηση των εγκαταστάσεων. Μάλιστα οι Βρετανοί πρώτα σχεδίασαν τη χρησιμότητα που θα έχουν μετά τους Ολυμπιακούς, όσα δημιούργησαν, και μετά ασχολήθηκαν με την Ολυμπιακή τους χρήση.

Είναι χαρακτηριστικό το τεράστιο εμπορικό κέντρο που δεσπόζει στην είσοδο του Ολυμπιακού Πάρκου και το οποίο ήταν έτοιμο πριν γίνουν οι αθλητικές εγκαταστάσεις. Για να είναι σίγουροι για την βιωσιμότητα όλου του πλάνου, φρόντισαν ώστε οι τρεις από τις τέσσερις εισόδους για το Ολυμπιακό Πάρκο να είναι μέσα από το συγκεκριμένο Mall με την Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή να κάνει τα στραβά μάτια στην καταστρατήγηση του Ολυμπιακού Πνεύματος από την δύναμη του χρήματος.

Το προκατασκευασμένο γήπεδο του μπάσκετ θα μεταφερθεί αυτούσιο στο Ρίο για τους Ολυμπιακούς του 2016, ενώ τα υπόλοιπα αθλήματα έγιναν είτε σε γήπεδα που υπήρχαν, είτε σε τεράστιους και αχανείς χώρους όπως το συνεδριακό κέντρο ExCell το οποίο «κομματιάστηκε» με τεράστια παραβάν και φιλοξένησε… επτά σπορ!

Κι όλα αυτά υπό τις ευλογίες της ΔΟΕ, η οποία κατάλαβε ότι από τη στιγμή που η οικονομική κρίση μαστίζει το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη, δεν μπορεί να ζητάει μόνιμες και ξεχωριστές εγκαταστάσεις για κάθε άθλημα και συμβιβάζεται με προκάτ.

Φυσικά ο επαναπροσδιορισμός ξεκίνησε από το Λονδίνο, την ίδια ώρα που στην Αθήνα σαπίζουν οι τεράστιες τσιμεντένιες εγκαταστάσεις που χρησιμοποιήθηκαν το 2004 για τους Ολυμπιακούς και τις οποίες – μετά και την πίεση των ξένων– αποφασίσαμε να φτιάξουμε…

Το όφελος για τους Βρετανούς λοιπόν ήταν μεγάλο, για αυτό και δεν ασχολήθηκαν σοβαρά με την σωστή οργάνωση των Ολυμπιακών. Τα λάθη και οι γκάφες διαδέχονταν η μία την άλλη, αλλά ουδείς στο Ηνωμένο Βασίλειο δεν ενοχλήθηκε!

Το ολοκαίνουργιο ποδηλατοδρόμιο έσταζε μετά από μία μπόρα, μια εθελόντρια από το πουθενά και χωρίς διαπίστευση παρέλασε στην Τελετή Εναρξης με την Ινδία και ουδείς την έπιασε, μπέρδεψαν τις σημαίες της Νότιας με την Βόρεια Κορέα με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί διπλωματικό επεισόδιο, το Ολυμπιακό Χωριό είχε κάποιες φορές ζεστό νερό και κάποιες κρύο, αλλά ποτέ και τα δύο μαζί, η Ολυμπιακή Φλόγα έσβησε από τους διοργανωτές για να μεταφερθεί σε άλλο σημείο του Ολυμπιακού Σταδίου, σκέπαστρο δεν υπήρχε στο κωπηλατοδρόμιο και οι σχολιαστές της τηλεόρασης περιέγραφαν τους αγώνες κάτω από… σακούλες, οι εθελοντές ήταν πολλοί και ευγενικοί αλλά παντελώς άσχετοι και ανενημέρωτοι για τις εγκαταστάσεις και τις διαδικασίες, οι εξέδρες στις πρώτες ημέρες των Αγώνων ήταν άδειες σε πολλά γήπεδα, δεν μέτρησαν το πρώτο άλμα του Τσάτουμα στο μήκος και του ζήτησαν να το ξανακάνει, κάτι που δεν συμβαίνει ούτε σε σχολικό πρωτάθλημα και άλλα πολλά που θα γεμίζαμε σελίδες ολόκληρες.

Αλλά, όπως σας είπα και πριν, κανένας δεν ενοχλήθηκε από όλα αυτά, ο Τύπος της χώρας επιμελώς απέφευγε να αναφέρει τα σφάλματα μη θέλοντας να ξύσει πληγές και η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή τα είδε όλα τέλεια!

Φυσικά για μία ακόμη φορά δεν μπορώ να αποφύγω την σύγκριση με την Ελλάδα, καθώς εάν είχαν συμβεί αυτά τα παρατράγουδα το 2004, οι ξένοι… φωστήρες εκτός από την αδυσώπητη κριτική, θα είχαν σταματήσει την διεξαγωγή των Ολυμπιακών και θα μας τους είχαν πάρει την ίδια στιγμή.

Βέβαια όλα αυτά δεν στάθηκαν δυνατά να ξεθωριάσουν τη λάμψη του Γιουσέιν Μπολτ και της παρέας του, του Μάικλ Φελπς, του Μο Φάρα, του Κρις Χόι, της Αλισον Φίλιξ και πολλών άλλων αστεριών του αθλητισμού που έγραψαν ιστορία.

Ο συναγωνισμός ήταν έντονος και το θέαμα συναρπαστικό και το σίγουρο είναι ότι πολλά από όσα είδαμε στο Λονδίνο σε αγωνιστικό επίπεδο, δεν θα τα ξαναδούμε στις μελλοντικές διοργανώσεις. Ωστόσο επιβεβαιώθηκε και η ψαλίδα που ανοίγει μεταξύ των μεγάλων κρατών και των μικρότερων, όπως η Ελλάδα.

Εχοντας συνειδητοποιήσει τα οφέλη που υπάρχουν από τον αθλητισμό, αλλά και την διαφήμιση και προβολή που εξασφαλίζουν μέσω αυτού οι μεγάλες χώρες έχουν ισχυροποιηθεί ακόμα περισσότερο με αποτέλεσμα να κατακτούν συνεχώς πιο πολλά μετάλλια. Οταν σε αυτές προστίθενται χώρες όπως το Κατάρ και το Αζερμπαϊτσάν που, λόγω χρημάτων, κάνουν μεταγραφές και αγοράζουν αθλητές και… κριτές, τότε η πίτα των μεταλλίων για τις μικρές χώρες ολοένα και μικραίνει…

Σε αυτό το σταυροδρόμι έχουν φτάσει πλέον οι Ολυμπιακοί και η Ελλάδα καλείται να αποφασίσει ποιον δρόμο θα ακολουθήσει. Η συγκομιδή των δύο χάλκινων μεταλλίων μας γυρίζει 25 χρόνια πίσω καθώς είναι καλύτερη μόνο από τη Σεούλ το 1988.

Εννοείται ότι και δεν γίνεται και δεν μπορούμε να γυρίσουμε στις εποχές του 2004 με τα 16 μετάλλια, καθώς δεν είναι αυτό το πραγματικό μέγεθος της χώρας μας, αλλά πρέπει να δούμε τι θέλουμε.

Επιλέγουμε νέα περικοπή των επιχορηγήσεων και αρκούμαστε σε κάποιες συμμετοχές σε τελικούς ή περισσότερα χρήματα και προσοχή στον αθλητισμό ώστε να έρχονται και τέσσερα και πέντε μετάλλια;

Αποφάσεις πρέπει να ληφθούν και με το θέμα του ντόπινγκ, ειδικά σε σχέση με τον ΣΕΓΑΣ, την ομοσπονδία δηλαδή του στίβου. Για τρίτους συνεχόμενους Ολυμπιακούς το συγκεκριμένο άθλημα ντροπιάζει τη χώρα με την περίπτωση τώρα του Χονδροκούκη, αλλά δεν έχει ανοίξει μύτη.

Οι ίδιοι παράγοντες διοικούν την ομοσπονδία, οι ίδιοι προπονητές εξακολουθούν να πληρώνονται από αυτή. Τα πάντα καλύπτονται από ένα πέπλο σιωπής και όλοι κάνουν ανενόχλητοι την δουλειά τους.

Ασχέτως εάν η περίπτωση του Χονδροκούκη ξεπέρασε κάθε ηθικό όριο, καθώς προπονητής του αθλητή του ύψους είναι ο ίδιος του ο πατέρας!

Πηγή: aixmi.gr
 

Ολυμπιακοί Αγώνες