Σύμφωνα με αυτό ο στόχος επιτεύχθηκε για την Εθνική ομάδα και το απαραίτητο δεύτερο τρίποντο μπήκε στο σακουλάκι. Καλό είναι όμως, να βλέπουμε μετά από τέτοια ματς και την άλλη πλευρά του νομίσματος, από το να αναλύσουμε απλά το πως κερδίσαμε. Αφήστε δε, που αυτή την φορά δεν είχαμε έστω την τόσο καλή απόδοση του β ημιχρόνου στην Λεττονία. Κάπου εδώ αρχίζει να παγιώνεται και μια κατάσταση για την εθνική, που σε βάθος χρόνου (και ιδιαίτερα σε κρίσιμα ματς) μπορεί να μην της βγει σε καλό. Διότι δεν μπορεί κάθε φορά να εμφανίζεις ένα σωστό αγωνιστικό πρόσωπο και να κερδίζεις, παίζοντας μόνο στο δεύτερο 45λεπτο. Απέναντι σε ποιοτικό αντίπαλο, δεν θα σου φτάσει κάποια στιγμή.

Τα πρώτα 45 λεπτά πήγαν στα σκουπίδια. Φοβάμαι ότι μάλλον υπερεκτιμήσαμε τις δυνατότητες αυτής της Λιθουανίας. Σεβαστός ο σκοπός να διατηρούμε το μηδέν, διότι μόνον με προσεκτική άμυνα έρχονται τα τρίποντα. Αλλά όταν και ο αντίπαλος, είναι ικανός να σου βάλει δύσκολα. Αυτοί ρε παιδιά δεν βλέπονταν. Απλά έτρεχαν και έκλειναν χώρους. Για να διασπάσεις ένα τέτοιο σύνολο, το ξέρουν και τα μικρά παιδιά στις Ακαδημίες, θέλεις ταχύτητα, εναλλαγές, και ντουμπλαρίσματα από τους πλάγιους, μαζί με ατομικές ενέργειες. Εμείς αντίθετα ήμασταν τόσο αργοί στην ανάπτυξη μας και στις κινήσεις μας (όταν οι τρεις πιο γρήγοροι παίκτες σου είναι ο Μανιάτης, ο Τοροσίδης και ο Σπυρόπουλος), που ήταν αδύνατον να βγει παίκτης παραπάνω στην πτέρυγα. Δίχως και τον Σαμαρά, που μπορεί να περάσει τρεις-τέσσερεις αντιπάλους με το παιχνίδι του, έμεναν κάποιες προσπάθειες μόνο του Φορτούνη και του Νίνη, όχι όμως αριθμητικά τόσες, για να έρθει το ποθητό (το γκολ). Σέντρα, στην σέντρα λοιπόν, με τον Γκέκα να μην βρίσκει στόχο, ή να βγαίνει οφσάιντ και κάνα-δυο «ηρωϊκά», που θυμίζουν άλλες εποχές. Πολύ φυσιολογικό το τεράστιο «0» στον πίνακα του Καραϊσκάκης.

Η είσοδος του Μήτρογλου δεν έφερε μαγικά, κάποια αλλαγή. Πολύ απλά με δεύτερο επιθετικό δίπλα στον Γκέκα, όλη η ομάδα ανέβηκε μέτρα και βραχυκύκλωσε τους Λιθουανούς (που δεν ήθελαν και πολύ δηλαδή…). Ήρθαν έτσι οι φάσεις, ήρθε και το πρώτο γκολ από ατομική ενέργεια (που λέγαμε και πιο πάνω) και τελείωσε το έργο. Όμως δεν θα είναι όλοι οι αντίπαλοι Λεττονία και Λιθουανία. Ας το καταλάβουν και οι διεθνείς και κυρίως ας βρει το φάρμακο ο Σάντος για την συνέχεια. Διότι είμαστε καλύτεροι και είναι κρίμα από μια αγωνιστική επιπολαιότητα να χάσουμε την ευκαιρία για ένα ιστορικό ταξίδι.

ΥΓ1 Η εικόνα από το 75 και μετά το 2-0, βαράει καμπανάκι. Δεν γίναμε Ισπανία για να σνομπάρουμε τα παιχνίδια και να μην κυνηγάμε με το ίδιο πάθος, όπως όταν είμαστε στο 0-0, και άλλα γκολ.

ΥΓ 2 Καλή η ιστορία με τον Μανιάτη, που είναι και καλός παίκτης, και καλό παιδί. Αλλά ας μην πάμε και στο άλλο άκρο, να θεωρούμε, ότι θα ανταποκρίνεται όπου και αν τον βάλουμε να παίζει. Ούτε στην Λεττονία, ούτε στο Καραϊσκάκη κάλυψε με απόλυτη επιτυχία την θέση του «καθαρού δεξιού χαφ», κυρίως στο κομμάτι της ανάπτυξης. Ο Νίνης, χωρίς να είναι πιο γρήγορος ή μαχητικός, ήταν πιο ουσιαστικός παίζοντας στα δεξιά, στο β μέρος. Ας εκμεταλλευτούμε τα προσόντα του Γιάννη σε άλλους χώρους, όπου πράγματι κάνει την διαφορά.

ΥΓ3 Δεν ξέρω αν το κατάλαβαν στην εθνική, αλλά από τώρα, ας σβήσουν από το μπλοκάκι τους μία πιθανή ισοβαθμία στο τέλος, με την Βοσνία. 12 τεμάχια σε δύο ματς, και εμείς αποκλείεται να μπορέσουμε να καλύψουμε αυτό το χάντικαπ. Στο φινάλε λοιπόν θα πρέπει ο πίνακας να έχει για εμάς τουλάχιστον έναν βαθμό παραπάνω από τον Ντζέκο και την παρέα του.

ΥΓ 4 Μου ρθε και αυτό τώρα. Σίγουρα δείχνεις χαρακτήρα, όταν κυνηγάς τα ματς μέχρι το 90 για να πάρεις τη νίκη. Για να ισχύει όμως αυτό σημαίνει, ότι την ίδια μαχητικότητα και εικόνα έχεις από το 1ο λεπτό και απλά δεν μπαίνει το γκολ. Όχι από το 45, έτσι; Αν νικήσουμε πάντως τους Βόσνιους την επόμενη αγωνιστική και δεν χάσουμε στην Σλοβακία, μαζέψτε από τώρα χρήματα για την Κόπα Καμπάνα!

Πηγή: pamesports.gr

Εθνική Ελλάδας Μουντιάλ