Αυτοί που έτρωγαν μπανάνες

Και πράγματι, υπήρξαν άφθονες τέτοιες, σοβαρές μάλιστα, από την έπαρση της νοτιοκορεατικής σημαίας σε αγώνα της Βόρειας Κορέας μέχρι την ακύρωση αποτελεσμάτων και την αναδιανομή των μεταλλίων σε κάποιο αγώνισμα στίβου των Παραολυμπιακών.

Πριν καλά καλά σβήσουν οι προβολείς, ξέσπασε στο Λονδίνο και το πρώτο σημαντικό σκάνδαλο ντόπινγκ, με την ακύρωση της φαρμακωμένης θριαμβεύτριας της σφαιροβολίας, της Λευκορωσίδας Οσταπτσουκ.

Μάλιστα αυτό το τελευταίο θύμισε «Αθήνα 2004». Και στη δική μας Ολυμπιάδα, την ως γνωστόν άσπιλη και αμόλυντη, είχε χάσει εκ των υστέρων το χρυσό της μετάλλιο η Ολυμπιονίκης της σφαίρας, εστεμμένη μάλιστα στα καθαγιασμένα χώματα του αρχαίου σταδίου της Ολυμπίας. Ηταν τότε μια Ρωσίδα, η Ιρίνα Κορζανιένκο.

Γκρίνια, γκρίνια, γκρίνια. Ακόμα και ο καιρός του Λονδίνου μας ξύνιζε, λες και είναι προτιμότερο από τη δροσούλα το καλοκαίρι των 40 βαθμών. «Η Ολυμπιάδα της γκάφας», ξεσπάθωσαν τα κανάλια και οι ιστοσελίδες.

Κρυμμένη ανάμεσα στις γραμμές και στις λέξεις ήταν η άσβεστη η εθνική μας ψωροπερηφάνεια. Καλά να πάθουν οι Αγγλοι, που μας είχαν φλομώσει στη σκανδαλολογία το 2004!
Λυπάμαι, φίλοι μου, αλλά δεν κρίνεται στα σημεία η επιτυχία μίας Ολυμπιάδας.

Η σημαντικότερη παράμετρος είναι η οικονομική ευρωστία του εγχειρήματος και το κληροδότημά της στην οικοδέσποινα πόλη. Εμείς κάναμε Αγώνες με δανεικά, είδαμε τους επιτήδειους και τους ημέτερους να κάνουν πάρτυ με χρυσά κουτάλια και ξεμείναμε με μία σειρά από «λευκούς ελέφαντες», στάδια άχρηστα που μέχρι και σήμερα ρημάζουν (όσα παραμένουν όρθια).

Το Λονδίνο δεν αντιμετωπίζει τέτοιου είδους χίμαιρες. Οι δικοί του Αγώνες είχαν ανθρώπινο πρόσωπο και αφήνουν την πόλη καλύτερη από,τι την παρέλαβαν, κατοικημένη από ανθρώπους χαμογελαστούς και αισιόδοξους.

Η Βρετανία είναι μία χώρα σίγουρη για τον εαυτό της, απαλλαγμένη από τα συμπλέγματα της προγονόπληκτης ψωροκώσταινας.

Ακόμα και η πολυσυζητημένη Τελετή Εναρξης προς αυτή την κατεύθυνση έδειξε. «Οι Ελληνες μπορεί να ήταν πρωτοπόροι στην αρχαιότητα, αλλά σήμερα το ντέφι το χτυπάμε εμείς», έλεγε το μήνυμα των διοργανωτών.

Το δικό τους το παρελθόν, το αποικιοκρατικό και μάλλον θλιβερό, βρήκαν τρόπους να το κρύψουν κάτω από το χαλί. «Αυτά, κύριοι, ανήκουν στο παρελθόν», είπαν.

Η πινελιά που κατά τη γνώμη μου- αποστόμωσε τους επαγγελματίες της μεμψιμοιρίας και της αμφισβήτησης είναι η εκθαμβωτική επιτυχία των Παραολυμπιακών Αγώνων.

Οι κατάμεστες κερκίδες του Ολυμπιακού Σταδίου, ακόμα και στα πρωινά αγωνίσματα του στίβου, υπενθυμίζουν ότι ο Βρετανός πολίτης αντιλαμβάνεται το ρόλο του αθλητισμού στην κοινωνία και δεν ξεγελιέται από τα φεστιβάλ της ντόπας και της εμπορευματοποίησης.

Την ίδια στιγμή, η ταλαίπωρη Ελλάδα πασχίζει ακόμη να κρατήσει τις ράμπες των αναπήρων ελεύθερες από παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Και αντιμετωπίζει τους ανθρώπους με ειδικές ανάγκες περίπου ως μιάσματα. Λυπάμαι αν χαλάω τη ζαχαρένια των υπερπατριωτών, αλλά οι Αγγλοι μας έβαλαν τα γυαλιά.

Δεν χρειάζεται να το πείτε ξανά. Μπορώ και διαβάζω τα χείλη σας.

«Ναι, αλλά σήκωσαν λάθος σημαία οι κουτόφραγκοι. Τι να μας πούνε μωρέ αυτοί που έτρωγαν μπανάνες στα δέντρα όταν εμείς ανακαλύπταμε τη δημοκρατία».