Κερδίζει, παίζει καλό και επιθετικό ποδόσφαιρο, φέρνει τον κόσμο στο γήπεδο, δημιουργεί καλή ατμόσφαιρα. Μας κακομαθαίνει σε όλα.

Την Τρίτη το βράδυ όποιος βρέθηκε στο Καραϊσκάκη, νομίζω ότι καταλαβαίνει πολύ καλά τι εννοώ. Που θα το ξαναβρούμε όλο αυτό στην ποδοσφαιρική καθημερινότητά μας. Καλά, καλά ανησυχώ για το αν θα το ξαναβρούμε και στην Εθνική ομάδα. Διότι τώρα οι απαιτήσεις είναι πολλές. Μετά από αυτό που ζήσαμε κόντρα στην Λιθουανία, το λιγότερο που περιμένουμε στις 12 Οκτωβρίου με την Βοσνία, είναι ένα ασφυκτικά γεμάτο γήπεδο, μία ορεξάτη και κεφάτη κερκίδα, που δεν θα γιουχάρει στον Εθνικό ύμνο των αντιπάλων, που θα σέβεται τους οπαδούς των αντιπάλων και θα τους αφήνει να κάθονται ανάμεσα σε Ελληνες και να τραγουδούν και να φωνάζουν συνθήματα υπέρ της χώρας τους (όπως ακριβώς συνέβη με τους Λιθουανούς), χωρίς να τους πετά μπουκάλια, χωρίς να τους αντιμετωπίζει ως εχθρούς που πρέπει να το βουλώσουν.

Όλα αυτά αν τα θεωρείται λίγα για το ελληνικό ποδόσφαιρο είστε γελασμένοι. Στα μάτια και τα αυτιά μου την Τρίτη το βράδυ στο Καραϊσκάκη όλα αυτά έμοιαζαν σαν μία από τις ωραιότερες μελωδίες των ελληνικών γηπέδων. Σαν να ζούσα σε έναν φανταστικό κόσμο τον οποίο κανονικά θα έπρεπε να ζούμε κάθε Κυριακή και δεν τον ζούμε ποτέ.

Ελπίζω να μην ήταν τυχαίο. Ελπίζω οι κανονικοί φίλαθλοι, αυτοί που αγαπούν το ποδόσφαιρο και που δεν το βλέπουν ως πόλεμο και τον αντίπαλο ως εχθρό που πρέπει να εξοντωθεί και που προκαλεί όταν τραγουδά ή όταν πανηγυρίζει για την ομάδα του, να βρήκαν διέξοδο στην Εθνική ομάδα. Ελπίζω να διοχετεύουν εκεί την δίψα τους και την διάθεσή του για να ζήσουν αληθινές στιγμές κανονικού ποδοσφαίρου και όχι μιζέριας, γκρίνιας και επεισοδίων.

Διότι η εικόνα την Τρίτη το βράδυ στο Καραϊσκάκη από όλες μα όλες τις απόψεις δεν ήταν εικόνα και ατμόσφαιρα ελληνικού γηπέδου, όπως αυτό το έχουμε συνηθίσει τα τελευταία 20 χρόνια. Κανείς δεν γιούχαρε τον διαιτητή. Κανείς δεν έβριζε ή δεν χειροδικούσε εναντίον των αντίπαλων οπαδών, κανείς δεν θεωρούσε σωστό ότι πρέπει να αποδοκιμάσει τον ύμνο τους, αλλά από την άλλη δεν ήσουν στο θέατρο. Καταλάβαινες ότι είσαι στο γήπεδο, καταλάβαινες ότι στην κερκίδα υπάρχει ρυθμός, παλμός, διάθεση στήριξης της ομάδας, αλλά και άσκηση πίεσης στον αντίπαλο, σε απολύτως επιτρεπτά όρια.

Και εκτός από αυτό η εικόνα και μέσα στον αγωνιστικό χώρο ήταν υπέροχη. Διάθεση για ποδόσφαιρο, για επίθεση, για γκολ, για ικανοποίηση του κοινού που ήταν ζεστό και έσπρωχνε την ομάδα στη νίκη. Και χωρίς καραγκιοζιλίκια. Χωρίς βουτιές, χωρίς θέατρο, χωρίς μεγάλες γκρίνιες στο διαιτητή, χωρίς αμφισβήτηση ακόμη και των καρτών που μας έβγαλε. Με απόλυτο σεβασμό στον αντίπαλο και την προσπάθεια που έκανε. Και επιπλέον μία ελληνική ομάδα γεμάτη από νιάτα, ταλέντο, ομαδικότητα, κέφι. Μια ομάδα που σε γέμιζε, που την καμάρωνες από την κορυφή ως τα νύχια.

Ειλικρινά ο Σοφοκλής Πιλάβιος είναι ένας πολύ τυχερός πρόεδρος. Φεύγει από την ΕΠΟ, αφήνοντας αυτήν ως τελευταία εικόνα της θητείας του. Μία εικόνα που με εξαίρεση τα στενά οπαδικά μυαλά, έδωσε σε όλους τους κανονικούς φιλάθλους, την εικόνα που τόσο πολύ ανάγκη είχαν πηγαίνοντας σε ένα ελληνικό γήπεδο. Και αυτό που έζησαν όλοι όσοι βρέθηκαν στο Καραϊσκάκη την Τρίτη το βράδυ, είναι μία εικόνα που ενδόμυχα και ας μην το ξέρει του… την χρέωσαν. Και δεν είναι καθόλου μικρό πράγμα αυτό. Ο ίδιος ίσως σήμερα να μην το έχει σκεφτεί, ή να μην τον έχει καν αντιληφθεί, αύριο μεθαύριο όμως είμαι σίγουρος ότι θα το καταλάβει και πέρα από όσες καλές ή κακές στιγμές βίωσε ως πρόεδρος της ΕΠΟ, θα σκέφτεται αυτή την βραδιά και θα λέει. «Τελικά άξιζε τον κόπο»…

Πηγή: sport-fm.gr

Πιλάβιος ΕΠΟ Superleague